بریده‌هایی از کتاب هربار که معنی زندگی را فهمیدم، عوضش کردند: زیست با استفاده از خرد فلاسفه‌ی بزرگ

به‌نظر فرانکل آن‌چه انسان‌ها را از پا درمی‌آورد، رنج و مشکلات نامطلوب نیست، بلکه بی‌معنا شدن زندگی است. او معتقد است که فقط در شادی و لذت نمی‌توان معنایی یافت. بلکه در رنج و مرگ هم می‌شد این معنا را یافت.

مرگ رویدادی در زندگی نیست. ما زندگی نمی‌کنیم تا مرگ را تجربه کنیم. اگر ابدیت را بی‌زمانی معنا کنیم نه مدت‌زمانی نامحدود، آن‌گاه زندگی ابدی متعلق به کسانی است که در حال زندگی می‌کنند. زندگی ما پایانی ندارد همان‌طور که میدان دید ما مرزی ندارد. لودویگ ویتگنشتاین، فیلسوف اتریشی ـ بریتانیایی (۱۹۵۱ ـ ۱۸۸۹)

آلدوس هاکسلی در جایی نوشته: زندگیِ شما از مجموعه عادات شما تشکیل یافته است، هر چه عادت شما بهتر و نیکوتر باشد، زندگی شما هم عالی‌تر و زیباتر خواهد بود. بکوشید به عاداتی معتاد شوید که مایل‌اید بر زندگی شما فرمان‌روا باشد.

از چند مورد استثنا که بگذریم فلاسفهٔ آکادمیک معاصر، کلاً بحث چگونه زیستن را به تاک‌شوهای روتین و فله‌ای کانال‌های تلویزیونی و خوش‌پوشان خوش‌گفتار مباحث انگیزشی سپرده‌اند.

از چند مورد استثنا که بگذریم فلاسفهٔ آکادمیک معاصر، کلاً بحث چگونه زیستن را به تاک‌شوهای روتین و فله‌ای کانال‌های تلویزیونی و خوش‌پوشان خوش‌گفتار مباحث انگیزشی سپرده‌اند.

«همنشینی همراه‌تر از تنهایی نیافتم، قابل‌معاشرت و شایستهٔ رفاقت.»

اولین اقدام‌شان به عنوان کسانی که به ارادهٔ معطوف به باور اعتقاد دارند، اعلام تقدم هستی بر چیستی بود. سارتر تنها به توصیف این پتانسیل ــ که در میان موجودات زنده تنها منحصر به انسان است ــ نمی‌پردازد، بلکه ما را تشویق و ترغیب می‌کند که آن را به عنوان یک اصل بپذیریم و در مقابل چیزی که قرار است تبدیل به آن شویم احساس مسئولیت کنیم. اگر ما از این قابلیت انسانی چشم‌پوشی کنیم، در حقیقت از فردیت خود دست کشیده‌ایم و اجازه داده‌ایم تبدیل به شیئی شویم که توصیف آن تنها براساس مشخصات ظاهری‌اش است.

من همیشه به پراگماتیسم منطقی ویلیام جیمز علاقه داشتم. هدف او مرتبط کردن فلسفه با زندگی واقعی است و در بحث ارادهٔ آزاد از آن طنز و ظرافت همیشگی نوشته‌هایش بهره می‌گیرد و می‌گوید «اولین عمل من به عنوان فردی که از ارادهٔ آزاد برخوردار است، این است که به ارادهٔ آزاد اعتقاد داشته باشم.» نکته‌ای که او می‌خواهد بیان کند این است که هیچ شیوهٔ عینی و علمی‌ای برای اثبات ارادهٔ آزاد وجود ندارد. بنابراین پذیرش وجود آن صرفاً یک عمل اعتقادی است. چیزی است که مختاریم به آن باور داشته باشیم یا نداشته باشیم. انتخاب اعتقاد به هر چیزی یک عمل ارادی است. بدون اراده انتخابی وجود ندارد. به عبارت دیگر چه‌طور می‌توانید انتخاب کنید که به ارادهٔ آزاد اعتقاد نداشته باشید؟ در این صورت تصمیم‌گیرنده‌ای ما را وادار به انتخاب کرده.

چون: «فقدان و از دست دادن، ارزش چیزها را برای ما آشکار می‌کند.» «هر روز یک زندگی جدید است.» «هر برخاستن و بیدار شدنی یک تولد نوین است. هر صبح زیبایی یک جوانیِ کوچک است. هر استراحت و آرمیدنی یک مرگ کوچک است.»

«هر برخاستن و بیدار شدنی یک تولد نوین است. هر صبح زیبایی یک جوانیِ کوچک است. هر استراحت و آرمیدنی یک مرگ کوچک است.»

جان لنون فقید در مصاحبه‌ای اشاره کرده به این نکتهٔ ظریف که «زندگی چیزی است که در مورد شما اتفاق می‌افتد درست در همان زمان که درگیر نقشه‌های دیگری هستید.»

«زندگی‌ای که در آن از اندیشیدن خبری نباشد ارزش زیستن ندارد.»

«هر برخاستن و بیدار شدنی یک تولد نوین است. هر صبح زیبایی یک جوانیِ کوچک است. هر استراحت و آرمیدنی یک مرگ کوچک است.»

عاقلانه نیست لذت حی‌وحاضر را به امید لذت نامعلومی که ممکن است در آینده به دست آوریم، فرو بگذاریم.

انسان معمار کاخ لذت خویش است.

این‌که تمام وقتم را صرف حسرت خوردن هر چیز مهم یا پیش‌پاافتاده‌ای در زندگی‌ام بکنم که به آن‌ها نرسیده‌ام راه مطمئنی برای از دست دادن هر چیزی است که درحال‌حاضر پیشِ روی من و در اختیار من است.

یک مورد مشترک مذاهب جهان این است که زندگی روی زمین را یک مرحلهٔ کم‌ارزش در مسیر زندگی راستین یا زندگی پس از مرگ یا حیات ابدی می‌دانند. مأموریت ما روی زمین تنها این است که نشان دهیم لیاقت حیات بهشتی را داریم.

«ما همیشه در حال آماده کردن خودمان برای زندگی کردن هستیم اما هیچ‌وقت زندگی نمی‌کنیم.»

از حال لذت ببر چون بهترین شکل ممکن است.

اشتیاق برای تصاحب چیزی که درحال‌حاضر آن را در اختیار نداریم لذت بردن از چیزی را که داریم کمرنگ و رقیق می‌کند یا اساساً از بین می‌برد