بریده‌هایی از کتاب هربار که معنی زندگی را فهمیدم، عوضش کردند: زیست با استفاده از خرد فلاسفه‌ی بزرگ

کامو معتقد است که در مواجهه با پوچی انسان‌ها سه واکنش دارند: خودکشی ایمان به خدا پذیرش کامو سومین مورد را انتخاب کرد. پذیرش پوچی این آزادی بی‌حدومرز را به انسان می‌دهد تا معنای شخصی خود را برای زندگی خلق کند

خدا جوهرهٔ خود را در ما دمیده و ما را به شکل خودش آفریده و به ما امتیاز ویژه‌ای اعطا کرده. تلاش برای تغییر خودمان و خروج از گلهٔ مؤمنانش در حکم توهین به مقدسات است.

زندگی شاید آن جشنی نباشد که فکرش را می‌کردیم اما حالا که به آن دعوت شده‌ایم بگذار تا می‌توانیم برقصیم.

در طول تاریخ بشریت، هنگامی که گونهٔ ما با این حقیقت موحش و هراس‌انگیز مواجه شد که «ما نمی‌دانیم که هستیم و در این اقیانوس هرج‌ومرج بی‌نظمی به کجا می‌رویم؟» مقامات مسئول، مقامات سیاسی، مذهبی و آموزشی سعی کردند با وضع قوانین و احکام به ما آرامش روحی اعطا کنند. سعی کردند در ذهن ما تلقی خودشان از واقعیت و حقیقت را جا بیندازند.

معنای زندگی چیزی نیست که قرار باشد آن را جست‌وجو کنیم بلکه چیزی است که بایستی شخصاً آن را خلق کنیم.

ما هرگز به نقطهٔ نهایی و قلهٔ شادی و احساس خوشبختی نمی‌رسیم چون شادی و خوشبختی اصولاً قله‌ای ندارد. همیشه یک کوه بلندتر هست.

کامو در رمان بیگانه نوشت: «اگر در جست‌وجوی معنای زندگی باشید هرگز زندگی نخواهید کرد.»

لذت چیزی را که در اختیار داری، با آرزو و میل چیزی که نداری ضایع نکن. به خاطر داشته باش چیزی که اکنون داری، چیزی بوده که زمانی آرزوی داشتنش را داشتی. اپیکور، فیلسوف یونانی لذت‌گرا

افکار ساده لزوماً ساده‌انگارانه نیستند. چون مادربزرگ من با لهجهٔ روستایی صحبت می‌کند دلیل نمی‌شود که حرف‌هایش بی‌ارزش باشند. برنامهٔ تلویزیونی اپرا وینفری برنامهٔ عامه‌پسندی است اما حتا در این برنامه اشاراتی است که به کار فرهیخته‌ترین متفکران می‌آید، به قول معروف حتا ساعت خراب هم روزی دوبار زمان را درست نشان‌مان می‌دهد.

اپیکور به آن مثل قدیمی شاره می‌کند که «مراقب باش که آرزوی چه را داری چون ممکن است آرزوی تو محقق شود.»

Every time I find the meaning of life, they change it

از منظر جهانِ هستی حیات یک انسان اهمیت بیشتری از حیات یک صدف ندارد. دیوید هیوم؛ فیلسوف بریتانیایی (۱۷۷۶ ـ ۱۷۱۱)

لذت‌گرایی، از همان زمان که دریافتم نه یک خیال‌بافی و رؤیای خیس نوجوانانه، که یک مکتب فلسفیِ معتبر است موردتوجه من قرار گرفت. البته از همان دوران نوجوانی در این زمینه محتاط بودم، می‌خواستم تا جایی که می‌توانم از زندگی لذت ببرم اما درعین‌حال از حدوحدود مشخصی گذر نکنم. به همین دلیل این جملهٔ اپیکور را پسندیدم. او یک لذت‌گرای محتاط بود. به‌تازگی اپیکور مریدان جدیدی پیدا کرده و مجموعهٔ جملات قصار او که اخیراً در کتابخانهٔ واتیکان کشف شده، در گروه‌های گوناگون فضای مجازی نقل می‌شود. او استاد جملات قصار کوتاه و مؤثر است. در نقل‌قول فوق، اپیکور به دو نکتهٔ مهم و مرتبط اشاره می‌کند: اول این‌که اشتیاق برای تصاحب چیزی که درحال‌حاضر آن را در اختیار نداریم لذت بردن از چیزی را که داریم کمرنگ و رقیق می‌کند یا اساساً از بین می‌برد و دوم این‌که پس از این‌که با گذاشتن کلی وقت و انرژی موفق به تصاحب چیزی شدیم که آرزویش را داریم، متوجه می‌شویم که باز به خانهٔ اول بازگشتیم.

یکی از خوبی‌های رفقای قدیمی و صمیمی این است که شما می‌توانید پیش آن‌ها، خودِ خرتان باشید. رالف والدو امرسن؛ فیلسوف امریکایی

زندگی شاید آن جشنی نباشد که فکرش را می‌کردیم اما حالا که به آن دعوت شده‌ایم بگذار تا می‌توانیم برقصیم.

لئوپاردی نوشته: «کسی که جسارت خندیدن را دارد ارباب جهان است چون آمادهٔ مُردن است.»

ما انسان‌ها... آیا واقعاً قدرت انتخابی داریم؟

«مراقب باش که آرزوی چه را داری چون ممکن است آرزوی تو محقق شود.»

ما هرگز به نقطهٔ نهایی و قلهٔ شادی و احساس خوشبختی نمی‌رسیم چون شادی و خوشبختی اصولاً قله‌ای ندارد. همیشه یک کوه بلندتر هست. کوهی که درحال‌حاضر در قله‌اش نشسته‌ایم و حس خوبی داریم، به‌زودی تبدیل به سطح هوشیاری و درک معمول می‌شود

انسان معمار کاخ لذت خویش است