بریده‌هایی از کتاب ما دروغگو بودیم

از او می‌پرسم: «دل‌تون برای مادربزرگ تنگ شده؟ آخه من دلم تنگ شده. ما هیچ‌وقت در مورد اون حرف نزدیم.» می‌گوید: «بخشی از من مُرد که بهترین بخشش بود.»

جهان خوب بود، چون او در آن بود.

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد

خوب است عاشق بودن، حتا اگر تا ابد دوام نیاورد.

«تا رسیدن به خواسته‌تون اصرار کنید.» و «هیچ‌وقت ته اتاق جا نگیرید. برنده‌ها جلو می‌شینن.»

به‌شکلی رفتار کردم که گویی آن دو فرد مهم هیچ‌وقت در زندگی‌ام وجود نداشته‌اند

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.»

جهان خوب بود، چون او در آن بود.

اگر می‌خواهی جایی زندگی کنی که مردم از موش نمی‌ترسند، باید زندگی در قصرها را ترک کنی.

«شرارتی رو که می‌تونی تغییر بِدی نپذیر.»

سکوت یه‌جور روکش محافظه در مقابل درد.»

نمی‌توانست لبخند بزند، نمی‌توانست دروغ بگوید، نمی‌توانست بخشی از آن خانواده‌ی زیبا در آن خانه‌های زیبا باشد. نمی‌توانست. نمی‌توانست. نمی‌خواست.

داستان می‌بایست پایان خوشی داشته باشد. اما نه. او درحال ترک‌کردن من است.

«یه‌کم مهربون‌تر از چیزی باش که باید باشی، کیدی، همه‌چیز رو‌به‌راه می‌شه.»

«ناراحت باش، غصه بخور… ولی به دوش نکش.»

هیچ چیزی، دیگر، جز این آخرین تابستان باهم بودن. گفتند که من را دوست دارند.

این تقصیر من است، تقصیر من، تقصیر من ـ و

مرده است. ما می‌توانستیم باشیم. ما می‌توانستیم باشیم.

او هرگز دیگر شکلات نخواهد خورد.

چیزی که هرگز نخواهد شد، به‌خاطر من.