بریده‌هایی از کتاب زندگی نه چندان عالی من

«چون این طبیعت انسان است که منتظر اتفاقات غیرممکن باشد.»

پدرم همیشه می‌گوید: اگه خربزه بخوری پای لرزش هم باید بنشینی. و من می‌خواهم این خربزه را بخورم. به‌خاطر همین است که اینجا هستم.

فکر کنم بالأخره کشف کردم چگونه احساس خوبی نسبت به زندگی داشته باشم. هر بار که می‌بینی کسی خوش‌وخرم است، یادت باشد که مسلماً در زندگی او هم واقعیت‌های مزخرفی هست.

اگر من کشور را اداره می‌کردم، از دانش‌آموزان یک آزمون از چیزهایی که قرار است در تمام زندگی از آنها استفاده کنند، برای ارائهٔ «گواهی عمومی پایان آموزش متوسطه» می‌گرفتم. مثلاً: چطور خط چشم بکشیم. چطور اظهارنامهٔ مالیاتی پر کنیم. وقتی چاه دستشویی می‌گیرد و پدرمان گوشی‌اش را جواب نمی‌دهد و باید سریع آماده شویم و به مهمانی برویم، چه کار کنیم.)

هر بار که می‌بینی کسی خوش‌وخرم است، یادت باشد که مسلماً در زندگی او هم واقعیت‌های مزخرفی هست

«آینده‌ات را در دست بگیر. به واقعیت تبدیلش کن. زندگی مثل کتاب رنگ‌آمیزی است، اما تویی که باید با مدادرنگی‌هایت رنگش کنی.»

«دیمیتر، باید بجنگی! وقتی همه منتظرند تو تسلیم شوی، نباید کوتاه بیایی و باید سرعتت را دوبرابر کنی.»

یک لپ‌تاپ خراب برایم مثل طوفان اقتصادی می‌ماند.

قلب و عقل، هیچ‌وقت با هم جور نمی‌شوند، درست نمی‌گویم؟

من یک عالمه آرزو داشتم. عادت داشتم روی تختم دراز بکشم و نقشهٔ مترو را بررسی کنم و تصور کنم که یکی از آن آدم‌های پرشتاب و بااعتمادبه‌نفسی شده‌ام که در رفت‌وآمدهای روزانه‌ام به پایتخت دیده‌ام. آدم‌هایی که عجله، هدف، و افق فکری گسترده‌ای دارند. تصور می‌کردم دارم روی نردبان شغلی‌ای پا می‌گذارم که اگر به اندازهٔ کافی سخت کار می‌کردم مرا به همه‌جا می‌رساند. کار کردن روی برندهای جهانی؛ دیدار با افراد جذاب؛ زندگی در حد اعلا. و آره، می‌دانستم که سخت است. اما نه تا این حد.

فکر کنم بالأخره کشف کردم چگونه احساس خوبی نسبت به زندگی داشته باشم. هر بار که می‌بینی کسی خوش‌وخرم است، یادت باشد که مسلماً در زندگی او هم واقعیت‌های مزخرفی هست. و هر بار که واقعیت‌های مزخرف زندگی خودت را می‌بینی و با احساس ناامیدی با خودت فکر می‌کنی: این است زندگی من...؟ باید یادت باشد که: این‌طور نیست. هرکسی برای خودش روزهای خوش‌وخرمی دارد، فقط گاهی درک کردنش کمی سخت است.

هر بار که می‌بینی کسی خوش‌وخرم است، یادت باشد که مسلماً در زندگی او هم واقعیت‌های مزخرفی هست. و هر بار که واقعیت‌های مزخرف زندگی خودت را می‌بینی و با احساس ناامیدی با خودت فکر می‌کنی: این است زندگی من...؟ باید یادت باشد که: این‌طور نیست. هرکسی برای خودش روزهای خوش‌وخرمی دارد، فقط گاهی درک کردنش کمی سخت است.

با تمام وجود این مرد را می‌خواهم. صدایش را هم می‌خواهم. تفکرات و شوخی‌هایش را... نگرانی‌ها و ناراحتی‌هایش را... نظریه‌ها و کنجکاوی‌هایش را. تمام آن جنبه‌های ناشناخته‌اش را که هرگز فکرش را هم نمی‌کردم وجود داشته باشد.

یک چیزهایی دربارهٔ قیمت‌گذاری پرستیژی می‌دانم – وقتی از مشتری پول بیشتری می‌گیری و آنها فکر می‌کنند که: باید چیز خوبی باشد، و مقدار زیادی از آن را می‌خرند.

احمقانه است. من این مرد را فقط چند بار دیده‌ام. مردی که تا الان فراموش کرده است که من اصلاً وجود دارم. چرا باید به فکرم بیاید؟ چرا من باید احساسِ چیز کنم... دقیقاً چه؟

از من خواست که مثل قدیم‌ها کار کنیم چون در نتایج یک تحقیق خوانده بود که مردم وقتی با خودکار می‌نویسند ۲۵ درصد راست‌گوتر از زمانی هستند که به‌صورت آنلاین کاری را انجام می‌دهند. یک همچون چیزی.

فکر کنم بالأخره کشف کردم چگونه احساس خوبی نسبت به زندگی داشته باشم. هر بار که می‌بینی کسی خوش‌وخرم است، یادت باشد که مسلماً در زندگی او هم واقعیت‌های مزخرفی هست. و هر بار که واقعیت‌های مزخرف زندگی خودت را می‌بینی و با احساس ناامیدی با خودت فکر می‌کنی: این است زندگی من...؟ باید یادت باشد که: این‌طور نیست. هرکسی برای خودش روزهای خوش‌وخرمی دارد، فقط گاهی درک کردنش کمی سخت است.

«مردم می‌گویند ’غلبهٔ عقل بر قلب‘، اما منظورشان ’غلبهٔ بخشی از عقلشان به بخش دیگری از آن‘ است. در واقع اصلاً ’غلبهٔ عقل بر قلب‘ نیست، ’غلبهٔ عقل بر عقل‘ است.» «یا ’غلبهٔ قلب بر قلب‘؟»

«اما من بسیاری از دوست‌دخترهای او را می‌شناختم و یک عالمه دل‌شکسته دیده‌ام. اسم مستعار او را می‌دانی؟ اسمش ’الکس یک‌طرفه‘ است. چون وقتی می‌رود، دیگر برنمی‌گردد. مثل بلیط یک‌طرفهٔ دور دنیا است: هرگز در یک جا دو بار پا نمی‌گذارد. دخترهای درخشان و باهوشی را دیده‌ام که هنوز منتظر و امیدوار هستند...»

خانه‌های روشنی که در دو طرف این خیابان هستند دوست‌داشتنی‌اند، مثل کتاب قصه است، و یکسره می‌ایستم تا برای اینستاگرام عکس بیندازم.