بریده‌هایی از کتاب اپلای

خب چه مرضیه آدم خالقش رو کنار بذاره و حرف مخلوق رو گوش بده.

استاد به دانشجوهای غرغرواش، قهوه در انواع فنجان‌ها تعارف کرد. هر کس فنجانی برداشت یکی چینی یکی پلاستیکی یکی شیشه‌ای. با قیمت‌های متفاوت اما داخل همه‌اش قهوه بود و تلخ. استاد به شاگردانش گفت: خود فنجان مهم است یا قهوه؟ قهوه! زندگی یک چیز است. خیلی دنبال جنس و رنگ و مدلش نباشید. سختی و راحتیش برای همه یکی است. چه در خانهٔ اروپایی و آمریکایی چه در ایران خودمان. مهم محتوای زندگی است.

بعضی آدما رو باید رها کنی تا خودشون طالب بشن. وقتی زیاد هواداری می‌کنی تازه متهم هم می‌شی!

به اتفاقات تلخ اطرافت گاهی به شکل تفریح نگاه کن تا بتوانی فراموشش کنی.

اگر آموزش و پرورش ما گازوییلی نبود و مسیر تحصیلی بچه‌ها را مشخص کرده بود؛ متناسب با نیاز کشور و استعداد هرکس، وضع این‌طور نبود. دانشگاه یک چیز درس می‌دهد و صنعت برای خودش یک چیز دیگر را می‌خواهد. معلوم نیست اینی که امروز می‌خوانی دقیقاً در کدام نقطهٔ دنیا کارایی دارد. در بدبینانه‌ترین حالت با چه هدفی و در خوش‌بینانه‌ترین حالت بی‌هدفی، به سمت آن کشیده شده‌ایم! فله‌ای دانشجو می‌گیرند. برای بعضی از رشته‌ها اصلاً کاری تعریف نشده است و بعضی از رشته‌ها هم آن‌قدر زیاد دانشجو می‌گیرند که سر یک‌کار باید چهارتا نیرو بگذاری

برای پروژه‌هایشان، مغز و استعداد ما مغتنم‌ترین فرصت است، اما برای مدیریت کردن عقل بشری، ما جهان سوم محسوب می‌شویم! پشت پنجره نگهت می‌دارند اندازه‌ای که خودشان از وجودت استفاده کنند

مادرا عادت دارند یه چیزی برای غصه خوردن دست‌وپا کنند. فایل بازند همیشه.

دنیا رو به جلو است و تو چه بخواهی، چه نخواهی اسیر زمان. با زمان می‌روی، می‌مانی و می‌میری!

همه ادعا دارند که زندگی خودشان است؛ اما به مشکل که می‌خورند کل اجتماع و مسئولین را به نقد می‌کشند. انفرادی می‌خورند، اجتماعی توقع می‌کنند.

چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید. به جایش بگوید چشم‌ها را باید بست، بعضی چیزها را نباید دید. کنترل نگاه، دل را هم به مدیریت می‌کشاند.

کار که عار نیست. چه پشت میز و صندلی چه پشت تراکتور و بیل. اما این افکار غلط است که یکی را ارزشمند کرده و یکی را بد. کشاورزی و باغبانی نه! کارمندی بله!

هر چه‌قدر هم که آن‌طرف آباد باشد من دلم می‌خواهد که کشور خودم را آباد کنم. از هندی و ژاپنی که کمتر نیستم.

«وقتی تمام دنیا را کنار هم می‌چینند تا به تو حال بدهند تازه رم می‌کنی چون هیچ کس هول و ولای درون تو را نمی‌فهمد. همه، همه‌چیز را کنار هم می‌چینند تا تو را سرحال بیاورند، در حالی‌که نمی‌دانند یا نمی‌خواهند بدانند یا نباید بدانند که تو از لحاظ جسمانی با نان و پنیری هم می‌گذرانی و آن‌چه که باعث اعتراض‌ها و سرکشی‌هاست؛ ناآرامی روح و روان‌هاست که نه غرب و نه ادبیات غرب که دارد در رمان‌هایش فریاد می‌زند، هیچ راه‌حلی برای آن ندارد. بشر مخترعش را می‌خواهد. کنار خالقش آرام است. شخصیت اول داستان به شراب و زن. هم پناه می‌برد اما... دروغ است منکر خدا بودن و آرامش داشتن؟ دنیا؛ شاید فقط بتواند آسایش بیاورد.»

زندگی به اضافهٔ مرگ است. زندگی به اضافهٔ هیچ چیز دیگر نیست. به اضافهٔ لذت خواب و خوراک و شهوت و پول نیست. اصلاً مرگ ضد زندگی نیست؛ مترادف و هم‌خانوادهٔ آن است.

انگار غیر از مادیات هیچ وجههٔ دیگری از ما قابل رؤیت نیست. یعنی اگر خانه داشته باشیم و یک ماشین و کار؛ جزء خوشبخت‌ها هستیم. اما اگر مستاجر باشیم و دوچرخه‌سوار و دنبال کار، بدبختیم.

گل بگیرن به این زندگی! حالم از زیروروش به هم می‌خوره!

من قیمت ندارم. می‌مانم چون بی‌نهایت است ارزش من، بی‌نهایت.

قبول ندارم فطرت‌ها ایراد دارد. انسان خودش همه‌چیز را مشکل‌دار می‌کند.

گفت این‌جا یک پنجره برایت باز می‌کنند تا لذت را نشانت بدهند، اما هیچ‌وقت از در خانه راهت نمی‌دهند. همیشه همان پشت پنجره می‌مانی با همان بهرهٔ اندک. غریبه‌ای همیشه؛ نه اهل خانه!

آن حسی که دارند خرج دفاع از حیوانات می‌کنند خرج آدم‌کشی در دنیا کنند. برای سگ ستیزی سروصدا می‌کنند برای گورهای دسته جمعی در کشورهای اطراف ما هیچ عکس‌العملی نشان نمی‌دهند.