کتاب کشش ها

برای چیزی افسوس نمی‌خورم. همه‌چیز را از نو می‌سازم. مرگ نه پایان راه، که خود یک راه است، و من آن‌قدرها ارزش دارم که بعد از مرگ زنده بمانم.

خانه روزبه‌روز اهلی‌ام می‌کرد. اول اعتمادم را جلب می‌کرد و هربار اجازه می‌داد کمی بیشتر جلو بروم. دیگر دودل نبودم؛ به خواسته‌ها و شعورم گوش می‌دادم و احساس راحتی می‌کردم. ساعت دیواری را به‌کار انداخته بودم، این کار مثل تنفس مصنوعی بود:

هیچ‌چیز مسری‌تر از جنون جمعیت نیست. رستگاری جمعی با زیر پا گذاشتن کورکورانهٔ وجدان...

همهٔ مردم در هر لحظه آدم می‌کشند، و گاهی نیت‌های خیر خطرناک‌تر از بدترین انحراف‌ها هستند.

وقتی انسان می‌بیند گذر زمان با او چه می‌کند، همان بهتر که در اوج زیبایی محو شود. برای حفظ احترام خودش، و احترام دیگران.

خودِ شما خانم بازپرس، خیال می‌کنید توی زندگی کسی رو نکشته‌اید؟‌ با نگاه‌تون؛ وقتی نخواستید کسانی رو که خواهان شما بودند، ببینید. روی زمین، مردم دم به دقیقه آدم می‌کشند، اما دست‌هاشون تمیزه.

وسوسه‌های حقیقی، فشارهایی هستند که انسان بروز می‌ده.

از یاد برده بودم سرمستی نوشتن را در سکوت و آکندن آپارتمان خالی را با واژه‌ها، و اجازه دادن به گذشته تا بار دیگر با گسستن تاروپود واقعیت، قدم در حال بگذارد و حوادث را به دلخواه من و به سلیقهٔ من ببافد. یک سرمستی واقعی، برعکس غرق شدن در توهم بی‌حدّومرزی که نوشیدنی‌ها به من می‌بخشند. روی زمین، چیزی به اندازهٔ این ساعت‌های حاشیهٔ زندگی‌ام، این‌قدر هیجان و قدرت به من نمی‌دهد؛ لحظه‌هایی که در آن‌ها، با کینه، مبارزه‌جویی و انتقام، دنیای دیگری می‌سازم. محرک‌ها و مراحلی که باید سپری‌شان کنم تا روند آفرینشم سروشکل پیدا کند، بی‌اهمیت‌اند. برای چیزی افسوس نمی‌خورم. همه‌چیز را از نو می‌سازم. مرگ نه پایان راه، که خود یک راه است، و من آن‌قدرها ارزش دارم که بعد از مرگ زنده بمانم.

چرا دخترها رو کشتید؟ ـ برای این‌که اونا رو زنده نگه دارم.

هیچ‌چیز مسری‌تر از جنون جمعیت نیست. رستگاری جمعی با زیر پا گذاشتن کورکورانهٔ وجدان...