بریده‌هایی از کتاب پرواز آخر

سردار قاسم سلیمانی آن یار دیرینه هم گفت: «هیچ نمازی ندیدم، که احمد بخواند و در قنوت یا در پایان نماز گریه نکند.

’خدایا به حق حضرت زهرا (س) حتی اگر گناهکاریم، به خاطر دوستان شهیدم، شهادت را نصیبمان کن!‘

احمد عزیزم! خوش باش که نخلستان‌های سوخته که امروز در آبادان و خرمشهر سبز و شاداب‌اند، نمازهای شبانگاهی تو را هنوز به یاد دارند و هرگز فراموش نخواهند کرد.

آن پل دوازده‌کیلومتری داستان عجیبی برای خودش داشت. در آن عقب‌نشینی توانست سه‌برابر تناژ استانداردش نیرو و ماشین را تحمل کند و نشکند.

مقام معظم رهبری در همان دورانِ مسئولیتِ سردارکاظمی، در شهرهای استان آذربایجان غربی و کردستان حضور پیدا کردند و از برقراری امنیت منطقه توسط سردار کاظمی تقدیر کردند.

در ۱۸ سالگی در صف مبارزین قرار گرفت و در جبهه‌های جنوب لبنان حاضر شد و مبارزه را با استکبار و اشغالگران شروع کرد.

ولی دل من برای قاسم سلیمانی و باقر قالیباف بیشتر می‌سوخت. آنها عجیب یار هم بودند. خانه‌های آنها در یک شهرک کنار هم بود و همیشه با هم مشورت می‌کردند و لو برای یک سفر مشهد.

شنیدم قرار بوده هواپیما بعد از پیاده‌کردن احمد و هیئت همراهش به کرمانشاه برود و سردار سلیمانی را بیاورد. به چندجا زنگ زدم و التماس کردم قاسم با هواپیما نیاید.