بریده‌هایی از کتاب یوسف آباد، خیابان سی و سوم

نباید توی کار سرنوشت و پیشانی دخالت کنی؛ پیشانی‌ها دوست دارند خودشان دستِ تنها همه‌چیز را پیش ببرند.

بعضی‌وقت‌ها چند سال پیش همین دیروز یا پریروز است.

پسرها حالا باید سرماهای سخت بخورند تا با سی و هفت درجه حرارت، عاشق دخترها بشوند.

دلش می‌خواست اسید زودتر چسب دهانش را در خودش حل کند تا بتواند داد بزند. نه این‌که بخواهد نفس بکشد، داد بزند. داد کشیدن گاهی از نفس کشیدن هم واجب‌تر است.

در شیشه‌ای کافه را محکم به‌طرف داخل هل می‌دهد. جلوِ در مکث می‌کند و چشم می‌گرداند تا توی شلوغی کافه، میز موردنظرش را پیدا بکند. میز موردنظر من هستم. چه احساس دل‌چسبی است میز موردنظر بودن.

آدم که نباید برای تک‌تک احساساتش دنبال اسم خاص بگردد، و الاّ احساساتش قهر می‌کنند.

معلوم نیست فروشنده‌های شهرکتاب چهل سال بعد ریش داشته باشند یا چه می‌دانم، لباس صورتی چهارخانه تن‌شان باشد. اما رمان همیشه می‌ماند، و همیشه پیرزن‌هایی هستند که بخواهند ته‌مانده‌های آرزوهاشان را در شخصیت‌های رمان‌های عامه‌پسند پیدا کنند.

چه کاری است آسیب زدن به لوازم خانگی وقتی توی خیابان این‌همه دلِ دخترانه برای شکستن ریخته؟

خیلی چیزها هست که باید از این گوش بشنوی و از آن گوش درکنی...

جهان دارد با من راه می‌آید. معجزه هنوز هم اتفاق می‌افتد.