بریده‌هایی از کتاب وقتی هرگز از راه می رسد

تو اصلاً می‌دونی که چی می‌خوای؟

من می‌دونم وقتی یکی کل دنیا رو کنار می‌ذاره چه جوریه و وقتی که داری این کار رو می‌کنی چه چیزهایی رو از دست می‌دی.

انگار فکر می‌کنی با درست کردن این قضیه تمام اون چیزهای دیگه رو هم می‌تونی درست کنی.

احساس گناه معمولاً آدم‌ها را بخشنده کند.

حقیقت این است که او مطمئن نیست که تحمل شنیدن جزئیات را داشته باشد.

کریستی- لین هیچ نیازی نمی‌دید که همهٔ آن‌ها را دوباره در ذهنش زنده کند. همان یک بار واقعاً کافی بود.

بذار که خاطرات به تو برسن.

درحال حاضر هیچ راهی برای درست کردن این رابطه وجود نداشت، هیچ راهی برای پر کردن جاهای خالی که شارولین پارکر با آن نوع مادری کردنش در وجود کریستی- لین حک کرده بود وجود نداشت.

چیزهای زیادی برای گفتن وجود داشت. سرکوفت‌هایی که باید زده می‌شد. انگشت‌های زیادی که باید سمت کسی گرفته می‌شد. و شاید تعدادی از آن انگشت‌ها به سمت خودش گرفته می‌شد.

بعد از این همه سال، این همه خشم و دلخوری، چه چیزی برای گفتن باقی مانده بود؟

تعلق داشتن به کسی و خود را به کسی باختن دو چیز کاملاً متفاوت بود. یکی از روی نیاز شکل می‌گرفت، پیمانی نسبتاً خوب که متقابلاً برای هر دو طرف سودمند است، درحالی در آن یکی باید خودت را رها کنی

شاید برگشتن به عقب و دوست معمولی بودن واقعاً جواب نمی‌داد. شاید وقتی که آدم از خطی عبور می‌کند دیگر باید یا تماماً داخل آن خط باشد یا تماماً خارج آن.

«چون ما مجبوریم. چون من مجبورم. من تازه دارم دوباره رو پاهای خودم می‌ایستم، وید. من آمادهٔ یه دردسر تازه نیستم. و این چیزی که تو خواهی بود. من می‌دونم که این ناخوشایند به نظر می‌رسه، اما من یه رابطهٔ بزرگسال تو زندگیم داشتم، و اون خوب تموم نشد. من به یه شکست دیگه تو سابقه‌ام نیاز ندارم.»

من واقعاً نمی‌دونم که چی هستم. فکر می‌کنم، یه آدم آشفته.

من نمی‌خوام کسی باشم که وقتی دوستش آسیب‌پذیره ازش سوءاستفاده میکنه.

به دل کندن‌های تمام وکمال ـ به رفتن و خراب کردن پل‌های پشت‌سر ـ اعتقاد دارد.

«من وقتی این رمان رو شروع کردم نوزده سالم بود. فکر می‌کردم که همه چیز رو می‌دونم.» «و الان؟» «الان؟» وید نگاهش را برگرداند، نگاهش در افق گم شد. «الان، مطمئن نیستم که اصلاً چیزی بدونم. چرا همه چیز اینجوری از آب در میاد. کار دنیا چه جوریه.»

چه جوری تونستم برای مدت زیادی با یکی زندگی کنم و هنوز ندونم که اون چه جور آدمی بود.

«واقعاً نمی‌دونم. من دارم چیزهایی رو راجع به مردی می‌فهمم که فکر می‌کردم می‌شناختمش، چیزهای خیلی بد. این من رو به فکر می‌اندازه.»

اون عوضی حتی نیومد یه عذرخواهی کنه. همین قدر بگم که، ما همون جا دیگه ما دیگه دوستیمون تموم شد. فقط بحث این نبود که اون داستان من رو دزدید و جای داستان خودش جا زد. بحث این بود که اون می‌تونست به دوستش رکب بزنه در حالیکه خیلی خوب می‌دونست که من حاضرم که بهش کمک کنم.