بریده‌هایی از کتاب وقتی هرگز از راه می رسد

یه چیزی توی من خاموش شد.

تو کل زندگیم هرگز کسی رو ندیدم که چیزها رو عمیق‌تر از تو احساس کنه، و من کاملاً حیرت‌زده ام که تو این رو درمورد خودت نمی‌دونی. من ممکنه این رو قبول کنم که تو از اینکه مسائل رو عمیقاً احساس کنی می‌ترسی، ولی کاری از دستت ساخته نیست. تو یکی از غم‌خوارترین آدم‌هایی هستی که من تا حالا دیدم. شاید زیادی غم‌خوار، اگه یه همچین چیزی وجودداشته باشه.

کریستی- لین نسبت به غم و اندوهش حقی داشت، حق داشت که در هر جهنم خصوصی که از آن رنج می‌برد را ببندد، و اگر می‌خواست آن را بسته نگه دارد.

«من می‌دونم چه جوریه. اینکه کسی رو نداشته باشی، اینکه تو این دنیا فقط خودت باشی و خودت. من می‌دونم که چه جوریه.»

«آدم‌ها عوض‌میشن. اون‌ها بزرگ میشن. یه روز یه اتفاقی میفته، و ناگهان همه چی تغییر میکنه.»

وسیله مهم نیست، بلکه هدفه که اهمیت داره. اینجوری همه خوشحالن.

ری تنها یک بی‌شعور پارسا نبود؛ او یک عوضی حیله‌گر و کلاش بود.

فقر برای یک کودک سخت بود، اما قابل مقایسه با درد دیده نشدن، خواسته نشدن و دوست داشته نشدن نبود.

پیتر هاگن ممکن بود وکیلی بسیار توانایی باشد، اما چیزی شبیه به معادل حقوقی رفتار محبت‌آمیز در او پیدا نمی‌شد.

«تو من رو نترسوندی،» دستش را به سمت دستگیرهٔ در برد. «من خودم خودم رو ترسوندم.»

هیچ راهی برای بیان احساساتش در آن لحظه وجود نداشت. انگار که لبهٔ پرتگاهی ایستاده بود، به‌شکل غیرقابل توصیفی، مشتاق بود، که خودش را پایین بیاندازد، در حالیکه می‌دانست هرگز از این سقوط جان سالم به در نخواهد برد.

دلش می‌خواست که یک راهی وجود داشت تا بدون اینکه خودش را احمق جلوه دهد بتواند از آنجا فرار کند.

«بعضی وقت‌ها شرایط فقط همینیه که هست، وید. یه چیزهایی هستن که ما می‌تونیم تغییرشون بدیم و یه چیزهایی هم هستن که ما نمی‌تونیم. مهم دونستن این تفاوته.»

کلمهٔ هرگز نمود تمام اون درهایی هست که ما بسته نگه می‌داریم، وقتی می‌گیم هرگز درواقع ما خودمون رو از این امید که اوضاع همیشه می‌تونه تغییر کنه دور می‌کنیم.

«همیشه یه راهی به بیرون وجود داره.»

قطعاً چیزهای زیادی در گذشتهٔ خود کریستی- لین هم وجود داشت که او از نگاه کردن به آن‌ها بیزار بود. چون نگاه کردن آن‌ها را به واقعیت تبدیل می‌کرد.

خوب است که آدم کسی را داشته باشد که به خاطرش به خانه بیاید، حتی اگر آن فرد چهار پا و یک دم داشته باشد.

اون هیچوقت نمی‌دونه که کی برمی‌گرده و کی بر نمی‌گرده.

«بهت که گفته بودم، حیوون‌ها از من خوششون می‌آد. این آدم بزرگ‌ها هستن که به نظر می‌رسه من نمی‌تونم نظرشون رو جلب کنم.»

بله، او می‌دانست که چه می‌خواست. او می‌خواست که به عقب برگدد، همه چیز را پاک کند، داستان زندگی‌اش را بدون تمام آن نقاط تیره دوباره بنویسد، چیزهایی که می‌دانست را نداند، چیزهایی که دیده بود را نبیند، بدون خاطراتش، سرافکندگی‌هایش، پشیمانی‌هایش زندگی کند. با این وجود، شاید این نوعی کفاره بود. اما هیچ‌کدام از این‌ها امکان‌پذیر نبودند.