بریده‌هایی از کتاب روان‌درمانی چیست؟

این تصور که اتفاقات گذشته می‌تواند بر قسمت اعظم احساسات و کنش‌های ما در زمان حال اثر بگذارد غیرقابل پذیرش و همچنین تحقیرآمیز است. این جبرگرایی روان‌شناسانه زُمخت و به ظاهر کلیشه‌ای، امید ما به برخورداری از زندگی آزادانه و ارزشمند را در بزرگسالی نفی می‌کند. این تصور که شخصیت ما متأثر از رخدادهایی است که قبل از پنج‌سالگی شکل‌گرفته، تحقیرآمیز و از برخی جهات احمقانه است. دوست داریم خلق‌وخوی خود را بر مبنای اتفاقات کنونی تفسیر کنیم. به عنوان نمونه اگر از کسی خشمگین هستیم دوست داریم دلیل این خشم را به خود او نسبت دهیم نه به اتفاقی که سه دهه قبل رخ‌داده و الان باعث دلخوری بسیار زیاد ما شده است.

در همهٔ ارتباطات اجتماعی، ما عاقلانه اطمینان داریم که میان آنچه با مردم صحبت می‌کنیم و آنچه واقعاً در ذهن ما در جریان است فاصله زیادی وجود دارد.

خودشناسی پیش‌نیازی برای سلامت روانی و آرامش درونی است، نه امکان لوکس و تجملاتی.

کسانی که مسبب آسیب‌های آغازین ما بودند، چنین قصدی نداشتند.

هر رفتار ما همواره منطق و پیش‌زمینه‌ای دارد. می‌توانیم بگوییم عدم تعادل‌ها ریشه در گذشته دارد، چون بازتاب‌دهندهٔ غرایز و نحوهٔ اندیشیدن در دوران کودکی است.

میل به خوب بودن یکی از دوست‌داشتنی‌ترین پدیده‌ها در جهان است، اما برای آن‌که زندگی واقعاً خوبی داشته باشیم ممکن است گاهی لازم باشد به طور شجاعانه و پرباری (بر مبنای معیارهای بچه سربه‌راه) بد باشیم.

در روابط، آیا آن‌قدر عشق به خویشتن‌داریم که از یک رابطه سوءاستفاده گرانه بیرون بیاییم؟ آیا خود را حقیر می‌پنداریم و باور مطلق به چنین آسیبی را شایسته خود می‌دانیم؟ از جهتی دیگر به خاطر چیزهایی که ممکن است مقصر باشیم تا چه میزان در عذرخواهی کردن از شریک زندگی درست عمل می‌کنیم؟ تا چه میزان گرفتار خودبینی سخت‌گیرانه هستیم؟ آیا جرئت پذیرش اشتباهات را داریم؟ یا اعتراف به گناه، ما را تا مرز پوچی قرار می‌دهد؟

در حقیقت ما زمان حال را از دریچهٔ تنگ گذشته زندگی می‌کنیم.

روان‌درمانی به گونه‌ای طراحی‌شده که مشکلات زیادی را رفع کند، مشکلاتی چون فهم خودمان، اطمینان به دیگران، ارتباط موفق، احترام به توانایی‌ها، احساس آرامش کافی، اطمینان خاطر، صداقت، صراحت و حس شرم نداشتن.

این‌که زندگی را به دلخواه خود دنبال کند.