بریده‌هایی از کتاب در باب حذف احزاب سیاسی

«نوابغ کوتاه‌ترین زندگی‌نامه‌ها را دارند، چون زندگیِ درونی‌شان دور از دید عمومی است؛ و در پایان، اقوامشان هم چیزی دربارهٔ آنها ندارند که به شما بگویند».

تقریباً در همه‌جا حتی در برخورد با مشکلات کاملاً تکنیکی، فرد به‌جای فکر کردن صرفاً موضع‌گیری می‌کند: موافق یا مخالف. این نوع انتخابْ جایگزین فعالیت ذهنی می‌شود. این جذام روشنفکری است؛ این جذام از دنیای سیاست برخاسته است و سپس به سراسر جهان سرایت و تمام اَشکال تفکر را آلوده کرده است.

روسو در آغاز سخن دو مقدمه را فرض می‌گیرد. نخست اینکه عقل عدالت را درک و آن را انتخاب می‌کند. در مقابل، همهٔ جنایت‌ها ناشی از تحریک هیجانات‌اند.

بنابراین، تمایل واقعی تمام احزاب سیاسی به تمامیت‌خواهی است، ابتدا در حوزهٔ ملی و سپس در حوزهٔ بین‌المللی. و دقیقاً ازآن‌رو که مفهوم مصلحت عمومی که هر حزبی به آن متوسل می‌شود غیرواقعی است، پوسته‌ای است تهی از واقعیت؛ کسب قدرت مطلق تبدیل به نیاز مطلق احزاب می‌شود. هر واقعیتی ضرورتاً حاکی از «حد» ی است - اما آنچه کاملاً فاقد هستی باشد، ممکن نیست هیچ شکلی از محدودیت داشته باشد. به همین دلیل، بین تمامیت‌خواهی و دروغ‌گویی قرابتی ذاتی وجود دارد.

هیجانات جمعی، در مقایسه با هیجانات فردی، کشش بی‌نهایت بیشتری به جنایت و دروغ دارند. در این شرایط، نیروهای شر به‌جای خنثا کردنْ یکدیگر را تقویت می‌کنند و هزار برابر می‌شوند.

ملی تضمین می‌کنند که هیچ ذهنی نتواند برای درک این مفهوم که در منافع عمومی چه چیز خیر است، چه چیز عادلانه است و چه چیز درست است، تلاشی بکند. در نتیجه، جز اندک اتفاقات تصادفی، نه تصمیمی گرفته می‌شود و نه چیزی اجرا می‌شود، مگر، اقداماتی مغایر با منافع عمومی، عدالت و حقیقت. اگر ساماندهی زندگی اجتماعی را به شیطان سپرده بودند، شیطان هم نمی‌توانست دستگاهی هوشمندتر از این اختراع کند.

ملی تضمین می‌کنند که هیچ ذهنی نتواند برای درک این مفهوم که در منافع عمومی چه چیز خیر است، چه چیز عادلانه است و چه چیز درست است، تلاشی بکند. در نتیجه، جز اندک اتفاقات تصادفی، نه تصمیمی گرفته می‌شود و نه چیزی اجرا می‌شود، مگر، اقداماتی مغایر با منافع عمومی، عدالت و حقیقت. اگر ساماندهی زندگی اجتماعی را به شیطان سپرده بودند، شیطان هم نمی‌توانست دستگاهی هوشمندتر از این اختراع کند.

وقتی کشوری احزاب سیاسی دارد، دیر یا زود دخالت مؤثر در امور اجتماعی بدون پیوستن به حزب و بازی‌های حزبی ناممکن می‌شود. هر کس دغدغهٔ امور جامعه را داشته باشد، آرزوی برآورده شدن آن دغدغه‌ها را هم دارد. آنهایی که به منافع عمومی اهمیت می‌دهند، یا باید این دغدغه را به دست فراموشی بسپارند و به امور دیگری رو بیاورند، یا باید زیر فشار خردکنندهٔ احزاب تسلیم شوند. در حالت دوم، دل‌نگرانی‌هایی را تجربه می‌کنند که خیلی زود جای دغدغهٔ اصلی پیشین را می‌گیرد. احزاب سیاسی نظام‌هایی شگفت‌انگیزند. در حوزهٔ

احزاب سیاسی سازمان‌هایی هستند که به‌شکل رسمی و علنی برای کشتن حسِ حقیقت و عدالت در همهٔ جان‌ها طراحی شده‌اند. آنها فشار جمعی خود را بر عموم مردم با تبلیغات سیاسی اعمال می‌کنند. هدف ادعایی این تبلیغات روشنگری نیست، بلکه وادار کردن است.