بریده‌هایی از کتاب موکب آمستردام

اسم خودشان را گذاشته‌اند خانواده؛ اما وقتی با هم می‌روند بیرون هرکس سهم خودش را حساب می‌کند. می‌گویم: «مگر این زن تو نیست؟!» می‌گوید: «چرا ولی خب وقتی دارد حقوق می‌گیرد چه اشکال دارد پول غذایش را خودش حساب کند؟» یعنی این‌قدر ممکن است از عاطفه خالی شوند.

می‌دیدم که غرب هم آسیب‌های بسیاری دارد. ما هم ممکن است بعضی از همین آسیب‌ها را توی جامعهٔ اسلامی داشته باشیم؛ اما به نظر من آن آسیب‌ها دقیقاً مال همان جاهایی است که به نظر دین عمل نکردیم و خواستیم از غربی‌ها تقلید کنیم، توسعه پیدا کنیم و مرفّه شویم. آن وقت دچار آسیب‌های آن‌ها هم شدیم.

می‌دیدم که غرب هم آسیب‌های بسیاری دارد. ما هم ممکن است بعضی از همین آسیب‌ها را توی جامعهٔ اسلامی داشته باشیم؛ اما به نظر من آن آسیب‌ها دقیقاً مال همان جاهایی است که به نظر دین عمل نکردیم و خواستیم از غربی‌ها تقلید کنیم، توسعه پیدا کنیم و مرفّه شویم. آن وقت دچار آسیب‌های آن‌ها هم شدیم.

قانونی هست که طبق آن بهت حقوق می‌دهند تا بتوانی درس بخوانی. می‌توانی خودت را به مرحله‌ای برسانی که دیگر نگویی هر کاری باشد انجام می‌دهم. واقعاً بتوانی شغلت را انتخاب کنی.

تابه‌حال به شراب لب نزده‌ام؛ چون دوست ندارم نفسم را کثیف کنم.

وارد انگلستان‌که می‌شوی تمام فروشگاه‌ها، تمام شرکت‌های بزرگ و بانک‌ها مال یهودی‌هاست. خب قدرت دست همین‌هاست دیگر؛ یعنی شما توی کشوری یهودی وارد می‌شوی که همه‌چیز برای یهودی‌هاست. وقتی مدرسه‌شان تمام می‌شود انگار بخواهند یک موشک را از پادگان بیرون بیاورند و ببرند بجای دیگر؛ انواع و اقسام پلیس‌های گارد می‌ایستند که چهارتا بچه‌یهودی دارند از آنجا بیرون می‌آیند. دیوار بتونی گذاشته‌اند جلوی در مدرسهٔ بچه‌هایشان با ایستگاه‌های ایست و بازرسی؛ انگار پادگان است. بعد نگاه می‌کنی چیزهایی که دربارهٔ ما مسخره می‌کنند خودشان کامل رعایت می‌کنند. دخترانشان را خیلی زود شوهر می‌دهند و کلاً زود ازدواج می‌کنند. حجاب‌هایشان کامل است. اعتقاد کاملی به مباحث دینی‌شان دارند. توی همین بحث‌ها بود که فهمیدم بزرگان یهودی تمام مبانی و مباحث ظهور را بهتر از ما می‌دانند.

به نظر من امام حسین علیه السلام آن‌قدر بزرگ‌اند که تمام قلب‌ها را توی خودشان جا داده‌اند. من یک جمله‌ای دارم که آن را همه‌جا می‌نویسم: «امام حسین علیه السلام قلبشان را فدای خدا کردند و خدا هم میلیون‌ها قلب را به امام حسین علیه السلام داد.»

مظفر بدون آنکه من حساس شوم اسلام را با عمل خود به من نشان داد؛ نه با حرف‌زدن. الله سبحانه و تعالی، آن کسی است که همیشه مرا دوست دارد. مهم نیست من چه می‌کنم. او عاشق ماست و من او را دوست دارم. می‌خواهم به او نزدیک شوم چون می‌دانم همه‌چیز از سوی اوست و اوست که مرا فرا می‌خواند.

از دیرباز و در میان همهٔ اقوام و ملل، پیاده‌رفتن مسافر به سمت مقصد نشانه‌ای است از شوق و اشتیاق، خضوع و خشوع و عزم و اراده؛ و از همین‌روست که در بسیاری از آیین‌های دیگر، پیاده‌روی‌های فردی یا جمعی به شکل برنامه‌های سلوکی و عرفانی یا سیاسی، بی‌سابقه نیست. در تاریخ و فرهنگ شیعه، زیارتِ پیاده یکی از شکل‌های سفر بوده که نشان‌دهندهٔ شوق و اشتیاق سالک است.

«گر عشق حرم باشد، سهل است بیابان‌ها...»

خیلی وقت‌ها وقتی ظهر می‌رسیدم خانه، اولین تصویری که می‌دیدم مادرم بود سرِ سجادهٔ نماز. غذا همیشه بعد از نماز مادر بود. این تصویر، پسِ ذهنت می‌ماند و هرجا بروی با تو می‌آید.

شیطان با کسی که در مسیر غلط قرار گرفته کاری ندارد.

باور کن من هم مسلمان نیستم. بیا دوباره مسلمان شویم.

این نمایشگاه تأثیر خوبی روی اروپایی‌ها داشت. چه مسلمان و شیعه و چه غیرشیعه. هرسال اربعین تعداد بسیاری راه می‌افتند برای زیارت. شماره می‌گیرند برای گفتگو که ببینند چطور می‌توانند بیایند. حرفشان هم این است که شما الآن از دردی می‌گویید که درد ما هم هست. می‌گویند پس من هم در این دایره جا دارم؛ نمی‌گویید اسلامی و شیعه، می‌گویید عدالت‌خواهی جهان. ما هم برای صلح‌جهانی می‌خواهیم بیاییم. چون همهٔ راه‌های دیگر معلوم شده بن‌بست است. همه آمده‌اند شعار داده‌اند و رفته‌اند. همه‌شان هم سرشان به دیوار خورده.

حالا نه اینکه ما در کشورمان فسادی نداشته باشیم. در کشورهای اسلامی هم اگر دنبالش باشی می‌توانی به چیزی که بخواهی برسی؛ اما باید بروی دنبالش. خیلی‌ها این را بد می‌دانند که توی کشور ما پنهانی می‌روند فلان کار را می‌کنند، ولی آنجا پنهان نیست. من بهشان می‌گویم اصلاً مسیر همین است: اینکه بستر برای رسیدن به فضائل اخلاقی آماده باشد و اشاعهٔ گناه و فسق و فجور نباید علنی باشد. آن کسی هم که پنهانی این کار را می‌کند، ان‌شاءالله که توبه می‌کند و خدا کمکش می‌کند که نرود دنبال این کارها. توی اروپا اصلاً بسترش را آماده می‌کنند که شما بروی دنبال این کارها.

آسیب‌ها دقیقاً مال همان جاهایی است که به نظر دین عمل نکردیم و خواستیم از غربی‌ها تقلید کنیم، توسعه پیدا کنیم و مرفّه شویم. آن وقت دچار آسیب‌های آن‌ها هم شدیم. اسم خودشان را گذاشته‌اند خانواده؛ اما وقتی با هم می‌روند بیرون هرکس سهم خودش را حساب می‌کند. می‌گویم: «مگر این زن تو نیست؟!» می‌گوید: «چرا ولی خب وقتی دارد حقوق می‌گیرد چه اشکال دارد پول غذایش را خودش حساب کند؟» یعنی این‌قدر ممکن است از عاطفه خالی شوند.

امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: «کسی که به قصد زیارت امام حسین علیه السلام از منزلش خارج شود، اگر پیاده باشد خداوند بابت هر قدمش یک حسنه می‌نویسد و یک گناه از او محو می‌کند. وقتی به حرم می‌رسد، خداوند او را جزء صالحان برگزیده می‌نویسد. وقتی مناسکش تمام می‌شود، خداوند نام او را جزء فائزان و رستگاران می‌نویسد. وقتی می‌خواهد بازگردد، فرشتهٔ الهی در مقابلش قرار می‌گیرد و می‌گوید که رسول خدا صل الله علیه وآله به شما سلام می‌رساند و مژده می‌دهد عملت را از سر بگیر که تمام گناهان گذشته‌ات بخشیده شده است.»

امام حسین علیه السلام قلبشان را فدای خدا کردند و خدا هم میلیون‌ها قلب را به امام حسین علیه السلام داد.

بعد فکر کردم این سخت‌گرفتن حتماً برای من یک امتحان است و حکمتی دارد؛

من یک هم‌کلاس یهودی داشتم که با هم هم‌گروه بودیم؛ ولی تا شش‌هفت ماه بعد رو نکرد که فارسی بلد است. فقط با ما انگلیسی صحبت می‌کرد؛ یعنی مطمئن شدم کاملاً آب‌زیرکاه است. معمولاً هم دعوا درست می‌کرد. بعدها فهمیدم فارسی‌حرف‌زدنش به‌خاطر زندگی در ایران نیست. آنجا برایشان کلاس زبان فارسی گذاشته بودند.