بریده‌هایی از کتاب پرواز آخر

هنوز روز تشییع احمد در اصفهان و گریه‌های حاج قاسم سلیمانی فراموشم نمی‌شود.

تردیدی نیست هرکدام از ما هم که اکنون شاهد رفتن دیگرانیم، روزی خواهیم رفت.

بعضی‌ها مثل کاظمی در میان خون و آتش می‌مانند، در حالی که به فکر ماندن نیستند و بعضی‌ها در ناز و نعمت می‌روند، در حالی‌که عمری نگران ماندن بودند.

من اعتقاد دارم و به این اعتقادم نیز پایبند و راسخ هستم که هیچ‌کدام از این بچه‌ها در جبهه به شهادت نرسیدند، مگر اینکه خودشان خواستند

ما در دوران جنگ چیزهایی یاد گرفته‌ایم که خیلی مهم است. یکی از آن اصول این است که با روشی که دشمن با شما می‌جنگد نجنگید. نکته دیگر اینکه با دشمن مسابقه تسلیحاتی ندهید. اگر بخواهی با قدرت‌ها و قوت‌های دشمن مقابله کنی موفق نمی‌شوی. باید دشمن را خوب بشناسی، توانایی‌ها و ضعف‌هایش را بشناسی، آنگاه از توان خودت استفاده کنی و به ضعف‌های دشمن حمله کنی. اینها گفتنش ساده است ولیکن به کارگیری‌اش مسئله مهمی است.

نزدیک‌تر شد، دستش را گذاشت روی شانه‌ام و گفت: «برادر احمد، من آماده‌ام و هیچ‌کاری ندارم همین دوسه روزه شهید می‌شوم»

ای خداوند کریم و رحیم و بخشنده، تو کرمی کن، لطفی بفرما، مرا شهید راه خودت قرار ده. با تمام وجود درک کردم عشق واقعی تویی و عشق شهادت بهترین راه برای دست یافتن به این عشق.

کاظمی از شیوه «فرماندهی در صحنه» پیروی می‌کرد، به گونه‌ای که همیشه خود پیشتر از رزمندگان حرکت می‌کرد.

در «کربلای ۴» پس از دو ساعت از آغاز درگیری، متوجه لورفتن منطقه شدیم

یکی از حکمت‌های شهادت سردار سرلشکر احمد کاظمی و هم‌رزمان وی دمیدن دوباره روحیه شهادت‌طلبی در کالبد جوانان کشور بویژه رزمندگان اسلام بود