بریده‌هایی از کتاب ماسه و کف و خدایان زمین

*اگر به جای تو بودم بر دریا به هنگامِ جزر خرده نمی‌گرفتم. کشتی مطمئن است و ناخدای ما توانا؛ تنها معده توست که ناراحت و بیمار است.

*هرکه آرزویش بیش طولِ عُمرش بیشتر.

*گوشه‌نشین کسی است که از جهانِ اَجزا روی برتابد بدان امید که به کلیتِ ناگسسته جهان خوش باشد.

*تو نابینایی و من کر و لالم. پس بگذار دستانِ هم را لمس کنیم و با هم تفاهم کنیم.

*خانه من به من گوید: «مرا ترک مکن، زیرا که گذشته تو اینجا منزل دارد.» و راه به من گوید: «پیش آی و در پی‌ام بیا، زیرا که من آینده تو هستم.» و من، هم به خانه خویش و هم به راه گویم: «من نه گذشته‌ای دارم، نه آینده. اگر در اینجا مانَم، در ماندنم رفتن است؛ و اگر بروم، در رفتنم ماندن. تنها عشق و مرگ است که همه چیز را دگرگون می‌کند.»

*مرواریدْ معبدی است که دردْ بر گِردِ یکی دانه ماسه برآورده است. کدام اشتیاق پیکرهای ما را برآورده است و بر گردِ کدام دانه‌هایی؟

*تنهایی توفانِ بی‌صدایی است که جمله شاخه‌های عاری از حیاتِ ما را می‌ریزد؛ با این همه، ریشه‌های زنده ما را در اعماقِ دلِ تپنده زمینِ زنده می‌دوانَد.

*یادآوری صورتی از دیدار است. *فراموشی صورتی از آزادی است.