بریده‌هایی از کتاب یوسف آباد، خیابان سی و سوم

آدم باید با سرنوشت روبه‌رو بشود.

خیلی چیزها هست که باید خودت به‌تنهایی حل‌وفصل‌شان کنی. دوست داشتم در آتلیه را محکم بکوبم و بروم شهرک و دوچرخهٔ قرمزم را از انباری بردارم و روغن‌کاری‌اش کنم و باسرعت تمام از تهران دور شوم و فرار کنم از همهٔ چیزهایی که خیلی خیلی بزرگ‌تر از من بودند و خارج از اختیار من. گوشی‌ام را در آتلیه جا می‌گذاشتم و می‌رفتم. نباید هیچ ردپایی برجا می‌ماند. باید محو می‌شدم. شبح سرگردان.

آرتیست؟ حالا کجاش را دیده‌ای؟ آرتیست بعد از اینت می‌شوم؛ بندبازی که روی نخ‌های نامرئی ابریشمی که دور خودت تنیده‌ای راه می‌رود و گره نخ‌ها را یکی‌یکی باز می‌کند. بندبازی که چهار سال آزگار است خواب این جادهٔ ابریشم را می‌بیند. ردپایش را روی تنت احساس کن

چه نگاهی می‌شود این نگاهی که در هوا سرگردان است. باید مثل بچه‌هایی که با تور دنبال پروانه‌ها می‌دوند بدوی و نگاه را توی تور بیندازی. آن‌وقت نگاه اهلی‌تر می‌شود و فقط برای تو بال‌وپر وا می‌کند.

نباید توی کار سرنوشت و پیشانی دخالت کنی؛ پیشانی‌ها دوست دارند خودشان دستِ تنها همه‌چیز را پیش ببرند.

بعضی‌وقت‌ها چند سال پیش همین دیروز یا پریروز است.

راستش را بخواهی این دلشوره‌ها برام خوب است. می‌دانی چند وقت است دلم شور نمی‌زند؟