بریده‌هایی از کتاب پنج نفری که در بهشت ملاقات می‌کنید

می‌گویند عشق را پیدا می‌کنند، انگار چیزی است که پشت سنگ پنهان باشد. اما عشق شکل‌های بسیاری دارد و هرگز برای هیچ مرد و زنی یکسان نیست. پس آدم‌ها عشق خاصی را پیدا می‌کنند.

«اینو از من داشته باش. داشتن خشم، مثل سَم می‌مونه. آدم رو از درون از بین می‌بره. تصور می‌کنیم نفرت سلاحی است که با اون به شخص آزار دهنده حمله می‌کنیم. اما نفرت شمشیر دو لبه است. هر آسیبی که با اون بزنیم، به خودمون زدیم.

نداره. بزرگ‌ترین هدیه‌ای که خدا می‌تونه بهت بده اینه: درک آنچه در زندگی‌ات گذشته. تا برات قابل توجیه بشه. این همون آرامشیه که دنبالش بودی.»

مارگریت دست‌هایش را گرفت. «نه، از دست ندادی. من اینجا بودم. و تو به هرحال عاشقم بودی. ادی، عشق از دست رفته باز هم عشق است. فقط شکلش عوض میشه، همین. نمی‌تونی لبخندش رو ببینی، یا براش غذا بیاری، یا موهایش رو نوازش کنی، یا باهاش برقصی. اما وقتی اون حس‌ها ضعیف میشه، حس دیگری قوی میشه. خاطره. خاطره شریک تو میشه.

تو مرا واداشتی دوستت بدارم، من نمی‌خواستم، من نمی‌خواستم... تو مرا واداشتی دوستت بدارم و تو می‌دانستی، همیشه می‌دانستی

تو وقتی به آرامش می‌رسی که خودت به وجودش بیاری.

درون هر سایه سیاهی، روحی هست.

«اینو از من داشته باش. داشتن خشم، مثل سَم می‌مونه. آدم رو از درون از بین می‌بره. تصور می‌کنیم نفرت سلاحی است که با اون به شخص آزار دهنده حمله می‌کنیم. اما نفرت شمشیر دو لبه است. هر آسیبی که با اون بزنیم، به خودمون زدیم. «ببخش ادوارد. ببخش.

«تو وقتی به آرامش می‌رسی که خودت به وجودش بیاری.»

آدم توی یه جنگ بزرگ دنبال چیز کوچکی می‌گرده تا بهش معتقد بشه. وقتی پیداش کردی، محکم نگهش می‌داری. مثل سربازی که در سنگر، موقع دعا صلیبش را محکم می‌گیرد.

بزرگ‌ترین هدیه‌ای که خدا می‌تونه بهت بده اینه: درک آنچه در زندگی‌ات گذشته. تا برات قابل توجیه بشه. این همون آرامشیه که دنبالش بودی

بهشت می‌تونه در ناخوشایندترین گوشه دنیا باشه.

«اینکه هیچی اتفاقی نیست. که ما همه به هم وصلیم. نمی‌تونی یه زندگی رو از زندگی دیگه جدا کنی، همون طور که نمی‌تونی نسیم رو از باد جدا کنی.»

ما همه از خودگذشتگی می‌کنیم. اما تو از ایثار خودت عصبانی هستی و مدام به چیزی فکر می‌کنی که از دست دادی. نفهمیدی که ایثار بخشی از زندگیه. باید باشه. نباید ازش پشیمون بشی. تو باید در طلبش باشی. فداکاری‌های کوچک، فداکاری‌های بزرگ.

پدر و مادرها به ندرت فرزندانشان را رها می‌کنند، بنابراین بچه‌ها آن‌ها را رها می‌کنند. جدا می‌شوند و از آن‌ها دور می‌شوند.

درون هر مرد، پسر دونده‌ای وجود دارد، مهم نیست آن مرد چقدر پیر باشد.

داشتن خشم، مثل سَم می‌مونه. آدم رو از درون از بین می‌بره. تصور می‌کنیم نفرت سلاحی است که با اون به شخص آزار دهنده حمله می‌کنیم. اما نفرت شمشیر دو لبه است. هر آسیبی که با اون بزنیم، به خودمون زدیم.

«هیچ زندگی‌ای بیهوده نیست. تنها زمانی بیهوده است که فکر می‌کنیم تنهاییم.»

بزرگ‌ترین هدیه‌ای که خدا می‌تونه بهت بده اینه: درک آنچه در زندگی‌ات گذشته. تا برات قابل توجیه بشه. این همون آرامشیه که دنبالش بودی.

جوان‌ها به جنگ می‌روند. گاهی از روی اجبار و گاهی به میل خود. همیشه احساس می‌کنند وظیفه‌شان است. این موضوع از داستان‌های چند لایه و غم انگیز زندگی می‌آید. قرن‌ها انسان، شجاعت را با برداشتن سلاح و بزدلی را با زمین گذاشتن سلاح یکی دانسته است.