بریده‌هایی از کتاب دختران مطرود

کتاب‌ها زندگی او بودند و صفحات‌شان برای او مثل نفس کشیدن.

کتاب‌ها وسیلهٔ نجات او بودند.

روزی طولانی بود. روزی که تا نور گرفتهٔ عصرگاهی و اولین نشانه‌های رسیدن شب ادامه داشت.

وقتی می‌ترسید، وقتی عصبی می‌شد، خیلی سخت بود که دهانش را ببندد.

نگاهش طوری بود که انگار دربارهٔ مسائل بسیار مهمی بدون حرف‌زدن از آن‌ها فکر می‌کند.

به نظر می‌آمد که برای دریافت دردسر رادار داشت، انگار می‌توانست آن را از هرجایی ردیابی کند.

کیتی همه چیز را می‌دانست و از هیچ چیز نمی‌ترسید، کسی بود که سی‌سی آرزو می‌کرد باشد.

آرزو داشت همیشه این همه گرسنه نباشد.

شوکه شده بود. بله. شگفت‌زده شده بود. اما در بخشی از وجودش می‌دانست باید بپذیرد. و در بخشی دیگر انگار منتظر چیز دیگری جز همین نبود.

مالکوم هیچ وقت برای نوع زندگی‌ای که انتخاب کرده بود، شرمنده نبود.

مهم نبود چه‌قدر دب پدرشان را مسخره می‌کرد، مالکوم هیچ وقت برای نوع زندگی‌ای که انتخاب کرده بود، شرمنده نبود.

وقتی به پدرش نگاه کرد موجی از نگرانی وجودش را فراگرفت. آن شانه‌های پهنِ همیشه قدرتمند، الان باریک‌تر و ضعیف‌تر به نظر نمی‌رسیدند؟ رنگش نپریده بود؟

«رویاهای من همیشه بهتر می‌شوند»

روبرتا وقتی با هم‌اتاقی‌هایش بود می‌توانست حرف بزند. با آن‌ها بزرگ شده بود. به دوستی وفادارانه‌شان وابسته شده و به آزارهای کوچک‌شان عادت کرده بود.

او نمی‌توانست به همهٔ آن‌ها توضیح بدهد که کلمات ترکش کرده‌اند و چیزی برای گفتن ندارد.

او دهانش را باز می‌کرد، ولی افکارش آن را می‌بستند. سکوتی مطلق او را فرا گرفته و کلمات را از ذهنش پاک کرده بود.

این زمان مورد علاقهٔ روبرتا بود. هوای سرد و سکوت باقی‌مانده از شب و سرمایی که به ساق‌های پاهایش نفوذ می‌کرد و خواب را از سرش می‌پراند.

دوباره اتفاق افتاده بود، حسی که بین آن‌ها بود و به نظر می‌آمد هیچ وقت از بین نمی‌رود.

پول همیشه سرنخه؛ این همیشه یکی از باورهای پدرش به عنوان یک روزنامه‌نگار بود. کسی، جایی همیشه در حال سود کردن است.

«فی، به کاری که داری می‌کنی فکر کن. تمام چیزی که ازت می‌خوام همینه. فقط دربارهٔ کارت فکر کن.»