بریده‌هایی از کتاب باران سیاه

ایزدکدهٔ هاکوُشیما، دیگر چیزی جز دیواری سنگی نبود. بیشتر درختان کافور معبد کوکوُتای، با تنه‌ای به قطر دو متر باقی مانده بودند اما سه اصله از آن‌ها ریشه‌کن شده، بر زمین افتاده و کاملاً سوخته بودند، درحالی‌که شکل خود را حفظ کرده، به زغال تبدیل شده و ریشه‌های بزرگ آن‌ها در هوا بود. کنار این‌ها، سنگ‌های یادبود چهل و هفت رونین روبه‌جنوب همه بر خاک افتاده بود. در سمت دیگر سنگ‌ها و چوب‌های مقبرهٔ خاندان آسانو هم واژگون شده، بر زمین افتاده بود و شکلِ متلاشی‌شده‌ای پیدا کرده بود. گفته می‌شد عمر این درختان کافور بیش از هزار سال است، اما امروز پایان این عمرِ هزارساله بود.

چای سردشده را از لبهٔ قوری سفالی نوشیدم. برای پانسمان گونهٔ چپم، داخل جعبهٔ داروها را گشتم اما هیچ پمادی پیدا نکردم. آینهٔ قدی افتاده و شکسته بود. به تقویم روی ستون نگاه کردم، شعار آن روز جملهٔ «تسلیم نمی‌شویم» بود.