بریده‌هایی از کتاب دختران مطرود

تمام چیزی که فیونا می‌دانست این بود که ترجیح می‌داد بازوی خودش را با اره‌ای زنگ‌زده از تنش جدا کند تا این‌که مکالمهٔ رابطهٔ ما قراره به کجا برسه؟ را داشته باشند.

با وجود مشکلات، سر کردن با جیمی راحت بود. از آن نوع راحتی‌ها که فیونا آماده بود تا برای آن هر چیزی را قربانی کند.

در کنار جیمی هیچ وقت مجبور نبود چیزی را توضیح بدهد

فیونا گاهی با نگاه کردن به جیمی حس می‌کرد همه چیز این رابطه خیال است.

دیشب رفتارش به نوعی عجیب بود، ولی از کاری که کرده بود، پشیمان نبود.

یک روز گرفتهٔ خاکستری بود. خورشید تقلا می‌کرد از پشت ابرها بیرون بیاید. برگ‌ها سرزندگی‌شان را از دست داده بودند.

لحنش بی‌خیال به نظر می‌رسید، ولی سونیا نگفته بود به ارواح اعتقاد ندارد. نگفته بود هیچ وقت یکی از آن‌ها را ندیده است. نگفته بود که آن‌ها واقعیت ندارند. او هم حقیقت را می‌دانست، درست مثل بقیه.

او همیشه دختری بود با گروهی از ستایش‌کنندگانش و نه دوستانش.

با توجه به آن نگاه گریزانی که اغلب در چشمانش می‌دید، نگاه انزواطلب، نگاهی که انگار دنیا را از پشت دیوار تماشا می‌کند، نگاهی که در چشم‌های اغلب دختران آیدلوایلد چیزی معمول بود، حدس می‌زد باید دلیلی وجود داشته باشد.

کیتی در لحظات اولیهٔ ورودش اشک‌هایش را فرو داده بود و بعد از آن برای همیشه بر آن‌ها غلبه کرده بود.

کیتی می‌دانست داشتن وجهه‌ای مناسب یعنی کل مبارزه و او از ویژگی‌هایش بدون ترحم استفاده می‌کرد.

جزئیات حادثه بود که او را آزار می‌داد و باعث می‌شد زخم ایجاد شده همچنان خونریزی کند. خیلی بیش‌تر از زمانی که سایرین زخم‌شان را بسته و لنگ‌لنگان به راه‌شان ادامه داده بودند. او باید از چیزی کمک می‌گرفت و به همراه دیگران لنگان‌لنگان ادامه می‌داد.

جزئیات حادثه بود که او را آزار می‌داد و باعث می‌شد زخم ایجاد شده همچنان خونریزی کند. خیلی بیش‌تر از زمانی که سایرین زخم‌شان را بسته و لنگ‌لنگان به راه‌شان ادامه داده بودند.

در لحظه‌ای دردناک به وضوح فهمید تمام این کارها بی‌فایده است.

شش‌های دختر آتش گرفته بودند و از گلویش هق‌هقی بیرون می‌پرید. آماده نبود. هنوز آماده نبود. با وجود تمام اتفاقاتی که افتاده بود و شاید به خاطر اتفاق‌هایی که افتاده بود. خون در رگ‌هایش می‌جوشید و بدن بیمارش هنوز برای زنده ماندن می‌دوید. در لحظه‌ای دردناک به وضوح فهمید تمام این کارها بی‌فایده است.

همیشه می‌دانست هیولاها واقعیت دارند. آن‌ها این‌جا بودند. دختر به درون تاریکی نگاه کرد و فریاد کشید.

چیزهایی که ناگهان به ذهنش هجوم می‌آوردند و دوباره در تاریکی محو می‌شدند.

خودش را مجبور کرده بود فقط به جلو نگاه کند. نگاه کردن به عقب ممکن بود او را وسوسه کند. اگر فقط جلو را نگاه می‌کرد، کاری به او نداشت.

غیرممکن‌ها را کنار بگذار، چیزی که باقی می‌ماند حقیقت خواهد بود.

مالکوم زمانی به او گفته بود، عدالتی وجود نداره، ولی به هر حال ما براش ایستادگی می‌کنیم. عدالت یه ایده‌آله، ولی واقعیت نیست.