بریده‌هایی از کتاب دختران مطرود

وقتی که شروع کرد دیگر نتوانست جلویش را بگیرد. لبهٔ تیز خاطرات ذهنش را آزار می‌داد؛ وقتی مشغول درسش بود، وقتی مشغول انجام تکالیفش بود یا به سختی دور زمین هاکی می‌دوید و وقتی مشغول خوردن غذاهای بی‌مزهٔ سالن غذاخوری بود. حجم سنگین خاطرات چیزی نبود که او را بیمار کرده بود. خاطرات شبیه آرشهٔ ویلن بودند که فریادکشان فقط روی یک سیم کشیده می‌شدند. سونیا منتظر راه‌حلی بود که آن‌ها را ساکت کند و تنها چیزی که جواب داد نوشتن بود.

روبرتا تصور می‌کرد شاید سونیا با گفتن این چیزها حس بهتری داشته باشد. این‌که بیرون ریختن تجربیاتش از ذهن و تبدیل آن‌ها به کلمات باعث شود کوچک‌تر و ممکن‌تر به نظر برسند.

چیزی که دخترها از آن بیزار بودند کار کردن نبود، خود باغ بود که باعث نفرت‌شان می‌شد. باغچه در وهم سایه‌های بین دو ساختمان اصلی و غذاخوری واقع شده بود و مهم نبود در چه فصلی باشند همیشه سرد، مرطوب و نم‌زده بود.

نتوانست کاری بکند. نتوانست بدذات باشد. جوزف سعی کرده بود با او مهربان باشد و پول زیادی را برای رادیو او خرج کرده بود. صدای خودش را شنید که گفت: «ممنون برای هدیه‌ات.»

در حاشیهٔ جاده‌ها حسی مثل آرامش و تفکر وجود داشت که بیش‌تر افراد فقط از کنارش عبور می‌کردند.

سارا لاندن دربارهٔ سونیا گفته بود: چون کم حرف بود و زیبا نبود، براش سخت بود که با کسی دوست بشه.

سونیا به این حالت او غبطه می‌خورد. به این توانایی‌اش که می‌توانست ذهنش را ببندد و مطلقاً دربارهٔ چیزی فکر نکند. این نوعی راه فرار از افکار آزاردهنده بود که سونیا هرگز یاد نگرفته بود. در عوض کتاب‌ها برای او این کار را انجام می‌دادند. آن‌ها راه افکارت می‌بستند و مطالب خودشان را در سرت جا می‌دادند و باعث می‌شدند از افکار خودت رها شوی.

کتاب‌ها چیزی بودند که سونیا تصمیم داشت در نهایت بعد از ترک آن‌جا با آن‌ها زندگی کند. او می‌خواست در کتابخانه‌ای کار کند؛ مهم نبود هر کتابخانه‌ای در هر جایی. اگر مجبور می‌شد حتی حاضر بود زمین را هم تمیز کند. اما حتماً در کتابخانه‌ای کار می‌کرد و برای باقی عمرش هر روز کتاب می‌خواند.

عدالتی وجود نداره، ولی به هر حال ما براش ایستادگی می‌کنیم.

«غم بزرگیه نه؟ ما دوست داریم باور کنیم که زن‌ها این قبیل کارها رو با زن‌های دیگه نمی‌کنن. این‌که زن‌ها رو با بچه‌هاشون تو اتاق‌های گاز بفرستن یا تو کوره بسوزونن‌شون. ولی متاسفم که باید بگم هیچ شکی نیست که اون‌ها این کارها رو کردن.»

عدالتی وجود نداره، ولی به هر حال ما براش ایستادگی می‌کنیم. عدالت یه ایده‌آله، ولی واقعیت نیست.

سی‌سی همیشه آماده بود که نقش آدم کودن را بازی کند.

فیونا با ناراحتی فکر کرد، نسلی که از عباراتی مثل به روش درست به دنیا نیامدن استفاده می‌کردند به سرعت در حال ناپدید شدن هستند.

هرگز کسی سی‌سی را نخواسته بود. نه مادرش، نه پدرش، ولی همیشه احساس امنیت می‌کرد. هیچ وقت آن‌طور که در نگاه سونیا می‌دید احساس خطر نکرده بود. هیچ وقت اتفاق آن‌چنان بدی برای او نیفتاده بود. نه چندان بد.

تمام فکرها کنار می‌رفت و فقط بدنش بود که فعالیت می‌کرد و در این فعالیت تک‌تک حرکاتش با هم هماهنگ بود. هیچ دختر وراجی در زمین هاکی نبود، هیچ کلیشه و دشمنی‌ای هم؛ نه شایعه و نه دروغی. آن‌ها تقریباً در سکوت و غم بازی می‌کردند، نفس‌های‌شان بیرون دمیده می‌شد و حرکات‌شان مصمم بود

«برای تحقیق، مثل چیزی که من انجام دادم، باید وضعیت اون زمان رو درک کنی. اون موقع اینترنتی در کار نبود، هیچ راهی برای افزایش خشم با کمپین‌های توییتی نبود، دوربین‌های دیجیتالی در کار نبود که هر کسی بتونه عکس بگیره و در لحظه اون رو برای تمام دنیا بفرسته.»