بریده‌هایی از کتاب موکب آمستردام

بهترین و زیباترین کار این است که برای همهٔ انسان‌ها دعا کنید. دعا کنیم همهٔ انسان‌ها با حضرت محمد صل الله علیه وآله آشنا شوند. رسول‌الله صل الله علیه وآله تنها انسانی است که می‌توانست دستورات اسلام را برای بشر ابلاغ کند. در این شخصیت بهترین چیزهایی که یک انسان می‌تواند داشته باشد جمع شده است. خانواده و اهل‌بیت علیهم السلام او هم مثل پیامبر صل الله علیه وآله بهترین الگوهای ما هستند.

بهترین و زیباترین کار این است که برای همهٔ انسان‌ها دعا کنید. دعا کنیم همهٔ انسان‌ها با حضرت محمد صل الله علیه وآله آشنا شوند. رسول‌الله صل الله علیه وآله تنها انسانی است که می‌توانست دستورات اسلام را برای بشر ابلاغ کند. در این شخصیت بهترین چیزهایی که یک انسان می‌تواند داشته باشد جمع شده است. خانواده و اهل‌بیت علیهم السلام او هم مثل پیامبر صل الله علیه وآله بهترین الگوهای ما هستند.

گاهی بعضی از دوستانم می‌گویند این اروپایی‌ها این‌قدر گناه می‌کنند، پس چرا عذاب نمی‌شوند؟ به نظر من دلیلش این است که خدا ما را به یک چشم نگاه نمی‌کند. بالاخره یک فرقی باید باشد بین ما که ادعای ایمان به خداوند داریم با آن‌هایی که توی زندگی‌شان نتوانسته‌اند خدا را بشناسند

حرفشان هم این است که شما الآن از دردی می‌گویید که درد ما هم هست. می‌گویند پس من هم در این دایره جا دارم؛ نمی‌گویید اسلامی و شیعه، می‌گویید عدالت‌خواهی جهان. ما هم برای صلح‌جهانی می‌خواهیم بیاییم. چون همهٔ راه‌های دیگر معلوم شده بن‌بست است.

باورش شاید سخت باشد ولی ایستاده بودیم با یکی از رؤسای پلیس اروپایی به مزاح‌کردن. انگار اصلاً حواسش از شغلش پرت شده بود؛ تا حدی که یکی از بچه‌های افغانستان به نام سیدمحمود زد روی شانه‌اش و گفت: «آقا اگر دلت رفته بیا برویم کربلا...» بعدها به سیدمحمود گفتیم: «چه جرئتی داشتی تو! یارو رئیس‌پلیس است. باید همیشه فاصله‌ات را با او حفظ کنی.» گفت: «ولش کن. جرئت نمی‌خواهد که. دلش رفته بود به خدا.

گفت: «اسم کارتان چیست؟» گفتیم: «درد مشترک.»

«هدف همین است که به درد همدیگر بخوریم. هلندی و آلمانی و آسیایی، همه بشر هستند و بندگان خدا. اگر همه این‌جوری به هم نگاه می‌کردیم و محبت می‌کردیم، دنیا الآن این شکلی نبود.»

زیارت اربعین این شکلی است که هرکس می‌آید نه‌تنها خودش شیفته می‌شود و دلش می‌خواهد هر سال بیاید؛ بلکه می‌رود و با کلی دوست و رفیق و فامیل‌هایش برمی‌گردد که آقا، برای امسال می‌خواهیم بیشتر بیاییم.

مهم‌ترین تفاوتی که زیارت اربعین با وقت‌های دیگر دارد هدفمند بودنش است. یک جریانی دارد مردم را یک جایی می‌برد که شبیه هیچ جای دیگر نیست. زیارت همیشه و در تمامی مناسبت‌ها ثواب دارد. کربلا همیشه مهم‌ترین جای عالم است؛ ولی به نظرم اربعین یک چیز دیگر است. در اربعین امام حسین علیه السلام یک سفره پهن کرده برای همه. یک سفره پهن کرده که روی همه را کم کند و بگوید شما که می‌گفتید می‌خواهیم به درد دین بخوریم، شما که می‌گفتید کاش در آن زمان بودیم و کمک می‌کردیم، این هم سفره...

چیزهایی که دربارهٔ ما مسخره می‌کنند خودشان کامل رعایت می‌کنند. دخترانشان را خیلی زود شوهر می‌دهند و کلاً زود ازدواج می‌کنند. حجاب‌هایشان کامل است. اعتقاد کاملی به مباحث دینی‌شان دارند. توی همین بحث‌ها بود که فهمیدم بزرگان یهودی تمام مبانی و مباحث ظهور را بهتر از ما می‌دانند.

توی همین سفر اول فهمیدم که اربعین خودش از علائم ظهور است؛ چون اتفاقی به این عظمت دارد به اسم امام حسین علیه السلام رخ می‌دهد و اسم امام حسین علیه السلام را در دنیا اعلام می‌کند.

این تصرّف امام است که به دل‌ها نفوذ می‌کند و دل‌ها نرم می‌شود. کاملاً نفوذش را حس می‌کنی. یک سری از خرده‌ریزهایت هم توی همان مسیر از بین می‌رود و این چیزی جز تصرّف امام نیست.

هرچه می‌شد می‌گفتم: «یا زهرا علیه االسلام». راهش را پیدا کرده بودم؛ یعنی می‌دانستم که پدر و مادر اینجا به درد ما نمی‌خورد. می‌گویند پدر و مادر روز قیامت به داد آدم نمی‌رسند، کسی به داد کسی نمی‌رسد غیر از ائمه علیهم السلام؛ من آنجا این حس را درک کردم.

من صفر شدم؛ خالیِ خالی. آن هم من که یاغی بودم و خودم را کسی حساب می‌کردم. طوری شد که رفتم رستوران بابای یکی از دوست‌هایم کار کنم. شدم مدیر سالن ولی گاهی پایش می‌افتاد با همان رفیقم می‌ایستادیم به ظرف‌شستن. می‌گفت برای خالی‌شدن باد سرمان خوب است.

برای اولین‌بار توی زندگی وارد مسئله‌ای شدم که خودم تنها بودم. فقط به خدا پیله کرده بودم که حلش کن.

از یک جایی به بعد هم فهمیدم هرچه توی زندگی دارم از حضرت زهرا علیه االسلام است. فهمیدم حتی امام حسین علیه السلام را هم از خود حضرت زهرا علیه االسلام دارم. معرفت تازه‌ای که از امام حسین علیه السلام پیدا کرده بودم را حضرت زهرا علیه االسلام هدیه داده بودند؛ همین شد که ایام فاطمیه بی‌تاب می‌شدم؛ حتی بیشتر از دههٔ محرّم.

سخنران برای ما همیشه یک منبر بیست‌دقیقه‌ای می‌رفت که بهش می‌گفتند «گل‌واژه». واقعاً گل‌واژه بود و بیشتر هم تفسیر دعای ندبه بود.

هیئت رسول اعظم صل الله علیه وآله هم بودند: سه تا برادر با سبزی‌فروشی شروع می‌کنند و روضه می‌گیرند و الآن چه مکنتی خداوند داده بهشان.

اهل‌بیت علیهم السلام اولِ کار بهت حال می‌دهند، بعد کم‌کم می‌نشینند و باهات ریزریز می‌شوند، جزءجزء برایت لیست می‌کنند، بعد دقیق باهات حساب می‌کنند؛ اما یک‌جوری حساب می‌کنند که باز هم دل نمی‌کنی بروی. دلت می‌خواهد بمانی. دل‌خواستن یعنی چه؟ التماس می‌کنی نگهت دارند؛ اما اول کار فقط بهت حال می‌دهند. کار و حال من هم همان شب درست شد.

فقط یادم هست که خواب دیدم من را با زنجیر به سنگی بسته بودند و بعد زنجیر به اسم امام موسی‌کاظم علیهم السلام پاره شد. خودشان را ندیدم اما اسمشان ذکر شد و زنجیرها باز شد.