بریده‌هایی از کتاب دختران مطرود

و اگر آن غریبه‌ها نخواهند پس از پایان ملاقات‌شان او را نزد خودشان نگه دارند چه؟ بعد برای امیدی که در چهرهٔ سونیا می‌بیند، چه اتفاقی خواهد افتاد؟

می‌خواست سونیا خوشحال باشد، ولی نه با رفتن از این‌جا و نه با زندگی کردن با غریبه‌ها.

عدالتی وجود نداره، ولی به هر حال ما براش ایستادگی می‌کنیم. عدالت یه ایده‌آله، ولی واقعیت نیست.

«اگر کسی چیزی رو با تمام وجود بخواد، گمان می‌کنم می‌تونه راه به دست آوردنش رو پیدا کنه.»

«پیش ما. ما دوست‌هاش بودیم. اگه غصه‌دار بود ما آرومش می‌کردیم و درکش می‌کردیم. فکر می‌کنم اون داشته به تنها خونه‌ای که می‌شناخته برمی‌گشته.»

یکی از آن آدم‌هایی بود که استعداد خدادادی سکوت‌کردن دارند.

به نظرش نیازی نبود سکوت را با حرف‌هایش بشکند.

متوجه شد روبرتا از آن نوع زیبایی‌های نسبتاً ماندگار دارد که سن نمی‌تواند تأثیری روی آن بگذارد.

او درخواست ملاقات را قبول کرد و با این انتظار زندگی کرد و برایش سؤال بود که چه خواهد شد.

او با اضطرابی احمقانه مخلوط با امیدی احمقانه‌تر درگیر بود.

روبرتا غم و خشمش را نگه داشته بود و آن‌ها را در درونش دفن کرده بود و اجازه داده بود در تمام پوست و استخوانش نفوذ کند.

فکر کرد، خودت سرنوشتت رو می‌سازی. هر روز می‌سازی‌ش. سرنوشتت این‌طوری شروع می‌شه.

همیشه در پرونده‌های پلیس احتمال درز اطلاعات وجود داشت، ولی این کار نیاز به خبرنگاری سختکوش داشت تا آن‌ها را بیرون بکشد.

می‌خواستم زندگی‌م رو خودم بسازم با هر معنی‌ای که ممکن بود داشته باشه

از زندگی با من خوشحال بود. هیچ فقط فکر نمی‌کردم باعث خوشحالی کسی بشم.

کیتی وینثراپ می‌داند چه‌طور خواسته‌های کسی را که دارد با او حرف می‌زند، ماهرانه به بازی بگیرد.

«می‌بینی ما در برابر چی قرار گرفتیم، ما باید سخت می‌بودیم. ما همیشه باید سخت می‌بودیم. باید این‌طور می‌بودیم یا می‌شکستیم.»

لازم نبود جیمی پلیس باشد تا به مردم کمک کند. شاید زمانی برسد که جیمی خودش هم متوجه این موضوع بشود.

با وجود این‌که ماجرای غم‌انگیزی بود سونیا خندید. می‌دانست که خندیدن به این موضوع یکی از راه‌های مقابلهٔ کیتی بود. راهی که تجربه‌ای را که از سرگذرانده بود کنترل کند و آن را بی‌اهمیت‌تر و ساده‌تر جلوه دهد.

باور کن تجربه‌های دست اول چیزهایی نیستند که به درد نوشتن بخورند.