بریده‌هایی از کتاب هربار که معنی زندگی را فهمیدم، عوضش کردند: زیست با استفاده از خرد فلاسفه‌ی بزرگ

«فکر کردن به گذشته سناریوهای "چی می‌شد اگر می‌شد" را کنار بگذارم و به حال بچسبم.»

هربار که معنای زندگی را فهمیدم، عوضش کردند. راینولد نیبور

هر کاری را طوری انجام بده که انگار قرار است آخرین کاری باشد که در زندگی‌ات انجام می‌دهی. مارکوس اوریلیوس

خواندن اندکی فلسفه، ذهن انسان را به الحاد و بی‌خدایی سوق می‌دهد ولی مطالعهٔ عمیق و دقیق فلسفه ذهن انسان را متمایل به پذیرش مذهب می‌کند. فرانسیس بیکن

اتلاف وقت، وقتی که لذت‌بخش باشد دیگر اتلاف وقت نیست.

«دوست داشتم تمام کارهایی رو که تو عمرم کردم، تمام تجربه‌هایی که تو زندگیم داشتم با تو انجام داده بودم.»

«اسکارلت به من نگاه کن! من تو رو بیشتر از هر زنی که تابه‌حال تو عمرم دوست داشتم، دوست دارم و بیشتر از انتظاری که برای رسیدن به هر زن دیگه‌ای کشیدم، منتظرت می‌مونم.»

عشق یعنی یکی درون دو تن. ارسطو،

یکی از خوبی‌های رفقای قدیمی و صمیمی این است که شما می‌توانید پیش آن‌ها، خودِ خرتان باشید. رالف والدو امرسن

«بزرگ‌ترین حسرت من در زندگی این است که چرا کس دیگری نیستم.»

کامو در رمان بیگانه نوشت: «اگر در جست‌وجوی معنای زندگی باشید هرگز زندگی نخواهید کرد.»

آیا در زندگی چیزی ارزشمندتر از این وجود دارد که پیوسته حال خوبی داشته باشم؟

«مراقب باش که آرزوی چه را داری چون ممکن است آرزوی تو محقق شود.»

هر کاری را طوری انجام بده که انگار قرار است آخرین کاری باشد که در زندگی‌ات انجام می‌دهی. مارکوس اوریلیوس، فیلسوف و امپراتور رومی (۱۸۰ ـ ۱۲۱) میلادی

یک خارجی بیرونِ در خانه‌اش در لندن ایستاده بود و مشت‌مشتْ دانه‌های ذرت روی زمین می‌پاشید. یک انگلیسی که از آن‌جا عبور می‌کرد پیش رفت و از او دلیل این کارش را پرسید. خارجی جواب داد «برای دور نگه داشتن ببرها.» مرد انگلیسی با تعجب گفت «این‌جا که ببری نیست.» و خارجی جواب داد «پس معلوم است که این روش مؤثر است.» زیر این لطیفه فیلیپس اشاره کرده: این واقعیت که یک بدبختی بزرگ بر سرمان نمی‌آید به‌هیچ‌وجه دلیل این نیست که ما عملاً روش معقولی در برابر آن در پیش گرفتیم.

ما فکر می‌کنیم دربارهٔ تجربیاتی که در زندگی نداشتیم، بیشتر از تجربیاتی که داشتیم می‌دانیم. تخیلات ما دربارهٔ این زندگی‌های تجربه‌نشده به مرور زمان پُررنگ‌تر و تأثیرگذارتر و قدرتمندتر از تفکرات‌مان دربارهٔ زندگی می‌شود که در حال تجربهٔ آن هستیم. حال را از دست می‌دهیم، وجودمان سرشار می‌شود از خیال‌بافی‌های حسرت‌خوارانه دربارهٔ زندگی‌هایی که قادر نبوده و نیستیم که تجربه‌شان کنیم.

آیا در زندگی چیزی ارزشمندتر از این وجود دارد که پیوسته حال خوبی داشته باشم؟ او فرضیه‌هایش را بر پایهٔ تفکرات دو فیلسوف نامی اپیکور و جرمی بنتهام بنا می‌نهد. از اپیکور این ایده را می‌گیرد که شادترین شیوهٔ زندگی، زندگیِ عاری از ترس و رنج یا به عبارتی زیستن در غیاب رنج است. و از بنتهام اصل اخلاقی سودمندگرایی که بر طبق آن تمام اعمال بایستی براساس اصل ایجاد مقدار زیادی رضایت برای تعداد زیادی انسان انجام شود.

گمان می‌کنم درسی که ارسطو به ما می‌آموزد این است که «برای داشتن یک رابطهٔ طولانی و پایدار باید کسی را پیدا کنید که بتوانید در کنارش خودتان باشید و او هم بتواند در کنار شما خودش باشد و این خودتان بودن و خودش بودن منتهی شود به مجاورت و نزدیکی سالم و سازنده.»

«همنشینی همراه‌تر از تنهایی نیافتم، قابل‌معاشرت و شایستهٔ رفاقت.»

من تقریباً همان‌قدر که از همصحبتی و رفاقت لذت می‌برم، شکوه خلوت و تنهایی را دوست دارم.