بریده‌هایی از کتاب هربار که معنی زندگی را فهمیدم، عوضش کردند: زیست با استفاده از خرد فلاسفه‌ی بزرگ

. به‌نظر فرانکل آن‌چه انسان‌ها را از پا درمی‌آورد، رنج و مشکلات نامطلوب نیست، بلکه بی‌معنا شدن زندگی است.

یکی از خوبی‌های رفقای قدیمی و صمیمی این است که شما می‌توانید پیش آن‌ها، خودِ خرتان باشید. رالف والدو امرسن؛ فیلسوف امریکایی (۱۸۸۲ ـ ۱۸۰۳)

به‌نظر فرانکل آن‌چه انسان‌ها را از پا درمی‌آورد، رنج و مشکلات نامطلوب نیست، بلکه بی‌معنا شدن زندگی است.

جوری زندگی کن که انگار بار دومی است که زندگی را تجربه می‌کنی و انگار بار اول اشتباه زندگی کرده‌ای. ویکتور فرانکل

«زندگی فلسفی، آرام و آزاد است.»

«هر چه بیشتر بدانی بیشتر می‌دانی که نمی‌دانی.

فلسفهٔ لئوپاردی را می‌شود در این ضرب‌المثل قدیمی خلاصه کرد؛ «زندگی همیشه این‌جور بد نمی‌مونه. می‌تونه افتضاح هم بشه.»

«اگر در جست‌وجوی معنای زندگی باشید هرگز زندگی نخواهید کرد.»

در زمان حال زندگی کن. با هر موجی درگیر شو. ابدیت خود را در تک‌تک لحظات جست‌وجو کن. ابلهان بی‌توجه در جزیرهٔ فرصت‌های خود ایستاده‌اند و چشم به سرزمین دیگری دارند، سرزمین دیگری در کار نیست زندگیِ دیگری جز این در کار نیست.

هر کاری را طوری انجام بده که انگار قرار است آخرین کاری باشد که در زندگی‌ات انجام می‌دهی. مارکوس اوریلیوس، فیلسوف و امپراتور رومی (۱۸۰ ـ ۱۲۱) میلادی

جیمز راسل در کتاب عناصر فلسفهٔ اخلاقی می‌نویسد: به گمان عده‌ای، اخلاق دیگر از مُد افتاده است. به‌نظر آن‌ها اخلاق سیستمی است از ممانعت‌های ناخوشایند سخت‌گیرانه که اصولاً برای بازداشتن آدم‌ها از لذت بردن درست شده است.

دغدغهٔ فیلسوفی که معنایی در این جهان پیدا نمی‌کند شاید نه‌تنها نفی متافیزیک که اثبات این مدعاست که هیچ دلیل منطقی‌ای وجود ندارد که انسان هر کاری را که دلش می‌خواهد انجام ندهد. به طور مثال برای خود من کشف بی‌معنایی جهان، دستاویزی برای آزادی بی‌حدوحصر جنسی و سیاسی است. آلدوس هاکسلی؛ نویسنده و فیلسوف بریتانیایی (۱۹۶۳ ـ ۱۸۹۴)

استراگون: «ما همیشه چیزی را پیدا می‌کنیم که برساند هنوز زنده‌ایم، مگه نه دی‌دی؟» ولادیمیر: «بله بله، ما جادوگریم.» نمایش در انتظار گودو اثر ساموئل بکت نویسنده و نمایش‌نامه‌نویس ایرلندی (۱۹۸۹ ـ ۱۹۰۶)

از منظر جهانِ هستی حیات یک انسان اهمیت بیشتری از حیات یک صدف ندارد. دیوید هیوم؛ فیلسوف بریتانیایی (۱۷۷۶ ـ ۱۷۱۱)

هنگامی که زندگی می‌کنیم، هیچ‌چیز رخ نمی‌دهد. صحنه‌ها عوض می‌شوند، آدم‌ها می‌آیند تو و می‌روند بیرون، همه‌اش همین. هرگز آغازی در بین نیست. روزها بی‌خود و بی‌جهت به روزهای دیگر افزوده می‌شوند، این افزایش، بی‌پایان و یکنواخت است. زندگی کردن همین است. ژان‌پل سارتر، فیلسوف فرانسوی

عشق یعنی یکی درون دو تن. ارسطو، فیلسوف یونانی (۳۲۲ ـ ۳۸۴ پیش از میلاد)

لئوپاردی معتقد است که لذات موردنظر ما تنها موقعی در دسترس‌مان هستند که ما عاجز از لذت بردن از آن لذت باشیم. آدم‌های پیر به‌خصوص افرادی که پس از سن میان‌سالی به ثروت و شهرتی رسیده‌اند خوب معنای این جمله را می‌فهمند.

زندگی شاید آن جشنی نباشد که فکرش را می‌کردیم اما حالا که به آن دعوت شده‌ایم بگذار تا می‌توانیم برقصیم.

در مورد پرسش این‌که یک انسان باید چگونه زندگی کند، نیچه با قاطعیت تأکید کرده که «اجازه بده خود واقعیِ تو زندگی کند.»

به اعتقاد سارتر از لحاظ تاریخی، جامعهٔ انسانی تحت‌تأثیر تعالیم مسیحی ـ یهودی تمایل به شیئی شدن داشتند. «خدا جوهرهٔ خود را در ما دمیده و ما را به شکل خودش آفریده و به ما امتیاز ویژه‌ای اعطا کرده. تلاش برای تغییر خودمان و خروج از گلهٔ مؤمنانش در حکم توهین به مقدسات است.»