بریده‌هایی از کتاب اپلای

وقتی چند میلیارد خرج دو تیم پایتخت نشین می‌کنند طبیعتا برای قهرمان‌های رشته‌های دیگر گردوخاک ته خزانه می‌ماند. خانهٔ سادهٔ مستاجری برای قهرمانی که مدال آورده و کلی قرض و وام روی دوشش است قابل مقایسه با ماشین‌های چند صد میلیونی فوتبالیست‌هایمان نیست که.

برای پروژه‌هایشان، مغز و استعداد ما مغتنم‌ترین فرصت است، اما برای مدیریت کردن عقل بشری، ما جهان سوم محسوب می‌شویم! پشت پنجره نگهت می‌دارند اندازه‌ای که خودشان از وجودت استفاده کنند.

که لذت یعنی سحر. لذت باید اختصاصی باشد، انفرادی باشد، هزار چشم او را نظاره نکرده باشند. لذت نباید کوتاه و دم دستی باشد که با دومن آرایش و سه من موی رنگ کرده و هیچ دست لباس التماس کند که توجه ببیند. لذت باید مُشک باشد و عطرش از وجودش تراوش کند. لذت باید مدهوشت کند نه این‌که تازه قوای جسمانی را به هوش بیاورد و گند بزند. تمام نشدنی باشد. عمیق باشد؛ سحر باشد. حتماً بنویس تازه اینا یه کوچولو از لذتیه که خدا به ما آدما داده. و الا اصل لذت یه چیز دیگه است. لذت را باید یک بی‌نهایت تعریف کنه که عمق وجودی من انسان را می‌فهمه. لذت را باید خدا تعریف کنه که انسان را تعریف کرده نه یونسکو.

خدا هیچ، عقل بشری را اگه قبول کنیم می‌گوید لذت یعنی چیزی که ضرر نداشته باشد. وقتی می‌توانی بگویی خوشی که بعدش کوفتت نشود، یک‌دوامی، یک طول مدتی، یک عمقی، یک سودی برایت داشته باشد. کسی نتواند چوبش کند بزند توی سرت. بعداً پشیمان نشوی نگویی اگر دوباره برگردم این کار را نمی‌کنم.

به زندگیم گفتم که باید قناعت بکنه قبول کرده. فکر می‌کند که یک دیوانه‌ام. به خاطر همین هم این‌قدر همه‌چیز را راحت رد می‌کنم. کلاً دیوانه‌ها راحت زندگی می‌کنند. گیر و بند فکر و نگاه دیگران نیستند. واقعاً که خبری نیست! یعنی این‌ها که دور و برم هستند و زندگی‌شان با حرف دیگران کم و زیاد می‌شود و اراده و اختیار و عقل و شرع برایشان معنا ندارد آدمند؟ نخیر! نه خیر جانم! این‌ها نه آدم عاقلند، نه دیوانه. یک مشت بشریت بدبختند که پنجاه‌شصت‌ساله الکی خوشند و بعدش هم که...

شهوته دیگه. بهش فضا بدی، اژدها می‌شه قورتت می‌ده!‌ یا آتیش می‌شه کل دارو ندارتو می‌سوزونه! علی‌رضا زمزمه می‌کند: فعلاً که سوختنی نیست. خوشند با امکانات! من این‌طور نگاه نمی‌کنم. شهوت که فقط اون نیست. همین که دنبال شهرت باشی می‌شه شهوت! پول زیاد، خوردن زیاد، همش شهوته دیگه. حالا راحت‌طلبی شده درد، افتاده به جون همه! برای این‌که خودش سختی نبینه حق یک امتی رو دود می‌کنه! حاضره تمام امکانات رو برای خودش بخواد و حاضر نیست تمام وجودش رو برای کشوری که ریشه و اصلشه خرج کنه! اینه که می‌شه یک قیمتی رویشان گذاشت و خریدشون!

بعضی‌ها را باید بی‌تعارف بین زنده‌ها خاکشان کرد.

من می‌گفتم که بدن همسرم برای من باید باشد نه اجتماع. مثل ماشین بنز تو که کلیدش توی جیبت است! زن هم دوست دارد روح و جسم مردش برای خانوادهٔ باشد نه متعلق به همه!

رفت و آمد مردم را درک نمی‌کنم.

«زندگی مثل سُرسُرست، یا سرازیری یا سربالایی! اگه بیفتی توی سرازیری دیگه تا تهش باید بری، سُره، لیزه! هُل می‌خوری تا پایین، چاره‌ای هم نداری، اگر نخوای به سختیِ بالا رفتن و صعود تن بدی، سختیِ محکم زمین خوردنت دردناک‌تره...»

حالا راحت‌طلبی شده درد، افتاده به جون همه! برای این‌که خودش سختی نبینه حق یک امتی رو دود می‌کنه! حاضره تمام امکانات رو برای خودش بخواد و حاضر نیست تمام وجودش رو برای کشوری که ریشه و اصلشه خرج کنه! اینه که می‌شه یک قیمتی رویشان گذاشت و خریدشون!

شاید دنیا طول زمان پیدا کرده باشد، بعضی از آدما هم عوض شده باشند. اما خدا که هنوز خداست.

مدرسه پر کنندهٔ دیتای ماست نه راه انداز فکر و خلاقیت.

اگه یه روز بیایید خونه غذا سوخته باشه. چه‌کار می‌کنید؟ غذای نسوخته می‌خوریم! اول ساکت می‌شود بعد می‌ماند که بخندد یا تعجب کند. آخرش می‌پرسد: نه. یعنی عکس العملتون... بندهٔ خدا مانده که منِ الآن همان منِ چند جلسهٔ صحبت هستم: خونه و زندگی که نسوخته، غذا سوخته. نون و ماستی، پنیری، چای و کیکی یه چیزی می‌خوریم. اگه ده روز پشت سر هم تکرار بشه چی؟ یه سری قابلمهٔ جدید می‌خرم.

حسی که دارند خرج دفاع از حیوانات می‌کنند خرج آدم‌کشی در دنیا کنند. برای سگ ستیزی سروصدا می‌کنند برای گورهای دسته جمعی در کشورهای اطراف ما هیچ عکس‌العملی نشان نمی‌دهند.

مسئولی کم‌کاری می‌کند، مسئول دیگری کیسه می‌دوزد و بار می‌زند، آن‌یکی بی‌توجهی می‌کند، همه‌اش یک نتیجه می‌دهد؛ بی‌اعتمادی به سرتاپای مملکت. حتی اگر صد نفر دیگر با صداقت کار کنند همان چند نفر گند می‌زنند. نمی‌شود از ما جوان‌ها که شب‌وروز سرمان در این شبکه‌ها هست و خبرها را با آب‌وتاب دروغ و راست تحویلمان می‌دهند توقع داشت سرد نشویم.

برای پروژه‌هایشان، مغز و استعداد ما مغتنم‌ترین فرصت است، اما برای مدیریت کردن عقل بشری، ما جهان سوم محسوب می‌شویم! پشت پنجره نگهت می‌دارند اندازه‌ای که خودشان از وجودت استفاده کنند

دنیا به چالش روانی رسیده است. باید یکی دست بگذارد روی کیبورد آدم‌ها و یک کنترل، ضِد بزند تا هر چه داشتیم و گند زدیمش، دوباره برگردد. منتهی فکر کنم این دست باید به بزرگی کره زمین باشد.

بپرس چرا آمریکا پنجاه میلیون گرسنه داره چرا انگلیس نه میلیون از بیست میلیون جمعیتش تنها و افسردن. اونوقت یه جوری کشور ما رو نشون می‌دن و مشکلات رو زیر ذره‌بین می‌ذارند که انگار هر چه بدی است این‌جا است و کل دنیا آباد است.

قرار بود که تحریما پودر بشه؟ خیلی چیزا قرار بود و نشد. اینم روش! آمریکا آدمه ما باهاش فالوده خوردیم؟