بریده‌هایی از کتاب موکب آمستردام

من خودم آن موقع یک جوان مذهبی نبودم؛ اما خیلی وقت‌ها وقتی ظهر می‌رسیدم خانه، اولین تصویری که می‌دیدم مادرم بود سرِ سجادهٔ نماز. غذا همیشه بعد از نماز مادر بود. این تصویر، پسِ ذهنت می‌ماند و هرجا بروی با تو می‌آید.

من هم مثل خیلی از جوان‌های ایرانی در ارتباطاتم با دخترها و زن‌ها محدودیت‌هایی داشتم. ولی روزی که می‌رفتم، دنبال آزادی در این ارتباطات نبودم. می‌دانم که وقتی اسمی از خارج می‌آید بیشتر مردم به همین چیزها فکر می‌کنند

یکی می‌گوید من فقط بروم خارج. یکی می‌گوید آزادی بیان یا آزادی‌های ارتباطی داشته باشم؛ ولی من واقعاً به نیت یک پایگاه دوم رفتم. می‌خواستم یک چیز درستی را خارج از محیط همیشگی‌ام تجربه کنم. می‌خواستم دنیا را ببینم. می‌خواستم بروم چیزی ورای اینجا را ببینم که خبر دیگری هست یا نه.

اولین هفته‌هایی که به اسلام وارد شده بودم هرکس را می‌دیدم، حتی پلیس‌ها، به او تذکر می‌دادم که در مسیر اشتباهی قرار دارد و بهتر است اسلام را بشناسد. وقتی هدایت می‌یابید تازه می‌فهمید شیطان است که دارد سعی می‌کند مردم را به سمت گمراهی بکشاند. تا قبل از هدایت‌شدن شما را به حال خود واگذارکرده؛ ولی همین‌که مسلمان می‌شوید القائات و وسوسه‌هایش شروع می‌شود. این وسوسه‌ها قبل از این وجود نداشتند؛ چون شیطان با کسی که در مسیر غلط قرار گرفته کاری ندارد.

اولین هفته‌هایی که به اسلام وارد شده بودم هرکس را می‌دیدم، حتی پلیس‌ها، به او تذکر می‌دادم که در مسیر اشتباهی قرار دارد و بهتر است اسلام را بشناسد.

یک کتاب‌فروشی خیلی کوچک بود که صاحب آن ترک‌تبار بود. رفتم داخل و پرسیدم: «قرآن دارید؟» گفت: «بله.» پرسیدم: «به زبان آلمانی؟» گفت: «بله؛ ولی فقط یک عدد مانده.» آن را خریدم و از مغازه بیرون رفتم. نمی‌دانم چطور شد که همان جا، جلوی مغازه، قرآن را به سینه‌ام چسباندم و بعد شروع کردم به خواندن.

گاهی بعضی از دوستانم می‌گویند این اروپایی‌ها این‌قدر گناه می‌کنند، پس چرا عذاب نمی‌شوند؟ به نظر من دلیلش این است که خدا ما را به یک چشم نگاه نمی‌کند. بالاخره یک فرقی باید باشد بین ما که ادعای ایمان به خداوند داریم با آن‌هایی که توی زندگی‌شان نتوانسته‌اند خدا را بشناسند و ادعای اطاعت از احکام الهی را ندارند.

گفت: «روی تیشرت‌هایتان چرا زده‌اید?I love Hussein این حسین کیست؟» گفتیم: «یک آقایی بوده که خیلی سال قبل شهید شده؛ در مسیر آزادگی، برای آزادی من و تو و این حقوق بشر که الآن معلوم نیست از کجا آمده و به آن عمل نمی‌شود.» گفت: «الان هدفتان چیست؟» گفتیم: «هدف همین پنج‌تا شعاری است که به آن باور داریم: امنیت جهانی، صلح جهانی، وحدت جهانی، نظام‌سازی جهانی و عدالت جهانی.» گفت: «اسم کارتان چیست؟» گفتیم: «درد مشترک.»

این‌هایی که اهداف سیاسی، اجتماعی یا اقتصادی دارند می‌گردند تا مخاطب را شکار کنند. با تکنیک‌های روان‌شناسی جذب می‌کنند. منتها ما نظرمان این بود که کارکردن در مسیر حق، احتیاجی به این چیزها ندارد. تو حرفت را می‌زنی و پیامت را به شکل درستی بیان می‌کنی؛ حالا اگر کسی پذیرفت که بهتر، کسی هم قبول نکرد تو نگران نمی‌شوی. بال‌بال نمی‌زنی چون وظیفه‌ات را انجام داده‌ای.

اربعین یک ظرفیتی آماده کرده که دیگر تو احتیاج نیست کار زیادی بکنی. همین‌قدر که طرف را برداری بیاوری اربعین، خودش حقیقت را می‌بیند. شاید دیگر لازم نباشد زیاد وقت بگذاری تفسیر و تبیین و کتاب برایش بیاوری؛ همین‌که در این راه قرار بگیرد و این یگانگی و همدلی را ببیند، آن شبهه‌ها و انحراف‌ها خودش شسته می‌شود و می‌رود.

از اول که در این مسیر افتاده بودیم، پله‌پله و قدم‌به‌قدم داشتیم می‌دیدیم که این کار جدی‌جدی دست ما نیست. یک وقت هست که چون امام حسین علیه السلام را دوست داری و ارادت داری به ایشان، به زبان می‌آوری و می‌گویی دست امام حسین علیه السلام است؛ ولی یک وقت هست که می‌بینی و لمس می‌کنی که واقعاً دست حضرت علیه السلام است. ما توی این کارها فهمیدیم که کاره‌ای نیستیم و اگر کمک آقا علیه السلام نباشد ما یک‌صدمش را هم نمی‌توانیم راه ببریم. سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ هرچقدر کاروان گسترش پیدا می‌کرد، دامنهٔ کار بیشتر می‌شد و زودتر باید شروع می‌کردیم.

زیارت اربعین این شکلی است که هرکس می‌آید نه‌تنها خودش شیفته می‌شود و دلش می‌خواهد هر سال بیاید؛ بلکه می‌رود و با کلی دوست و رفیق و فامیل‌هایش برمی‌گردد که آقا، برای امسال می‌خواهیم بیشتر بیاییم.

کربلا همیشه مهم‌ترین جای عالم است؛ ولی به نظرم اربعین یک چیز دیگر است. در اربعین امام حسین علیه السلام یک سفره پهن کرده برای همه. یک سفره پهن کرده که روی همه را کم کند و بگوید شما که می‌گفتید می‌خواهیم به درد دین بخوریم، شما که می‌گفتید کاش در آن زمان بودیم و کمک می‌کردیم، این هم سفره... توی اربعین، عالِم، عارف، راننده، نجار، کفاش، همه می‌توانید به درد بخورید.

مهم‌ترین تفاوتی که زیارت اربعین با وقت‌های دیگر دارد هدفمند بودنش است. یک جریانی دارد مردم را یک جایی می‌برد که شبیه هیچ جای دیگر نیست.

شاید کسی باورش نشود؛ ولی من ۲۱ سال در مشهد همسایهٔ امام رضا علیه السلام بودم. اما در اروپا بود که به اهل‌بیت علیهم السلام گره خوردم. توی آمستردام سوار کشتی امام حسین علیه السلام شدم و دیوانه‌اش شدم.

من دین را به اخلاق شناختم. علی‌آقا بود که اخلاق اسلام را به من یاد داد. شاگرد چند تا از بزرگان اهل معرفت بود و باهم شروع کردیم به خواندن آثار بزرگان اهل معرفت. بحث‌های امام‌زمان‌شناسی را جلو بردیم و مباحثه کردیم که اصلاً داستان ظهور چیست و نشانه‌هایش چطورند؟

این‌ها دور هم جمع‌اند؛ اما بین همه‌شان افغانستانی‌ها بسیار شگفت‌انگیزند. اعتقادات محکم و هیئت‌داری‌شان برای ما کلاس درس است.

وقتی تنها می‌شوی نقصت را حس می‌کنی، ترست را حس می‌کنی، بعد می‌گویی خدا. خدا بهت می‌گوید جانم. من این را حس کردم. با تمام وجودم هم آن تنهایی را حس کردم و هم آن جانمِ خدا را.

جوان مذهبی نبودم؛ اما خیلی وقت‌ها وقتی ظهر می‌رسیدم خانه، اولین تصویری که می‌دیدم مادرم بود سرِ سجادهٔ نماز. غذا همیشه بعد از نماز مادر بود. این تصویر، پسِ ذهنت می‌ماند و هرجا بروی با تو می‌آید.

می‌خواستم خودم از نزدیک اینجا را ببینم. تا زمانی که خودم چیزی را تجربه نکنم چطور می‌توانم برای بقیه تعریف کنم و از اربعین برایشان بگویم؟