بریده‌هایی از کتاب دختر گمشده

من طرفدار این هستم که حقیقت را بگویم، ولی نه کامل. که این هم در نوع خود یک دروغ است.

فکر می‌کنم یک زوج بعد از سال‌ها با هم بودن فراموش می‌کنند در نظر یکدیگر چه شگفت‌انگیز بوده‌اند.

زمانه‌ی سختی است برای انسان‌بودن. تنها یک انسان حقیقی و واقعی‌بودن. نه مجموعه‌ای از ویژگی‌های اخلاقی بی‌شماری که از دیگران به عاریت گرفته‌ایم.

خواب مثل یک گربه می‌مانَد: تنها وقتی به‌سراغ‌تان می‌آید که محلش نگذارید.

شهری پر از اسب‌های بازنده‌ی قانع.

به من مردی بدهید که درونش کمی جنگ و دعوا داشته باشد. کسی که با همان مزخرفاتی که صدایش می‌کنم جوابم را می‌دهد (و شخصی آن‌قدر مهربان که این مزخرفات را دوست داشته باشد)

هیچ‌کدام از ما هدیه‌هایمان را دوست نداشتیم. هرکدام از ما چیزهایی را که هدیه داده بودیم بیش‌تر دوست داشتیم. چه پایان غافل‌گیرکننده‌ای!

به‌هرحال من که او را از سرش شناختم. به آن‌چه داخل آن سر بود هم فکر می‌کنم، به ذهنش، مغزش. تمام آن عصب‌های پیچ‌درپیچ و فکرهایی که مثل هزارپاهایی وحشت‌زده و سریع از میان آن عصب‌ها می‌گذرند. مثل بچه‌ها برای خودم تصویری می‌سازم از این‌که مغزش را باز کرده‌ام و با کنجکاوی آن‌را بررسی می‌کنم تا بتوانم با دنبال‌کردن و گرفتن آن هزارپاها و نگه‌داشتن‌شان بفهمم در سرش چه می‌گذرد. «به چی فکر می‌کنی ایمی؟» این سؤالی است که همیشه در طول زندگی مشترک‌مان پرسیده‌ام. هر‌چند سؤالی نیست که همیشه با صدای بلند پرسیده باشم یا جوابی برایش وجود داشته باشد. فکر می‌کنم این سؤال‌ها مثل ابری طوفان‌زاست که بر سر هر زندگی مشترکی سایه انداخته: به چی فکر می‌کنی؟ چه احساسی داری؟ تو اصلاً کی هستی؟ ما با هم چه کرده‌ایم؟ در آینده چه کار خواهیم کرد؟ و چه بر سر هم خواهیم آورد؟

زمانه‌ی سختی است برای انسان‌بودن. تنها یک انسان حقیقی و واقعی‌بودن. نه مجموعه‌ای از ویژگی‌های اخلاقی بی‌شماری که از دیگران به عاریت گرفته‌ایم.

این همان رقابت مزخرفی‌ است که در میان جنس مؤنث در جریان است. درحالی‌که مردان از عضویت در باشگاه‌های کتاب و ساعاتی که می‌گذرانند لذت می‌برند، آن‌ها چیزی بیش از این دوست ندارند که به یکدیگر نشان دهند همسران‌شان چگونه حاضرند خوشی‌ها‌یشان را برای آن‌ها قربانی کنند.

روابط «اگر فقط» بسیار وحشتناک هستند: این ازدواج می‌توانست عالی باشد اگر فقط... و می‌فهمی فهرست «اگر فقط» ها این‌قدر طولانی است که هرگز درک‌شان نخواهی کرد.

وقتی شما زمانی‌که زنده‌ام به من اهمیت نمی‌دهید، درواقع مرا مُرده انگاشته‌اید.

«ساده نیست. این‌که خودت رو تا ابد با یکی دیگه شریک بشی. کار قابل‌تحسینیه. خوشحالم که هر دوتون تصمیم گرفتین این کارو انجام بدین. اما، چه دختر چه پسر، یه روزایی آرزو می‌کنن ای کاش این‌کارو نکرده بودن. اما اگه زیاد طول نکشه، مثلاً چند روز، نه یک‌ ماه، خوب هم هست.»

«با کسی که جشن‌گرفتن سالگرد‌ها را باب کرده چه‌کار باید کرد؟ کشتن برایش کم است.»

هر‌چی سنت می‌ره بالاتر، دوست پیدا‌کردن سخت‌تر می‌شه.

می‌دانم که از‌دست‌دادن شغل چقدر به انسان فشار می‌آورد. به‌خصوص به مردان. اکثر مردان با از‌دست‌دادن شغل انگار جان‌شان را از دست داده‌اند

ماهایی که مثل هم با تلویزیون و سینما و حالا با اینترنت بزرگ شده‌ایم. وقتی به ما خیانت می‌شود، می‌دانیم که چه باید بگوییم. وقتی عشق‌مان در ما می‌میرد، می‌دانیم چه باید بگوییم. همه‌ی ما مثل یک فیلم‌نامه‌ی از قبل تعیین‌شده درحال بازی هستیم. زمانه‌ی سختی است برای انسان‌بودن. تنها یک انسان حقیقی و واقعی‌بودن. نه مجموعه‌ای از ویژگی‌های اخلاقی بی‌شماری که از دیگران به عاریت گرفته‌ایم.

خواب مثل یک گربه می‌مانَد: تنها وقتی به‌سراغ‌تان می‌آید که محلش نگذارید.

به حدوحدودها، حتا قلابی‌هایش، احترام می‌گذاشتم. قوانین برایم محترم بودند، چون اگر به قانون احترام بگذارید، معمولاً همه‌چیز آرام و بی‌دردسر خواهد بود.

چیزی که از همه بیش‌تر از آن می‌ترسیدم: زن خشمگین. با زنان خشمگین میانه‌ی خوبی نداشتم. آن‌ها چیزی را در من برمی‌انگیختند که خوشایند نبود.