بریده‌هایی از کتاب خانه لهستانی ها

دلشادخانم همیشه خاطره‌ای داشت که تعریف کند. خاطره‌هایی از جوانی‌اش، وقتی که هنوز موهای پُرپشتی داشت و خیلی زیبا بود. از لای چین‌وچروک صورتش و رنگ‌ولعابی که به خودش می‌مالید نمی‌شد فهمید که چه‌قدر خوشگل بوده. بانو می‌گفت اگر هم قشنگ نبوده، روحش قشنگ بوده، مثل همین حالا که قشنگ است و روح قشنگ از روی قشنگ خیلی به‌دردبخورتر است،

وقتی دلت گرفته باشد به مردم با حسرت نگاه می‌کنی و فکر می‌کنی غم‌وغصه فقط مال توست.