بریده‌هایی از کتاب بیمار خاموش

خشونت‌های گاه‌گاه و غیرقابل پیش‌بینی پدرم باعث شده بود که همیشه منتظر آسیب باشم. یک اتفاق ساده یا صدای مخالفت آن‌قدر او را عصبانی می‌کرد که منفجر می‌شد و نمی‌شد از دستش فرار کرد. وقتی فریاد می‌زد، خانه می‌لرزید. از راه‌پله تا اتاقم مرا دنبال می‌کرد. زیر تختم می‌خزیدم و به کنج دیوار پناه می‌بردم. در هوای پوشیده از پر نفس می‌کشیدم و دعا می‌کردم که آجرهای دیوار مرا ببلعند و پنهان کنند. اما او دست‌هایم را می‌گرفت و مرا بیرون می‌کشید و دمار از روزگارم در می‌آورد. کمربندش را بیرون می‌کشید و در هوا می‌چرخاند و با فرود هر ضربه به پهلوهایم گوشتم را می‌سوزاند. وقتی مراسم شلاق‌زنی تمام می‌شد، مرحلهٔ دیگری را شروع می‌کرد. مرا کف اتاق پرت می‌کرد و با لگد به جانم می‌افتاد. عروسک پارچه‌ای، به دست کودک عصبانی لگدمال می‌شد.

ما با مغز نیمه کامل به دنیا آمده‌ایم که بیش‌تر به تودهٔ گلی خاک رس می‌ماند تا یک تودهٔ آسمانی. همان‌طور که دونالد وینیکوت، روان‌تحلیلگر معروف گفته: «چیزی به اسم کودک وجود ندارد و شخصیت ما در انزوا شکل نمی‌گیرد. بلکه از ارتباط با دیگران حاصل می‌شود. از طریق نیروهای دیده نشده و ازیادرفته‌ای به نام والدین.»

خودم گفتم کمی بی‌انصافی است. هنوز جرم آلیسیا ثابت نشده. اما هیچ کس این را در نظر نمی‌گرفت. همه او را تبهکار می‌دانستند؛ زنیکهٔ قاتل. بیوهٔ سیاه. هیولا. حقیقت برای‌شان به سادگی معلوم بود. آلیسیا تنها کنار جسد گابریل پیدا شده بود و روی تفنگ فقط اثر انگشتان او دیده می‌شد. شک نداشتند که او گابریل را کشته است. از سوی دیگر علت قتل مثل یک راز باقی مانده بود.

از نظر بیش‌تر مردم همین کافی بود که به خاطر بازگشت او به استودیو، آن هم بلافاصله پس از مرگ همسرش، بدون فکر در موردش قضاوت و او را به خیانت محکوم کنند. هیولای بی‌رحمی‌که با خونسردی آدم می‌کشد.

«انتخاب معشوق خیلی شبیه انتخاب درمانگر است. باید از خودمان بپرسیم که آیا با من صادق است، به انتقادهایم گوش می‌دهد، به من اجازهٔ اشتباه می‌دهد و آیا وعده‌های غیرممکن می‌دهد یا نه؟»

چه‌قدر کم او را می‌شناختم. آن ایمیل‌ها نشان داد که با یک غریبه زندگی می‌کردم. حالا حقیقت را دیدم. کتی مرا نجات نداد. او نمی‌توانست کسی را نجات دهد. قهرمان نبود که مسحورکننده باشد. فقط یک دختر لعنتی ترسناک بود. یک دروغگوی خیانتکار. فقط از او اسطوره ساخته بودم. تمام امیدها و رویاهای‌مان، دوست داشتنی‌ها و نداشتنی‌ها، طرح‌های‌مان برای آینده، زندگی‌ای که به نظرمان امن و محکم می‌آید، ظرف یک ثانیه مثل خانه‌ای کاغذی در مصاف باد از هم پاشیده می‌شود.

سکوت او مثل آینه‌ای بود که خودت را در آن دیدی. و چه منظر زشتی!

عشقی که صداقت نداشته باشد، اسمش عشق نیست.

فهمیدم که کتی خانه نیست. خانه خیلی ساکت بود و او نمی‌توانست این‌قدر آرام باشد. پرسر و صدا نیست، اما دنیایش پر از صداست. صدای حرف زدن با تلفن، از بر کردن متن‌هایش، تماشای فیلم، آواز خواندن، زمزمه کردن و گوش دادن به قطعه‌های موسیقی‌ای که هرگز آن‌ها را نشنیده‌ام.

دریافتم که تنها امیدم برای زندگی درمان شدن روانم است. باید دور می‌شدم. خیلی دور. در این صورت بود که احساس امنیت می‌کردم.

من عقیده دارم که همهٔ ما دیوانه هستیم و فقط روش دیوانگی‌مان با هم فرق دارد.

منشأ آن‌ها به سرزمین پیش از حافظه، دوران کودکی، سوءاستفاده‌ها و بدرفتاری‌ها برمی‌گردد که در طول سال‌ها قدرت می‌گیرد و ناگهان منفجر می‌شود و اغلب هدفی نادرست را نشانه می‌گیرد.

احساسات بیان نشده هیچ وقت از بین نمی‌روند. فقط به شکل زنده مدفون می‌شوند و یک روز به شیوه‌ای زشت‌تر سر برمی‌آورند. زیگموند فروید

وقتی به من زل زد، فهمیدم که در تمام طول جلسه چه چیزی اذیتم می‌کرد. به سختی می‌شود گفت، اما به عنوان درمانگر از رفتار فیزیکی و نحوهٔ صحبت کردن و نگاه‌های خالی و بی‌روح او به سرعت به بیماری ذهنی‌اش پی بردم. به نگرانی و دیوانگی‌اش. و این‌ها مرا آزار می‌داد. با وجود سال‌ها درمان و کارهایی که روی او انجام شده بود چشمان آبی‌اش شفاف بود. مثل یک روز تابستانی خالی از ابر. او دیوانه نبود. پس چه؟ چشم‌هایش چه می‌گفت؟ حرف راستش چه بود؟ شاید...

احساسات بیان نشده هیچ وقت از بین نمی‌روند. فقط به شکل زنده مدفون می‌شوند و یک روز به شیوه‌ای زشت‌تر سر برمی‌آورند. زیگموند فروید

کسی که برای دیدن، چشم و برای شنیدن، گوش دارد، شاید خودش را متقاعد کند که هیچ چیز فناپذیری نمی‌تواند رازی داشته باشد. اگر لبانش خاموشند، با نوک انگشتانش حرف می‌زند و راز نگفته از هر روزنه‌اش سر به بیرون می‌زند. زیگموند فروید، مقدمه‌ای بر روان‌تحلیلگری

همه جا پر از درد است و ما فقط چشم‌های‌مان را به روی‌شان می‌بندیم. واقعیت این است که همهٔ ما وحشت‌زده‌ایم و همدیگر را می‌ترسانیم

برای همه گریه می‌کردم. همه جا پر از درد است و ما فقط چشم‌های‌مان را به روی‌شان می‌بندیم. واقعیت این است که همهٔ ما وحشت‌زده‌ایم و همدیگر را می‌ترسانیم.

هدف از درمان، اصلاح گذشته نیست. بلکه درمان بیمار را قادر می‌کند تا با گذشته‌اش روبه‌رو شود و آن را برای همیشه کنار بگذارد. آلیس میلر

تراژدی‌ها اسطوره، تاریخ و خون ما هستند.»