بریده‌هایی از کتاب وقتی هرگز از راه می رسد

اولش سخته، ولی آسون‌تر میشه. روز به روز شرایط بهتر میشه. تا زمانی که رفیق داشته باشی، میتونی از پس هر چیزی بر بیای.

این عادت وید بود، آن چه که در ذهنش بود را به زبان می‌آورد.

با گذشت زمان، مرز میان خبر و مبالغه در بیان احساسات نامشخص شد، و کلمات از جایی می‌آمدند که علایق انسانی در آن مرده بود. آن‌ها خواستار ترس و وحشت، خون و خونریزی و مقاله‌ای مخوف از فاجعه‌های انسانی بودند، چرا که ترس بیشتر از امیدواری می‌فروشد و همیشه این گونه خواهد بود.

«بیشتر شبیه خراب کردن پل‌های پشت سره.» «تو فقط زمانی به پل نیاز داری که بخوای این باشه به عقب برگردی، من ندارم.»

ناراحتی در خود احساس کرد، به‌همراه گلویی پر از بغض که می‌کوشید آن‌ها را فرو ببرد. این احساس به خاطر ناعادلانه بودن این اتفاقات نیست؛ اگر واقعاً دو ماه است که اجاره عقب افتاده، صاحب‌خانه حق دارد که آن‌ها بیرون بیاندازد. اما آیا واقعاً لازم است که وسایل آن‌ها را جلوی چشم همه در باران به بیرون پرت کنند؟

اینکه در نهایت به انجام کاری روی آورد که به‌جای اینکه تنها حساب بانکی‌اش را پر کند روح او را هم پر می‌کرد.

زمانی فکر خوبی به نظر می‌آمد ـــ دور شدن. خیلی خب، فرار کردن اگر می‌خواست صادقانه بگوید.

شاید هم وید فقط از همنشینی با خودش خسته شده بود.

مثل اینکه ضرب‌المثل‌های قدیمی درست بودند- همسر حقیقتاً آخرین نفری بود که خبردار می‌شد.

بعضی وقت‌ها بهترین کار برای همه تنها گذشتنه، به خاطر آوردن لحظات خوب به‌جای کلنجا ررفتن با اتفاقات ناخوشایند.

اوایل به خودش اجازه نداد که عصبانی باشد، چند روز اول را در نوعی ابهام سپری کرد. به‌گونه‌ای کار درستی به نظر نمی‌رسید، که از دست کسی که تازه مرده است خشمگین باشد. اما بعد کریستین ناگهان تحت تاثیر آمیخته‌ای از خشم و کنجکاوی قرار گرفت

کریستین از روزی که پیش‌رو داشت می‌ترسید، فکر رو به رو شدن با دوستان استفن او را به دلهره می‌انداخت، بازی کردن نقش یک بیوهٔ غصه‌دار وقتی حقیقت این بود که کریستین درخفا بسیار خشمگین است.

اگر آن‌ها چیزهایی که او می‌دانست را می‌دانستند، چیزهایی که او دیده‌بود را می‌دیدند، متوجه می‌شدند که چیزهای بدتر از بی‌فرزندی هم وجود دارد- مانند داشتن فرزند وقتی که فرد آمادگی لازم برای مراقب از او را ندارد و برای همیشه به او صدمه می‌زند.

بچه‌ها متخصص اینن که همه چیز رو عوض کنن. اون‌ها زندگی‌ایت رو زیر و رو می‌کنن ـ قلبت رو هم همینطور.

مردها از زمان من خیلی تغییر نکردند. زن‌ها هم همین‌طور. ما هنوز هم در تلاشیم تا تقصیر همه چیز رو به گردن بگیریم.

شاید اون چیزی باشه که تو باید روش تمرکز کنی. نه گذشته. و نه اشتباهات دیگران. بلکه آینده.

اون سر می‌رسید، چیزی که می‌خواست رو می‌گرفت، و بعد تقصیر رو می‌انداخت گردن کس دیگه. و الان دارم می‌بینم که توام درست تو همین وضعیت افتادی، داری تقصیر رو به گردن میگیری چون اون یه آدم خائن بود. تو استحقاق بهتر از این رو داری.

این حقیقت برای پذرفته‌شدن واقعاً زیاد بود.

«وقتی پای پول میاد وسط مردم عجیب و غریب رفتار میکنن. همه مایل نیستن که صدقه بگیرن.»

بهانه آوردن و دزدکی فرار کردن تنها بی‌ادبی نبود؛ درواقع خیلی هم ضایع بود.