بریده‌هایی از کتاب ما دروغگو بودیم

جهان خوب بود، چون او در آن بود.

می‌توانستم تا ابد به او نگاه کنم.

قبلاً قوی بودم اما حالا ضعیف‌ام.

گویی زخم‌ها نیاز به توجه داشتند.

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.

«مواد دوست تو نیستند و این‌که آدم‌ها باید دوست تو باشند.»

به‌ پایین، به ناخن‌هایش، نگاه می‌کند. «شرارتی رو که می‌تونی تغییر بِدی نپذیر.»

مکث می‌کند. بعد می‌گوید: «کمی مهربون‌تر از چیزی باش که باید باشی.»

اگر می‌خواهی جایی زندگی کنی که مردم از موش نمی‌ترسند، باید زندگی در قصرها را ترک کنی.

مهم نیست چه اتفاقی می‌افتد وقتی به دانشگاه می‌رویم، پیر می‌شویم، برای خودمان زندگی می‌سازیم؛ مهم نیست من و گت باهم هستیم یا نه. مهم نیست کجا می‌رویم، ما همیشه می‌توانیم بالای سقف کودل‌داون به‌ردیف بنشینیم و به دریا خیره شویم. این جزیره مال ماست. این‌جا، به‌شکلی، ما برای همیشه جوان‌ایم.

خدا را باور نداشت و بااین‌حال هنوز آرزو داشت که خدا به او کمک کند.

برای افراد سن‌وسال‌دار در خانواده‌ی من، مامان، خاله‌ها، پدربزرگ، جمع‌آوری اشیای زیبا یکی از هدف‌های زندگی است. هرکس با بیشترین وسایل بمیرد برنده است. برنده‌ی چه چیزی؟ دوست دارم این‌را بدانم.

به من گفتند حالم خوب می‌شود. نخواهم مرد. فقط درد زیادی می‌کشم.

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.

«می‌فهمی کیدی؟ سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.»

لمس‌کردن او آشناست و ناآشنا. ما قبلاً این‌جا بوده‌ایم. و همچنین هیچ‌وقت این‌جا نبوده‌ایم. برای لحظه‌ای، یا برای دقایقی، شاید هم، برای ساعت‌ها.

ما نباید شرارتی را که می‌توانیم تغییر بدهیم بپذیریم.

علی‌رغم همه‌چیز، ما بهشت‌مان را نجات ندادیم. برای همیشه از بین رفته است، اگر زمانی وجود داشت. پاکی آن‌را از دست دادیم، پاکی روزهایی پیش از آن‌که وسعت خشم خاله‌ها را بدانیم، پیش از مرگ مادربزرگ و زوال پدربزرگ.

دیگر خدا را باور نداشت و بااین‌حال هنوز آرزو داشت که خدا به او کمک کند.

«به شما و نبودن‌تان فکر می‌کنم امروز. امیدوارم حال‌تان خوب باشد.»