بریده‌هایی از کتاب ما دروغگو بودیم

اگر می‌خواهی جایی زندگی کنی که مردم از موش نمی‌ترسند، باید زندگی در قصرها را ترک کنی.

تراژدی آن‌گونه که روی صحنه یا میان صفحات کتاب به پاپان می‌رسد در زندگی پایان نمی‌گیرد.

اسم کامل من کیدنس سینکلر ایستمن است و برخلاف انتظاراتی که از خانواده‌ی زیبایی که در آن بزرگ شده‌ام می‌رود، من یک آتش‌افروز هستم. یک رؤیابین، یک شیرزن، یک یاغی.

عاشق انحنای فکش بودم، شیوه‌ای که مغزش کار می‌کرد، شیوه‌ای که دستانش را هنگام حرف‌زدن تکان می‌داد.

«بخشی از من مُرد که بهترین بخشش بود.»

اگر می‌خواهی جایی زندگی کنی که مردم از موش نمی‌ترسند، باید زندگی در قصرها را ترک کنی.

«ببخشید، می‌شه خوشگل‌خانم لطفاً با شکر قهوه‌ای و دارچین یه کلمه‌ی اسکرابل تخمی بگی؟»

تا رسیدن به خواسته‌ی خود اصرار کنید.

گفت باعث اندوه نشو. فقدان و زیان را به یاد مردم نینداز.

بودن با تو دیشب بهتر از شکلات بود. چه احمق‌ام من، فکر می‌کردم چیزی بهتر از شکلات پیدا نمی‌شود.

«تا رسیدن به خواسته‌تون اصرار کنید.» و «هیچ‌وقت ته اتاق جا نگیرید. برنده‌ها جلو می‌شینن.»

به جمجمه‌ی من خوش آمدید. کامیونی بر روی استخوان‌های گردن و سرم چرخ می‌زند. مهره‌ها می‌شکنند، مغزم می‌ترکد و شیره‌اش به بیرون می‌چکد. هزار نور فلش به چشمانم می‌تابد. دنیا کج می‌شود. بالا می‌آورم. از هوش می‌روم. این‌ها همیشه اتفاق می‌افتند. دیگر برایم عادی شده است.

آدم‌ها در حق هم خیلی بدَن.

«بهتر نیست آدم آروم و صلح‌طلب باشه؟»

«دارم احساساتم رو بیان می‌کنم، جانی. آدم برای همین زنده‌س، نفس‌کشیدنش برای همینه همه‌ش، نیست؟»

من تعهدات خانوادگی دارم.

و اما، جادوگری هم در آن‌جا بود. همیشه جادوگری هست.

و شاید، فقط شاید، روزی بازگردد و آن قصر لعنتی را کاملاً بسوزاند و خاکستر کند.

خوب است عاشق بودن، حتا اگر تا ابد دوام نیاورد.

تقدیم به خانواده‌ام که هیچ شباهتی به سینکلرها ندارند.