بریده‌هایی از کتاب اپلای

مشکل ما ایرانی‌ها جدی نبودن و عمیق و ریشه‌ای کار نکردنه!

باید یکی‌دو سال دانشگاه را تعطیل کنند و استاد و درس را بومی‌سازی کنند. نه این‌که هنوز همانی را بخوانیم که به درد عمهٔ ناصرالدین شاه می‌خورد و همان مقاله‌ای را بدهیم بیرون که به درد صنعت غرب می‌خورد!

تف تو روح آموزش و پرورش گازوئیلی‌مون!

خودم هم دلم می‌خواهد زندگی کنم. درس‌ها چنان محاصره می‌کنند که گاهی باید تونلی زیرزمینی زد به هوای آزاد. کی بدش می‌آید از این‌که برود دنبال نیمهٔ دیگرش.

یعنی چی که نشستین حرفایی که علیه دار و ندارتون می‌زنن رو می‌خونین. یه روز خدا رو با صد تا شبهه، یک روز قرآن، یه روز توانمندی‌های ایران. این که نشد. تو هم چهار تا سؤال از دین مسیحیت و زرتشت و یهود بکن لااقل ببین اونا چاله چوله‌هایشان را می‌توانند پر کنند که برای من و تو چاله می‌کَنند. بپرس چرا آمریکا پنجاه میلیون گرسنه داره چرا انگلیس نه میلیون از بیست میلیون جمعیتش تنها و افسردن. اونوقت یه جوری کشور ما رو نشون می‌دن و مشکلات رو زیر ذره‌بین می‌ذارند که انگار هر چه بدی است این‌جا است و کل دنیا آباد است. نشسته‌اید این‌جا و از من می‌پرسید؟ وطن ناموس آدمه. هر کره‌خری اومد یه کانال زد و به ایران دری وری گفت باید ریموش کنید نه این‌که مطلبشو بخونید و بهش بال و پر بدید. مشکل رو حل می‌کنند نه جار بزنند. نمرهٔ کوییز رو افتضاح میاری تو همهٔ کانالا می‌زنی و به خودت فحش می‌دی یا؟

همه ادعا دارند که زندگی خودشان است؛ اما به مشکل که می‌خورند کل اجتماع و مسئولین را به نقد می‌کشند. انفرادی می‌خورند، اجتماعی توقع می‌کنند.

گاهی باید گذاشت و گذشت. دید و دل نداد

پریدن با چند تا عروسک و دیدن سی تا فیلم هالیوود و ادای سیگار کشیدن آن‌ها را درآوردن و قلادهٔ سگ را دست گرفتن و پیک زدن هم نشد کیف و حال!

ایران هتل نیست که تا بهت خدمات می‌دن بمونی، نخواستی حساب نکرده یه فحشم بدی و بری، وطنه!

خودم هم فهمیده‌ام که دو زمانه شده‌ام. گاهی متوکل، گاهی متوقف.