بریده‌هایی از کتاب دختر گمشده

این بدترین نتیجه‌ی ممکن برای همسر اهل‌رقابت من می‌توانست باشد: شهری پر از اسب‌های بازنده‌ی قانع.

«تو برای این‌که به بقیه نشون بدی آدم خوبی هستی، دروغ می‌گی، تقلب می‌کنی، دزدی می‌کنی و حتا پیش بیاد، آدم هم می‌کشی.»

فکر می‌کنم این سؤال‌ها مثل ابری طوفان‌زاست که بر سر هر زندگی مشترکی سایه انداخته: به چی فکر می‌کنی؟ چه احساسی داری؟ تو اصلاً کی هستی؟ ما با هم چه کرده‌ایم؟ در آینده چه کار خواهیم کرد؟ و چه بر سر هم خواهیم آورد؟

. آن‌جا بود که فهمیدم او دیگر برنخواهد گشت.

«ممکنه همه‌چیز عالی نباشه، ولی همه‌چی روبه‌راه می‌شه.»

همیشه وقتی خاطره‌ای گرم را به خاطر می‌آورید ولی در خود احساس سردی دارید آزاردهنده است.

بعد از این بود که فهمیدم دوستش دارم، دختری که برای هر چیزی توضیحی در آستین داشت.

آن‌قدرها هم که فکر می‌کردم عوضی نبودم. عوضی بودم، اما نه در ابعاد وسیع. خیانتی کرده بودم که عکس‌العملی ناخودآگاه به زندگی پنج‌ساله با زنی دیوانه بود: البته که من جذب یک دختر ساده و خوش‌سیرت از شهر خودم شده بودم، درست مثل آدم‌هایی که دچار فقر آهن خون هستند و میل به خوردن گوشت قرمز دارند.

سرشار از عشقم! نیرومند از شور و تب‌وتاب. به‌شکلی افراطی و بیمارگونه از خودگذشتگی دارم. مثل زنبور عسلی شاد و مشغول، پراشتیاق از ازدواجم هستم. دور و بر شوهرم وز وز می‌کنم، سروصدا می‌کنم و کارهایم را انجام می‌دهد. به چیز عجیب‌وغریبی تبدیل شده‌ام. همسر شده‌ام.

فکر می‌کنم این سؤال‌ها مثل ابری طوفان‌زاست که بر سر هر زندگی مشترکی سایه انداخته: به چی فکر می‌کنی؟ چه احساسی داری؟ تو اصلاً کی هستی؟ ما با هم چه کرده‌ایم؟ در آینده چه کار خواهیم کرد؟ و چه بر سر هم خواهیم آورد؟

لبخند جذابی دارد. لبخند یک گربه. جوری مرا نگاه می‌کند که انگار توییتی را گرفته و پرهای زرد پرنده‌ی بیچاره از دهانش بیرون زده است.