بریده‌هایی از کتاب پنج نفری که در بهشت ملاقات می‌کنید

اما چیز دیگه‌ای هم داره. دیروزش رو داره.

«مرگ پایان همه چیز نیست اما ما فکر می‌کنیم هست. آنچه روی زمین اتفاق می‌افته فقط شروعه.»

اگر چه نمی‌تونستم کسی رو زنده نگه دارم، فکر می‌کردم لااقل می‌تونم همه رو دور هم نگه دارم. آدم توی یه جنگ بزرگ دنبال چیز کوچکی می‌گرده تا بهش معتقد بشه. وقتی پیداش کردی، محکم نگهش می‌داری. مثل سربازی که در سنگر، موقع دعا صلیبش را محکم می‌گیرد.

سرباز آزاد شده اغلب خشمگین است. روزها و شب‌هایی که از دست داده، شکنجه و تحقیری که تحمل کرده، اینها همه انتقامی سخت می‌طلبد، یک تسویه حساب.

جنگ می‌توانست آدم‌ها را مثل آهنربا به هم وصل و از هم براند. چیزهایی که دیدند، کارهایی که کردند. گاهی دلشان می‌خواست همه چیز را فراموش کنند.

با این حال کاپیتان همیشه قول می‌داد هر اتفاقی بیفتد کسی را جا نمی‌گذارد. و همه از این حرف او تسلی می‌یافتند.

فشار زیاد دومین نبرد یک سرباز را، وقتی که فهمیده که جنگ با یک نبرد تمام نمی‌شود، و پس از آن نبردهای بیشتری در پیش است.

«این فکر که تو رو به کشتن میده.»

بعضی وقت‌ها بچه‌ها از ادی می‌خواستند تا آنها را بالای سرش بلند کند، و وقتی ادی این کار را می‌کرد، متوجه لبخند غمگین مادران می‌شد: می‌دانست بالا بردن بچه‌ها درست بوده، اما دست‌های درستی بچه‌ها را بالا نبرده.

قرن‌ها انسان، شجاعت را با برداشتن سلاح و بزدلی را با زمین گذاشتن سلاح یکی دانسته است.

اما پدرها می‌تونن پسرشون رو نابود کنن، و من بعد از اون به نوعی نابود شدم.

اما بهشت می‌تونه در ناخوشایندترین گوشه دنیا باشه.

هرچند غم انگیزه اما باعث غرورم شد. وقتی مطرود باشی، حتی پرتاب یه سنگ هم به تو می‌تونه باعث خوشحالیت بشه.

«می‌دونم اما مجبوریم. بعضی اوقات وقتی اتفاق غم انگیزی می‌افته، باید کارهایی انجام داد.»

اما درون هر مرد، پسر دونده‌ای وجود دارد، مهم نیست آن مرد چقدر پیر باشد.

در هر زندگی، تصویری از عشق واقعی وجود دارد.

«غریبه‌ها، خانواده‌ای که تو باید اونا رو بشناسی.»

«اینکه هیچی اتفاقی نیست. که ما همه به هم وصلیم. نمی‌تونی یه زندگی رو از زندگی دیگه جدا کنی، همون طور که نمی‌تونی نسیم رو از باد جدا کنی.»

«عدالت، بر زندگی و مرگ حاکم نیست. اگه اینطور بود هیچ انسان خوبی در جوانی نمی‌مرد.»

گاهی وقتا وقتی چیز ارزشمندی رو فدا می‌کنی، در واقع اونو از دست نمیدی. فقط اونو به کسی دیگه می‌بخشی.»