بریده‌هایی از کتاب دختران مطرود

وقتی در حال درمان کردن دختران زخمی آیدلوایلد نبود به آن‌ها واحد درسی ناچیزی به نام علوم را درس می‌داد که بیش‌تر شامل جدول تناوبی عناصر و پروسهٔ فتوسنتز بود و گاهی با توضیحاتی دربارهٔ باران و برف ترکیب می‌شد. این‌طور فرض شده بود که زنان خانه‌دار آینده نیاز زیادی به دانستن علوم ندارند.

دب برای او نقشهٔ راه بود. این‌که چه کسی باشد و وقتی او مرد، نقشهٔ راه ناپدید و شد و فیونا را سرگردان باقی گذاشت. بیست سال تمام.

«من می‌دونم همه چیز برای تو سخت‌تر از من بوده. برای همین می‌خواستم تو رو ببینم و برات هدیه آوردم. می‌خواستم بدونی که من هستم. هر وقت نیاز به کمک داشتی فقط کافیه خبرم کنی.»

دب برای او نقشهٔ راه بود. این‌که چه کسی باشد و وقتی او مرد، نقشهٔ راه ناپدید و شد و فیونا را سرگردان باقی گذاشت. بیست سال تمام.

سی‌سی فکر کرد. حس خوبی است. واقعاً خوب. داشتن خانواده‌ای جز مادرش.

فیونا برای اولین بار که عکس را دیده بود نادیده‌اش گرفته بود، طوری رویش را برگردانده بود که انگار کسی تصویری ناخواسته از خشونتی وحشیانه یا مرگ دیده باشد. ولی حالا خودش را وادار کرد به آن نگاه کند. به خودش اجازه داد تا هر نوع احساسی به او دست بدهد. تنفر از این دو نفر، خشم از بی‌عدالتی و یا غم برای دب. هیچ حسی به او دست نداد.

این مالکوم حالا تصویر سایه‌گونهٔ مردی بود که مردم بعد از بیست سال هنوز درباره‌اش محترمانه حرف می‌زدند. مردی که وقتی او تماس می‌گرفت همه کارشان رها می‌کردند.

مالکوم شریدان هیچ وقت حرف‌های معمولی نمی‌زد. او از آن نوع مردهایی بود که در اولین ملاقات مستقیم در چشم‌هایت نگاه می‌کرد و می‌پرسید: از کاری که می‌کنی لذت می‌بری؟ به نظرت راضی‌کننده است؟

مالکوم شریدان هیچ وقت حرف‌های معمولی نمی‌زد. او از آن نوع مردهایی بود که در اولین ملاقات مستقیم در چشم‌هایت نگاه می‌کرد و می‌پرسید: از کاری که می‌کنی لذت می‌بری؟ به نظرت راضی‌کننده است؟ اگر جرأت جواب دادن به او را داشتی، طوری به حرف‌هایت گوش می‌کرد که انگار جذاب‌ترین چیزی است که تا به حال شنیده است و در آن لحظه واقعاً بود. او رؤیاپردازی فوق‌العاده بود، متفکری مصمم و دردسرساز. ولی چیزی که همیشه دربارهٔ پدر فیونا همه را تحت تأثیر قرار می‌داد این بود که او واقعاً به هر چیزی علاقه نشان می‌داد.

دیدن او در این حالت دردناک بود.

«فی، فی به اندازهٔ کافی وقتت رو با پلیس ها گذروندی. پلیس‌ها همهٔ جواب‌ها رو ندارن، دولت هم نداره. مردم کسانی هستند که تو می‌تونی جواب‌هات رو از طریق‌شون پیدا کنی. مثل همون پرونده‌هایی که پیدا کردی. مردم کسانی هستند که خاطره‌ها و پرونده‌ها رو حفظ می‌کنن، قدرتی که به راحتی از بین نخواهد رفت.»

یک هیپی همیشه یک هیپی می‌ماند.

مردم کسانی هستند که تو می‌تونی جواب‌هات رو از طریق‌شون پیدا کنی.

وقتی کوچک بود مواقعی که باید با ماشین سفر می‌کردند، بیرون را تماشا می‌کرد و به مکان‌هایی که از کنارشان عبور می‌کردند فکر می‌کرد. از خودش می‌پرسید اگر این‌جا، یا آن‌جا بایستند چه حالی خواهد داشتند. برای او هیچ وقت رفتن از جایی به جای دیگر کافی نبود.

سونیا به سستی با خودش فکر کرد، من باید کاری می‌کردم و دوباره به کتابش خیره شد. من باید بلند می‌شدم. الان دیگه خیلی دیره. و بعد ناگهان حس کرد دلش می‌خواهد گریه کند.

نداشتن اخلاق ورزشکاری از نظر خانم پیبادی ریشهٔ مشکلات تمام دختران آیدلوایلد بود.

پشت چشم‌های بادامی و پوشیده از مژه‌های بلند کیتی نوعی هوش ناآرام کمین کرده بود که بعضی مواقع به دنبال دردسر می‌گشت.

کتاب‌ها چیزی بودند که سونیا تصمیم داشت در نهایت بعد از ترک آن‌جا با آن‌ها زندگی کند.

کتاب‌ها برای او این کار را انجام می‌دادند. آن‌ها راه افکارت می‌بستند و مطالب خودشان را در سرت جا می‌دادند و باعث می‌شدند از افکار خودت رها شوی.

سونیا به این حالت او غبطه می‌خورد. به این توانایی‌اش که می‌توانست ذهنش را ببندد و مطلقاً دربارهٔ چیزی فکر نکند. این نوعی راه فرار از افکار آزاردهنده بود که سونیا هرگز یاد نگرفته بود.