بریده‌هایی از کتاب موکب آمستردام

امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: «کسی که به قصد زیارت امام حسین علیه السلام از منزلش خارج شود، اگر پیاده باشد خداوند بابت هر قدمش یک حسنه می‌نویسد و یک گناه از او محو می‌کند. وقتی به حرم می‌رسد، خداوند او را جزء صالحان برگزیده می‌نویسد. وقتی مناسکش تمام می‌شود، خداوند نام او را جزء فائزان و رستگاران می‌نویسد. وقتی می‌خواهد بازگردد، فرشتهٔ الهی در مقابلش قرار می‌گیرد و می‌گوید که رسول خدا صل الله علیه وآله به شما سلام می‌رساند و مژده می‌دهد عملت را از سر بگیر که تمام گناهان گذشته‌ات بخشیده شده است.»

من همیشه عاشق سنگ‌های کوچولو بوده‌ام. من از آن دخترهایی هستم که واقعاً دخترند؛ زیورآلات، رنگ صورتی، همه‌چیز گلدار... من حتی توی چمدانم با خودم یکی‌دوتا عروسک کوچک آورده‌ام. عاشق زیورآلاتم و سنگ‌های تزیینی. عقیق یک جور انرژی خاص به من می‌دهد. من را یاد حضرت زهرا علیه االسلام می‌اندازد.

درضمن خانم من، باحجاب میلیون‌ها برابر زیباتر است. زنی که پوست و بدن خود را برای همهٔ مردم به نمایش می‌گذارد مثل یک نامهٔ سرگشاده است. هر مرد و زنی می‌توانند آن را بخوانند و بفهمند که چه شخصیتی دارد؛ ولی زنی که خود و جذابیت‌های جنسی‌اش را می‌پوشاند همانند یک نامهٔ سربسته است و فقط برای همسرش گشوده می‌شود. اعتقاد من این است که زیبایی و پوست بدن و... همگی زودگذرند و ما همه پیر می‌شویم. دنیا همین است دیگر. مهم این است که بیاموزیم روح شخص را دوست داشته باشیم و نه بدنش را.

اگر می‌دانستند برنامه داریم و مهمان زیاد داریم تحمل می‌کردند و اعتراض نمی‌کردند؛ ولی تا ده شب باید تمامش می‌کردیم. شب‌های میان هفته اگر بعد از ساعت ده سروصدا کنید شاکی می‌شوند؛ اما آخر هفته این‌جور نیست چون خودشان تا صبح همه‌جور کثافت‌کاری دارند.

اما فهمیده بودم که حالا هر مشکلی که دارم یک درسی برای من دارد

وقتی تنها می‌شوی نقصت را حس می‌کنی، ترست را حس می‌کنی، بعد می‌گویی خدا. خدا بهت می‌گوید جانم. من این را حس کردم. با تمام وجودم هم آن تنهایی را حس کردم و هم آن جانمِ خدا را.

فهمیدم خدا برایم اینجاها یک چیزهایی گذاشته. بعد می‌گوید تو فضولی نکن. اگر من جایی بردمت، خودم هم می‌آورمت پیش خودم، نگران نباش.

بعدها فهمیدم خداوند خودش ذره‌ذره سؤالاتی را که در قلب انسان است هدایت می‌کند و خودش به آن‌ها پاسخ می‌دهد؛

گفت: «هدفتان چیست؟» گفتیم: «هدف همین است که به درد همدیگر بخوریم.

کارکردن در مسیر حق، احتیاجی به این چیزها ندارد. تو حرفت را می‌زنی و پیامت را به شکل درستی بیان می‌کنی؛ حالا اگر کسی پذیرفت که بهتر، کسی هم قبول نکرد تو نگران نمی‌شوی.

فکر می‌کردم باید خیلی خوب باشی تا بتوانی کربلا بروی؛ ولی سال اولی که آمدم فهمیدم اصلاً برای امام حسین علیه السلام مهم نیست. فکر می‌کنم بیشتر گناهکاران را دعوت می‌کند تا آدم‌های خوب. انگار وقتی می‌بیند بعضی‌ها راهشان را گم کرده‌اند تازه دعوتشان می‌کند و می‌گوید بیا این راه درست است، بیا من کمکت می‌کنم.

من در برابر زائر امام حسین علیه السلام خیلی بی‌تاب و توانم؛ یعنی تحمل ندارم ببینم خار توی پای زائر برود؛ دلم می‌ترکد.

قرآن را برای امام زمان عجل الله تعالی فرجه ختم کنید.

مهم‌ترین تفاوتی که زیارت اربعین با وقت‌های دیگر دارد هدفمند بودنش است. یک جریانی دارد مردم را یک جایی می‌برد که شبیه هیچ جای دیگر نیست. زیارت همیشه و در تمامی مناسبت‌ها ثواب دارد. کربلا همیشه مهم‌ترین جای عالم است؛ ولی به نظرم اربعین یک چیز دیگر است.

«امام حسین علیه السلام قلبشان را فدای خدا کردند و خدا هم میلیون‌ها قلب را به امام حسین علیه السلام داد.

هر چیزی که زیباست آسان به دست نمی‌آید. باید برایش بجنگی؛ چون چیزهایی که آسان به دست می آید دیگر لذتی ندارد و احتمالاً امتحانی هم در آن نیست.

آن‌جا بود که من تنها شدم و فهمیدم تنهایی گاهی چه نعمت بزرگی است. چون کمی زودتر از همه‌جا ناامید می‌شوی و دستت را بلند می‌کنی و می‌گویی خد

یک خانم باحجاب می‌خواستم؛ چون نشان‌دهندهٔ این است که اوامر الهی را اطاعت می‌کند،

می‌دیدم که غرب هم آسیب‌های بسیاری دارد. ما هم ممکن است بعضی از همین آسیب‌ها را توی جامعهٔ اسلامی داشته باشیم؛ اما به نظر من آن آسیب‌ها دقیقاً مال همان جاهایی است که به نظر دین عمل نکردیم و خواستیم از غربی‌ها تقلید کنیم، توسعه پیدا کنیم و مرفّه شویم. آن وقت دچار آسیب‌های آن‌ها هم شدیم.

گفت: «هدفتان چیست؟» گفتیم: «هدف همین است که به درد همدیگر بخوریم. هلندی و آلمانی و آسیایی، همه بشر هستند و بندگان خدا. اگر همه این‌جوری به هم نگاه می‌کردیم و محبت می‌کردیم، دنیا الآن این شکلی نبود.»