بریده‌هایی از کتاب هربار که معنی زندگی را فهمیدم، عوضش کردند: زیست با استفاده از خرد فلاسفه‌ی بزرگ

«همهٔ ما در ته چاه فاضلاب‌ایم اما شماری از ما به ستارگان خیره شده‌ایم.»

«فقدان و از دست دادن، ارزش چیزها را برای ما آشکار می‌کند.» «هر روز یک زندگی جدید است.» «هر برخاستن و بیدار شدنی یک تولد نوین است. هر صبح زیبایی یک جوانیِ کوچک است. هر استراحت و آرمیدنی یک مرگ کوچک است.»

«کوتاهی عمر که اغلب مایهٔ تأسف است شاید بهترین نکتهٔ آن باشد.»

به زعم آریستیپوس انسان معمار کاخ لذت خویش است.

هنر زندگی کام‌جویی در هر لحظه و هر مکان است و لذیذترین و ماندگارترین لذت‌ها نه ذهنی هستند و نه همیشه اخلاقی.

لذت چیزی را که در اختیار داری، با آرزو و میل چیزی که نداری ضایع نکن. به خاطر داشته باش چیزی که اکنون داری، چیزی بوده که زمانی آرزوی داشتنش را داشتی.

«زندگی چیزی است که در مورد شما اتفاق می‌افتد درست در همان زمان که درگیر نقشه‌های دیگری هستید.»

«همنشینی همراه‌تر از تنهایی نیافتم، قابل‌معاشرت و شایستهٔ رفاقت.»

یک خارجی بیرونِ در خانه‌اش در لندن ایستاده بود و مشت‌مشتْ دانه‌های ذرت روی زمین می‌پاشید. یک انگلیسی که از آن‌جا عبور می‌کرد پیش رفت و از او دلیل این کارش را پرسید. خارجی جواب داد «برای دور نگه داشتن ببرها.» مرد انگلیسی با تعجب گفت «این‌جا که ببری نیست.» و خارجی جواب داد «پس معلوم است که این روش مؤثر است.» زیر این لطیفه فیلیپس اشاره کرده: این واقعیت که یک بدبختی بزرگ بر سرمان نمی‌آید به‌هیچ‌وجه دلیل این نیست که ما عملاً روش معقولی در برابر آن در پیش گرفتیم.

اگر شما معتقدید که حس بد و نگرانی شما قادر به تغییر واقعه‌ای در گذشته یا آینده خواهد بود حتماً ساکن سیاره‌ای دیگر با سیستم و سازوکار واقعیت متفاوتی هستید. ویلیام جیمز، فیلسوف امریکایی (۱۹۱۰ ـ ۱۸۴۲)

کتابی که مطالعه می‌کنید منتخبی است از جملات قصار گروهی از بزرگ‌ترین و تأثیرگذارترین فلاسفه و متفکران تاریخ همراه با توضیحات و تحلیل‌های شخصی من دربارهٔ هر یک از آن‌ها.

«اگر در جست‌وجوی معنای زندگی باشید هرگز زندگی نخواهید کرد.» همین موضوع را از زاویهٔ دید متفاوتی بیان می‌کرد. معنی زندگی، چیزی نیست که بتوانیم جست‌وجو و کشفش کنیم چیزی است که شخصاً بایستی خلقش کنیم.

«همهٔ ما در ته چاه فاضلاب‌ایم اما شماری از ما به ستارگان خیره شده‌ایم.»

گذرا بودن تک‌تکِ این خوشی‌های کوچک، ناخودآگاه ما را به این نتیجه می‌رساند که همه‌چیز یک روز تمام می‌شود. همه‌چیز از جمله زندگی ما. تمام لحظات این‌جا و اکنون به نقطهٔ پایانی می‌رسند که همانا نقطهٔ پایان زندگیِ خود ماست.

اپیکور به دو نکتهٔ مهم و مرتبط اشاره می‌کند: اول این‌که اشتیاق برای تصاحب چیزی که درحال‌حاضر آن را در اختیار نداریم لذت بردن از چیزی را که داریم کمرنگ و رقیق می‌کند یا اساساً از بین می‌برد و دوم این‌که پس از این‌که با گذاشتن کلی وقت و انرژی موفق به تصاحب چیزی شدیم که آرزویش را داریم، متوجه می‌شویم که باز به خانهٔ اول بازگشتیم. اشتیاق تصاحب یا تملک چیزی دیگر. نتیجهٔ اخلاقی: از حال لذت ببر چون بهترین شکل ممکن است.

من هم از آدم‌هایی که دربارهٔ بی‌عدالتی‌های دنیا گله و شکایت می‌کنند درحالی‌که حاضر نیستند از روی صندلی‌های گرم‌ونرم‌شان برخیزند و کاری انجام دهند بیزارم.

کدام‌یک برای انسان بهتر است؟ خوب بودن یا حال خوب داشتن؟

بارت می‌گوید ما از امتیاز هولناک و ترسناک خلق معنای شخصی زندگی‌مان برخورداریم و همین تصمیمات کوچک روزمره است که زندگی ما را شکل می‌دهد.

راز کسب بیشترین ثمر و بیشترین لذت از زندگی، خطرناک زیستن است. فریدریش نیچه

ما هرگز به نقطهٔ نهایی و قلهٔ شادی و احساس خوشبختی نمی‌رسیم چون شادی و خوشبختی اصولاً قله‌ای ندارد. همیشه یک کوه بلندتر هست. کوهی که درحال‌حاضر در قله‌اش نشسته‌ایم و حس خوبی داریم، به‌زودی تبدیل به سطح هوشیاری و درک معمول می‌شود