بریده‌هایی از کتاب فیلسوفان بدکردار

سارتر مخالف این است که براساس اخلاق جدی بودن، با بددینی عمل کنیم. او معتقد است که انسان باید محکم باشد، نه اینکه خیلی راحت به آنچه از او می‌خواهند پاسخ دهد. آشکار است که قواعد ثابت از نظر او دست و پا گیرند اما او به جدیت در تصمیمات شخصی تمایل دارد که این نگاه به نظر نزدیک به هستی‌گرایی ابتدایی‌تر کیرکگارد است. کیرکگارد معتقد بود که فلسفهٔ ذهنی به درد نمی‌خورد و رویکردی خوب است که براساس تنگناها و مشکلات افراد و انتخاب‌های زندگی آنها بنا شود.

او وسوسهٔ برتری دادن به آنچه می‌خواهیم بشویم و رها کردن آنچه هستیم، که باعث می‌شود خیال بر واقعیت غلبه کند، و خطر اینکه به‌جای اینکه خودمان باشیم، چیزی بشویم که دیگران می‌خواهند را هم نقد می‌کند.

(چون محدود است، همیشه امکان تغییر دارد و به‌شدت به کنش‌های دیگران بستگی دارد)

وقتی سارتر در پاریس یا در تعطیلات زنی را رها می‌کرد و به سمت زنی دیگر می‌رفت برای دوبوار به‌طور کامل ماجراجویی‌های جنسی‌اش را تعریف می‌کرد. دوبوار بعداً این نامه‌ها را منتشر کرد. این نامه‌ها نشان می‌دهند که سارتر چقدر از اینکه جزئیات را به دوبوار می‌گفته لذت می‌برده است. او این جزئیات را طوری تعریف می‌کرد که به دوبوار بفهماند رابطه‌اش با او از این روابط بالاتر است و بقیهٔ روابطش فقط فریب زنان دیگر است.

به نظرش سارتر رویکردی ناجور و حتی وحشیانه به سکس داشت که نشان می‌داد روان‌نژندی وی باعث می‌شود نتواند خود را به‌طور کامل در اختیار زنان بدهد. این ویژگی برعکس نامه‌های اوست که به لحاظ عاطفی گرم و رمانتیک هستند. معلوم است که بهترین چیزی که او برای عشق‌بازی داشت قلمش بود! رابطهٔ آنها ناگهان و با نامه‌ای از سارتر تمام شد که در آن نوشته بود احساسش به او «خشک شده است».

در ابتدا دوبوار و سارتر با هم صحبت کردند و به این نتیجه رسیدند که یک عشق سه نفری را آغاز کنند.

آنها که معتقد بودند ازدواج چیزی بسیار بورژوایی است! ازدواج نکردند،

شوخی‌هایش جذاب اما بی‌رحمانه بود.

و همیشه سخت کار می‌کرد تا بتواند با قدرت فکرش اطرافیانش را تحت سلطهٔ خود دربیاورد.

سارتر به‌عنوان یک کودک با اشتهای سیری‌ناپذیری مطالعه می‌کرد