بریده‌هایی از کتاب موکب آمستردام

تصمیم گرفتیم توی فضای عمومی اروپا نمایشگاه عکس برگزار کنیم. گفتیم باید عکس‌هایی را انتخاب کنیم که واقعیت را نشان بدهند و کیفیتشان هم خوب باشد. کنار نمایشگاه، به سبک اربعین، شربت هم گذاشته بودیم. مردم صف کشیده بودند و شلوغ شده بود؛ یعنی آنجا هم برای چیز رایگان همه می‌دوند.

توی راه فکر کردم وقتی رسیدم کربلا چه بخواهم؟ ولی به این نتیجه رسیده‌ام که همین‌که اینجا آمده‌ام از سرم هم زیاد است. همین‌که رسیده‌ام کربلا و بین این همه خوبان خدا توانسته‌ام عزاداری و زیارت کنم برایم از آدم و عالم مهم‌تر است. دیگر چه بخواهم غیر از خود امام حسین علیه السلام؟

اعتقاد من این است که زیبایی و پوست بدن و... همگی زودگذرند و ما همه پیر می‌شویم. دنیا همین است دیگر. مهم این است که بیاموزیم روح شخص را دوست داشته باشیم و نه بدنش را.

کربلا همیشه مهم‌ترین جای عالم است؛ ولی به نظرم اربعین یک چیز دیگر است. در اربعین امام حسین علیه السلام یک سفره پهن کرده برای همه. یک سفره پهن کرده که روی همه را کم کند و بگوید شما که می‌گفتید می‌خواهیم به درد دین بخوریم، شما که می‌گفتید کاش در آن زمان بودیم و کمک می‌کردیم، این هم سفره.

زنی که پوست و بدن خود را برای همهٔ مردم به نمایش می‌گذارد مثل یک نامهٔ سرگشاده است. هر مرد و زنی می‌توانند آن را بخوانند و بفهمند که چه شخصیتی دارد؛ ولی زنی که خود و جذابیت‌های جنسی‌اش را می‌پوشاند همانند یک نامهٔ سربسته است و فقط برای همسرش گشوده می‌شود.

کجا؟ برای چه؟ باید بیایی تا بفهمی.

توی انگلستان مشکلات زیاد است. آنجا برای هوا خوردنت هم پول می‌گیرند. آدم‌های کاملاً خشکی در برابر مسائل اقتصادی هستند. اصلاً بهت رحم نمی‌کنند

در اربعین امام حسین علیه السلام یک سفره پهن کرده برای همه. یک سفره پهن کرده که روی همه را کم کند و بگوید شما که می‌گفتید می‌خواهیم به درد دین بخوریم، شما که می‌گفتید کاش در آن زمان بودیم و کمک می‌کردیم، این هم سفره...

نگاه می‌کنی چیزهایی که دربارهٔ ما مسخره می‌کنند خودشان کامل رعایت می‌کنند. دخترانشان را خیلی زود شوهر می‌دهند و کلاً زود ازدواج می‌کنند. حجاب‌هایشان کامل است. اعتقاد کاملی به مباحث دینی‌شان دارند. توی همین بحث‌ها بود که فهمیدم بزرگان یهودی تمام مبانی و مباحث ظهور را بهتر از ما می‌دانند. من یک هم‌کلاس یهودی داشتم که با هم هم‌گروه بودیم؛ ولی تا شش‌هفت ماه بعد رو نکرد که فارسی بلد است. فقط با ما انگلیسی صحبت می‌کرد؛ یعنی مطمئن شدم کاملاً آب‌زیرکاه است. معمولاً هم دعوا درست می‌کرد. بعدها فهمیدم فارسی‌حرف‌زدنش به‌خاطر زندگی در ایران نیست. آنجا برایشان کلاس زبان فارسی گذاشته بودند.

خیلی چیزهایش دست من نبوده که اگر بود شاید این‌جوری رقم نمی‌خورد؛

شیطان با کسی که در مسیر غلط قرار گرفته کاری ندارد.

اولین هفته‌هایی که به اسلام وارد شده بودم هرکس را می‌دیدم، حتی پلیس‌ها، به او تذکر می‌دادم که در مسیر اشتباهی قرار دارد و بهتر است اسلام را بشناسد. وقتی هدایت می‌یابید تازه می‌فهمید شیطان است که دارد سعی می‌کند مردم را به سمت گمراهی بکشاند. تا قبل از هدایت‌شدن شما را به حال خود واگذارکرده؛ ولی همین‌که مسلمان می‌شوید القائات و وسوسه‌هایش شروع می‌شود. این وسوسه‌ها قبل از این وجود نداشتند؛ چون شیطان با کسی که در مسیر غلط قرار گرفته کاری ندارد.

به‌خدا نوکری زائر امام حسین علیه السلام شرف دارد به سلطنت دنیا.

یک‌سری‌ها هم برای بدبختی و سرکوبی جوان‌ها توی ایران مواد وارد می‌کنند. مواد مخدرهایی توی ایران هست که توی هیچ جای دنیا نیست.

آن‌قدر دوست داریم یکی باشد و برایمان از اسلام و شیعه بگوید.

حالا ما چند کیلومتر از گنبد دور هستیم ولی اینجا هم حریم کربلاست و ما می‌ترسیم. به خودت می‌گویی تو دو هفته اینجایی و بعد می‌روی. هر غلطی خواستی آنجا بکن، اما اینجا کربلاست و باید حرمتش را نگه داری. اگر اینجا توانستی حُرمت نگه داری، بقیهٔ سال هم می‌توانی. یواش‌یواش بقیهٔ سالت هم می‌شود حریم کربلا. همهٔ سالت می‌شود حریم کربلا و آنجا هم حرمت نگه می‌داری.

من این‌جور فهمیده‌ام که امام حسین علیه السلام اینجا و آنجا ندارد. همه‌جا هست. به‌همان اندازه که توی ایران و عراق هست، توی هلند و آلمان هم هست. حتی این‌جوری نیست که امامِ آدم‌خوب‌ها باشد، ولی امام آدم‌بدها نباشد. خود من یکی‌اش: من آن‌جور بچه‌ای که پدر و مادر از دستم خیلی راضی باشند، نبودم. چون امام حسین علیه السلام هم یک چیزی شبیه خداست: اگر خدا، خدای بندهٔ خلاف‌کار هست، امام حسین علیه السلام هم دلبر همه‌جور آدمی هست؛ برای همین است که آقامان همه‌جور آدمی زیر پرچمش دارد و این‌قدر خریدار دارد.

وقتی به حجاب فکر می‌کنم به یاد حضرت زینب علیه االسلام می‌افتم. حالا می‌گویم همین حجاب که روی سر ماست، یک آیه از قرآن است. وقتی هم به حضرت زینب علیه االسلام فکر می‌کنم یاد حضرت زهرا علیه االسلام می‌افتم؛ چون آن‌ها در اصل بهترین مثال و الگوی زن در دین اسلام بوده‌اند. آن‌ها خیلی زیبا بوده‌اند ولی در بیرون از خانه کسی از ایشان چیزی نمی‌دید.

فهمیدم باید همیشه به ناحقی اعتراض کرد. ناحقی به نظر من همیشه و همه‌جا یک شکل نیست. می‌تواند اشکال مختلفی پیدا کند. چند روز پیش به حرم رفته بودم و کمی آب توی استکانم مانده بود. آن را جلوی حرم دور انداختم. بعد به خودم گفتم تو جلوی حضرت امام حسین علیه السلام هستی. او را بی‌آب کشتند و تو این یک‌ذرّه آب را اسراف می‌کنی؟ یعنی گاهی حق و ناحق می‌تواند این‌قدر جزئی باشد؛

آن‌جا بود که من تنها شدم و فهمیدم تنهایی گاهی چه نعمت بزرگی است. چون کمی زودتر از همه‌جا ناامید می‌شوی و دستت را بلند می‌کنی و می‌گویی خدا.