بریده‌هایی از کتاب دختران مطرود

یه نویسنده باید از تجربیات دست اولش بنویسه.

سونیا فهمیده بود اگر می‌خواهی کیتی را بفهمی باید با دقت به چشم‌های او نگاه کنی، چون بقیهٔ اعضای چهره‌اش هرگز و هیچ وقت حس او را بروز نمی‌دادند.

طوری صبورانه حرف می‌زد که انگار می‌دانست عملی کردن این ایده کار دشواری است.

خاطرات شبیه آرشهٔ ویلن بودند که فریادکشان فقط روی یک سیم کشیده می‌شدند. سونیا منتظر راه‌حلی بود که آن‌ها را ساکت کند و تنها چیزی که جواب داد نوشتن بود.

حجم سنگین خاطرات چیزی نبود که او را بیمار کرده بود.

آن روزها چیزهای زیادی وجود داشت که باعث شود یک نفر از جایش تکان نخورد. کارهایی که نیاز به تمرکز بالایی داشت تا به انتها برسد.

در نهایت همان داستانی که به دوستانش گفته بود به دفتر هم گفت. تنها داستانی که واقعاً می‌دانست. تنها داستانی که باید می‌گفت. بعد به داستان تصویر هم اضافه کرد.

بقیهٔ روز دفتر را همراهش به کلاس برد و آن شب آن را زیر متکایش گذاشت. همچنان سفید. از این‌که هنوز سفید بود لذت می‌برد. لذت می‌برد که می‌دانست منتظر است و به حرف‌های او گوش می‌دهد. درست مثل دوستانش.

سونیا آن را برداشت و دفتر را باز کرد. سرش را کامل توی دفتر برد و بوی تند کاغذ نو را عمیق نفس کشید. حسی عجیب و آرامش‌بخش از پشت سرش شروع شد و بعد به شانه‌ها و سپس کمرش راه گرفت. حس کرد جرقه‌هایی کوچک و سوزان در پس ذهنش روشن شدند. توی این دفتر زیبا چی باید بنویسم؟

گفتن ماجرا به دوستانش حسی شبیه رهایی داشت. حس می‌کرد قطعات پازل ذهنی‌اش کم‌کم جابه‌جا می‌شدند و نظم می‌گرفتند.

در راونزبروک هم مثل بقیهٔ اردوگاه‌ها، نبرد برای بقا بوده. یعنی درحالی‌که بقیه در اطرافت می‌میرن تا می‌تونی زنده بمونی.

«غم بزرگیه نه؟ ما دوست داریم باور کنیم که زن‌ها این قبیل کارها رو با زن‌های دیگه نمی‌کنن. این‌که زن‌ها رو با بچه‌هاشون تو اتاق‌های گاز بفرستن یا تو کوره بسوزونن‌شون. ولی متاسفم که باید بگم هیچ شکی نیست که اون‌ها این کارها رو کردن.»

«بیش‌تر تحقیقات من روی پر کردن این جاهای خالی تمرکز داره. سال‌ها تلاش کردم تا بازماندگان یا هر نوشته‌ای که بازمانده‌ها از خودشون به‌جا گذاشته بودن رو پیدا کنم. تعدادشون خیلی کم بود و چیزهایی که باقی مونده پیداکردن‌شون خیلی سخته.»

مردم همیشه بهترین تصمیم‌ها رو نمی‌گیرن. بنابراین عدهٔ کمی می‌فهمن که باید دنبال چیزی باشن که براشون منفعت بیش‌تری داره. در تمام مواقع.

آن‌ها این‌جا در آیدلوایلد اسیر شده بودند. ولی آیدلوایلد همه چیز نبود. همهٔ دنیا نبود.

روبرتا به این فکر کرد که یه روز به یاری خدا از این‌جا بیرون می‌رم. یه روز همهٔ ما از این‌جا می‌ریم. و روزی که از این‌جا بریم بالاخره آزاد می‌شیم.

آن‌ها با هم می‌توانستند کاری بکنند. با هم می‌توانستند ادامه بدهند.

همهٔ آن‌ها تا این‌جا آمده بودند. بدون شکستن بدون مردن. سونیا تنها نبود. آن‌ها با هم می‌توانستند کاری بکنند. با هم می‌توانستند ادامه بدهند.

وقتی سونیا خوابید، او آرام نشد و در ذهنش مشغول زیر و رو کردن مسئله شد و از تمام جهات آن را بررسی کرد.

چشم‌هایش داغ شده بود و دلش می‌خواست گریه کند، ولی اشک‌ها انگار در گلویش انباشته شده بودند، سخت و دردناک.