بریده‌هایی از کتاب پنج نفری که در بهشت ملاقات می‌کنید

می‌گویند عشق را پیدا می‌کنند، انگار چیزی است که پشت سنگ پنهان باشد.

می‌گویند عشق را پیدا می‌کنند، انگار چیزی است که پشت سنگ پنهان باشد. اما عشق شکل‌های بسیاری دارد و هرگز برای هیچ مرد و زنی یکسان نیست. پس آدم‌ها عشق خاصی را پیدا می‌کنند.

هیچی اتفاقی نیست. که ما همه به هم وصلیم. نمی‌تونی یه زندگی رو از زندگی دیگه جدا کنی، همون طور که نمی‌تونی نسیم رو از باد جدا کنی.»

اینکه هرکس بر دیگری اثر می‌گذارد، و دیگری بر نفر بعدی، و دنیا پر از داستان است، اما همهٔ داستان‌ها یکی است.

از خواب می‌پرد، نفس نفس می‌زند. موهای سیاه و پرپشتش خیس عرق است. در تاریکی محکم پلک می‌زند، با ناامیدی سعی می‌کند به انگشتانش، به بازوانش و به هر چیز دیگری تمرکز کند، تا مطمئن شود در خانه، آپارتمان بالای نانوایی است، و نه در جنگ و آتش. آن کابوس وحشتناک. آیا هرگز تمام می‌شود؟

ادی همچنان دلش می‌خواهد وقتی با مارگریت است زمان متوقف شود

«هیچ زندگی‌ای بیهوده نیست. تنها زمانی بیهوده است که فکر می‌کنیم تنهاییم.»

تا حالا فکر کردی چرا وقتی کسی می‌میره مردم جمع می‌شن. چرا احساس می‌کنند باید این کار رو انجام بدن؟» - «برای اینکه انسان می‌دونه، با تمام وجودش می‌دونه که همه زندگی ها باهم برخورد دارند. که مرگ فقط دیگران نمی‌بره فقط بعضی ها رو جا می‌ذاره و در فاصله کوتاه بین بردن و جا گذاشتن، خیلی زندگی‌ها تغییر می‌کنه.»

اینکه هیچی اتفاقی نیست. که ما همه به هم وصلیم. نمی‌تونی یه زندگی رو از زندگی دیگه جدا کنی، همون طور که نمی‌تونی نسیم رو از باد جدا کنی.

بزرگ‌ترین هدیه‌ای که خدا می‌تونه بهت بده اینه: درک آنچه در زندگی‌ات گذشته. تا برات قابل توجیه بشه. این همون آرامشیه که دنبالش بودی.

«عدالت، بر زندگی و مرگ حاکم نیست. اگه اینطور بود هیچ انسان خوبی در جوانی نمی‌مرد.

عشق از دست رفته باز هم عشق است. فقط شکلش عوض میشه، همین. نمی‌تونی لبخندش رو ببینی، یا براش غذا بیاری، یا موهایش رو نوازش کنی، یا باهاش برقصی. اما وقتی اون حس‌ها ضعیف میشه، حس دیگری قوی میشه. خاطره. خاطره شریک تو میشه. اون رو پرورش می‌دی. نگهش می‌داری و باهاش می‌رقصی. زندگی تمام میشه، اما عشق نه.»

«اینو از من داشته باش. داشتن خشم، مثل سَم می‌مونه. آدم رو از درون از بین می‌بره. تصور می‌کنیم نفرت سلاحی است که با اون به شخص آزار دهنده حمله می‌کنیم. اما نفرت شمشیر دو لبه است. هر آسیبی که با اون بزنیم، به خودمون زدیم.

«مرگ پایان همه چیز نیست اما ما فکر می‌کنیم هست. آنچه روی زمین اتفاق می‌افته فقط شروعه.»

ادی التماس کرد: «آقا، خواهش می‌کنم.. من نمی‌دونستم... باور کنید... خدایا کمکم کن... نمی‌دونستم...»

احساس می‌کند رشته‌ای از قلبش بیرون می‌زند و دور شانه‌های دختر گره می‌خورد، او را جلو می‌کشد و مال خود می‌کند.

شاید برای هرکسی که او را می‌دید مسخره به نظر می‌رسید که این تعمیرکار سفید مو، تنهای تنها، ادای هواپیما را درمی‌آورد. اما درون هر مرد، پسر دونده‌ای وجود دارد، مهم نیست آن مرد چقدر پیر باشد.

«از خودگذشتگی، ایثار. تو ایثار کردی. من ایثار کردم. ما همه از خودگذشتگی می‌کنیم. اما تو از ایثار خودت عصبانی هستی و مدام به چیزی فکر می‌کنی که از دست دادی. نفهمیدی که ایثار بخشی از زندگیه. باید باشه. نباید ازش پشیمون بشی. تو باید در طلبش باشی. فداکاری‌های کوچک، فداکاری‌های بزرگ. مادری، کاری می‌کنه که پسرش به مدرسه بره. دختری، به خونه برمی‌گرده تا از پدر مریضش مراقبت کنه. مردی به جنگ میره...»

من هم برای هیچ جانم رو از دست ندادم.

و تو چیزی رو از دست دادی، اما چیزی هم به دست آوردی.