بریده‌هایی از کتاب اپلای

می‌گویم: یعنی چی که نشستین حرفایی که علیه دار و ندارتون می‌زنن رو می‌خونین. یه روز خدا رو با صد تا شبهه، یک روز قرآن، یه روز توانمندی‌های ایران. این که نشد. تو هم چهار تا سؤال از دین مسیحیت و زرتشت و یهود بکن لااقل ببین اونا چاله چوله‌هایشان را می‌توانند پر کنند که برای من و تو چاله می‌کَنند. بپرس چرا آمریکا پنجاه میلیون گرسنه داره چرا انگلیس نه میلیون از بیست میلیون جمعیتش تنها و افسردن. اونوقت یه جوری کشور ما رو نشون می‌دن و مشکلات رو زیر ذره‌بین می‌ذارند که انگار هر چه بدی است این‌جا است و کل دنیا آباد است. نشسته‌اید این‌جا و از من می‌پرسید؟ وطن ناموس آدمه. هر کره‌خری اومد یه کانال زد و به ایران دری وری گفت باید ریموش کنید نه این‌که مطلبشو بخونید و بهش بال و پر بدید. مشکل رو حل می‌کنند نه جار بزنند. نمرهٔ کوییز رو افتضاح میاری تو همهٔ کانالا می‌زنی و به خودت فحش می‌دی یا؟

اگه یه روز بیایید خونه غذا سوخته باشه. چه‌کار می‌کنید؟ غذای نسوخته می‌خوریم! اول ساکت می‌شود بعد می‌ماند که بخندد یا تعجب کند. آخرش می‌پرسد: نه. یعنی عکس العملتون... بندهٔ خدا مانده که منِ الآن همان منِ چند جلسهٔ صحبت هستم: خونه و زندگی که نسوخته، غذا سوخته. نون و ماستی، پنیری، چای و کیکی یه چیزی می‌خوریم.

آدمی که برای زندگیش برنامه دارد، همراه تقدیرهای خدا هزار تدبیر خودش را هم می‌گذارد.

نون و آب این خاک رو خوردی، سرمایه خرجت شد باید سرمایهٔ کشورت بشی. تحمل کن، مال همین خاک باش که برای بعدی‌ها ثمر بشی، نه خمیر تنور اروپا و آمریکا! اینا حرفه. ایران هتل نیست که تا بهت خدمات می‌دن بمونی، نخواستی حساب نکرده یه فحشم بدی و بری، وطنه!

استاد می‌گفت: وزن کارهای انسان مهم است، نه جرم آن‌ها، وزن کشش دارد اما جرم کشش ندارد. دارم با خودم فکر می‌کنم ما با کارهایمان چه وزنی روی زندگی‌ها انداخته‌ایم و چه بلاها که سر دیگران نیاورده‌ایم.

دنیا همین است. خوشی‌ها را در چشم تو بزرگ می‌کند. تو را بزرگ نمی‌کند! به جای عقل و فهم و عشق، پر می‌شوی از غرور و لذت که زود تمام می‌شود.

هدایت هم مثل ارنست همینگوی بوده است. اگر اندیشهٔ پدر مادرداری داشتند، تهش به خودکشی نمی‌رسیدند.

خدا هم می‌داند که با ازدواج هم لذت‌ها را می‌آورد و هم راحت‌طلبی‌ها را می‌برد.

کلاً خدا ایستاده است و موقع نمازش که می‌رسد نگاه آرام خودش را می‌اندازد به تو و خیلی آرام‌تر می‌گوید: حالا! همین حالا بلندشو تا چند لحظه با من گفتگو کنی. طبق نقشه‌ای که من کشیده‌ام هم عمل کن. می‌شود نماز. گاهی بلند نمی‌شوی. بی‌تربیتی محض است. بی‌ادبی یک مخلوق به نام انسان است که خالق ابر و باد و مه و خورشید و فلک و استعداد و دو چشم و ابرو و بساط خورد و خوراک و سلامتی و محبت و همه چیزت، بگوید بیا، الآن بیا و تو نروی!

چشم‌ها را باید شست. با سهراب هم باید صحبت کنم که نگوید چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید. به جایش بگوید چشم‌ها را باید بست، بعضی چیزها را نباید دید. کنترل نگاه، دل را هم به مدیریت می‌کشاند.

لذت را باید خدا تعریف کنه که انسان را تعریف کرده نه یونسکو. بنویس لذت سکس نیست، شراب نیست، پول نیست، شهرت نیست، مدرک نیست... بنویس لذتی که به آغوشی بیاید که خدا نخواهد به خیانتی هم می‌رود. این‌ها همه‌اش هوس است. هوس وقتی تمام می‌شود دنبالش غصه و حسرت می‌آورد.

لذت را باید یک بی‌نهایت تعریف کنه که عمق وجودی من انسان را می‌فهمه. لذت را باید خدا تعریف کنه که انسان را تعریف کرده نه یونسکو.

آدم باید بار دلش را بار گُردهٔ کسی کند که دستی در عالم داشته باشد. مادر دست دعا دارد.

بعضی آدما رو باید رها کنی تا خودشون طالب بشن.

زندگی خودمه می‌خوام به گند بکشمش. من مردهٔ این مدل استدلال‌ها هستم. همه ادعا دارند که زندگی خودشان است؛ اما به مشکل که می‌خورند کل اجتماع و مسئولین را به نقد می‌کشند. انفرادی می‌خورند، اجتماعی توقع می‌کنند.

دنیا به این آمد و رفت‌ها عادت دارد و ما آدم‌ها هم عادی می‌شود برایمان و دوباره به عادت‌هایمان برمی‌گردیم. عادت‌های خوب و بدمان. سردی خاک، لرز به تنم می‌نشاند.

ندانسته‌ها گاهی هزار بار بهتر از دانسته‌هایند.

آدم‌ها یا از دست آدم‌ها خسته می‌شوند که کم می‌آورند یا از دست خودشان! مهم خستگی و دلزدگی‌هاست که باید فهمید منشاش از کجاست؟ پناه بردن از آدم‌ها به امکانات هیچ فایده ندارد.

آب دهان را یک وقتی نیاز نداری چنان از شش‌جهت بیرون می‌ریزد که ثانیه به ثانیه باید جمعش کنی و یک وقتی مثل الآن می‌خواهی که این دهان خشک را تر کنی تا دو کلمه حرف بزنی انگار کویر کل دنیا توی حلق توست.

فهم چیست که پدرها در ما نمی‌بینند و مادرها توقعش را می‌کنند.