بریده‌هایی از کتاب و تو چه می دانی درد یعنی چه؟

تا حالا هیچ‌وقت به چشم‌های نوزادی سه‌روزه نگاه کرده‌ای؟ دیده‌ای دنیا در چشم‌هایش چه اندازه اسرارآمیز است؟ تا حالا به چشم‌های پیرمردی هنگام مرگ خیره شده‌ای؟ در چشم‌های او هم دنیا به همان اندازه رازآلود مانده است تا امروز، نه کودک برای پرسش‌های خود پاسخی یافته است و نه پیرمرد از پاسخ‌هایی که پیدا کرده، راضی‌ست و اگر کسی به یک زندگی پُر از پاسخ امید بسته و دیگری ــ برای رهایی از سؤال‌ها ــ به مرگ امید دارد، چرا شباهت مرگ و زندگی به فکر من نمی‌رسد؟

امیدها را به پیراهن فردا وصله بزن!

گاهی هم نوشتن، انتقام از زندگی است

۲ حدود قیمت عمر یک انسان را اگر به من می‌گفتید ارزش کل جهان را روی‌هم‌رفته به شما می‌گفتم و شما با جبر و حساب اگر نتایج را با هم مقایسه می‌کردید، آن‌گاه عدم‌تناسبی به چشم می‌خورد و از فقدان مجهولی به نام عشق خبر می‌داد

حالا بیا با تو البته اگر بخواهی از خودم حرف بزنم یعنی سکوت کنم.

گاهی آدم نباید به جاهایی که دعوت می‌شود، برود رفتنِ حقیقی برنگشتن است می‌گویم که بدانی پسرم شاعری در اصل پُر شدن و خالی شدن و پُر نشدن است

چگونه زندگی کنم که روزهایم از همدیگر قابل‌تشخیص نباشند و به خاطره بدل نشوند؟ یا چگونه به یاد بیاورم که روزهایم با هم فرق داشته باشند و به حیات و اکنون به عذاب بدل نشوند؟ چگونه خزانی است که از زردی‌اش سبزینگی‌اش قابل‌فهم باشد؟

حالا من خودم کودکی هستم لابه‌لای دیوارهای ترک‌خورده لابه‌لای خلأ درون خلأ حالا من تنها این‌جا هستم در یک جا در یک نقطه در این خانه، که فکر می‌کنیم مال ماست یعنی اگر مرا با جاها و نقطه‌های بی‌شماری که در آن‌ها نیستم جمع کنیم نیستی‌ام از هستی‌ام بیش‌تر است. اما نیستی که می‌گوییم همه‌جا هست خودش وجود ندارد خلأ مثل آستر لباس زندگی است که همیشه اتیکتش پشت گردن‌مان را آزار می‌دهد.

منشأ هر چیزی در این جهان دوست داشتن است

آدم‌ها در بیرون‌شان اگر هم تنها باشند درون‌شان ازدحام را تقلید می‌کنند

تنها مادرم ماااادر همیشه با صبوری به من گوش داده است

گاهی تیرهای امیدمان حتی به سنگ هم نمی‌رسند همان‌طور در هوا ذوب می‌شوند و محو می‌شوند.

جمله‌ها پیش از کلمات خلق شده‌اند

این روزها سکوت تندتند حرفم را قطع می‌کند خون مثل سابق در رگ‌هایم نمی‌جوشد نگاهم را مدام از آیینه می‌دزدم

آرزوهای ما نمک غذاهایی بود که در دیگ دودگرفتهٔ عمر می‌جوشید

با مسکّن‌های خیال دردها را بی‌حس می‌کنی اما با دست‌های منطق گره هیچ نتیجه‌ای گشوده نمی‌شود.

نقاشان مشرق‌زمین انسان‌ها را بدون سایه می‌کشند کسی چه می‌داند شاید این را از خورشید نیم‌روز آموخته‌اند شاید هم این اشاره‌ای است به همیشه ممکن بودن مرگ

تو فکر می‌کنی خیره شدن طولانی به دیواری سفید از خراب کردن آن راحت‌تر است؟

«پدر! وقتی اومدی پنج‌تا بستنی بگیر.» «صبر کن ببینم، چرا پنج‌تا؟» «یکی برای خودت، یکی برای فرید، یکی برای مامان، یکی هم برای من.» «پنجمی چی؟» «یکی هم... یکی هم برای گنجشک‌ها.»