بریده‌هایی از کتاب خانه لهستانی ها

روح قشنگ از روی قشنگ خیلی به‌دردبخورتر است

آدمیزاد باید قدرشناس باشد و وقتی خدا به‌ش چیزی بخشید، او هم به مردم ببخشد.

راحله‌خانم گفت «ببین چه خوشن! انگار غم ندارن این خارجیا.» مادرم گفت «خیال می‌کنی. مگه می‌شه غم نداشته باشن؟ گِل آدمو با غم درست کرده‌ن. هر جا باشی و هر کی باشی، غم‌وغصه تو جیبته.»

موفقیت اون‌وَر ترسه. یعنی نباید بترسی.»

از دو چیز باید ترسید: یکی دیوارِ شکسته، یکی زن سلیطه؛ چون هر دو ممکن است سرت خراب بشوند.

زن‌ها آدم‌های عجیبی هستند.

مردم همه دم از معرفت می‌زنند، چون حرف زدن خرجی ندارد، ولی عمل کردنش را به قول بانو می‌کوبند به تاق نسیان. چون که حرف زدن یک چیز است و عمل کردن یک چیز دیگر.

اومدنت به این دنیا حکمتی داشته، اما من و تو ازش سر درنمی‌آریم. همه‌چیز که نباید مثل روز روشن باشه.

مریضی که آدم‌ها را سوا نمی‌کند. یک‌دفعه می‌آید و دخلت را می‌آورد. مرض شعور ندارد. اسمش روش است، مرض دارد. توی مسیرش یک‌دفعه پاچهٔ تو را می‌گیرد. جاخالی هم نمی‌توانی بدهی، چون از قبل خبر نداشتی. اتفاقن بدش نمی‌آید زورآزمایی کند و برود سراغ آدم‌های قوی که به‌شان ضربِ شست نشان بدهد

وقتی دلت گرفته باشد به مردم با حسرت نگاه می‌کنی و فکر می‌کنی غم‌وغصه فقط مال توست.