بریده‌هایی از کتاب هربار که معنی زندگی را فهمیدم، عوضش کردند: زیست با استفاده از خرد فلاسفه‌ی بزرگ

فلسفهٔ لئوپاردی را می‌شود در این ضرب‌المثل قدیمی خلاصه کرد؛ «زندگی همیشه این‌جور بد نمی‌مونه. می‌تونه افتضاح هم بشه.»

معنای زندگی چیزی نیست که قرار باشد آن را جست‌وجو کنیم بلکه چیزی است که بایستی شخصاً آن را خلق کنیم.

جوری زندگی کن که انگار بار دومی است که زندگی را تجربه می‌کنی و انگار بار اول اشتباه زندگی کرده‌ای.

در زبان ما به‌زیبایی و ظرافت دو وجه تنها بودن در نظر گرفته شده: از لغت انزوا برای بیان درد تنها بودن و از لغت خلوتْ برای بیان شکوه تنها بودن استفاده می‌شود. پل تلیش؛ استاد الهیات (۱۹۶۵ ـ ۱۸۸۶)

«هر برخاستن و بیدار شدنی یک تولد نوین است. هر صبح زیبایی یک جوانیِ کوچک است. هر استراحت و آرمیدنی یک مرگ کوچک است.»

حتا اگه شده خودت رو با آبکی‌جات خفه کنی.»

از افراد گوناگونی شنیده‌ام که ادعا می‌کردند مذهبْ پناهگاه ایمن افراد ساده‌لوح و افیون توده‌هاست. در همنشینی و همصحبتی با افراد تحصیل‌کرده که خود را روشنفکر و دارای ذهن باز و فارغ از هرگونه تعصب ذهنی می‌بینند اغلب می‌بینم که از افراد مذهبی به عنوان افراد ساده‌لوح و زودباوری یاد می‌کنند که خودخواسته برای رفع یک نیاز روانی، خودشان را دست‌خوش و گرفتار یک توهم بزرگ کرده‌اند. به طور خلاصه اعتقاد آن‌ها این است که بی‌خدایی تنها مذهب واقعی و صحیح جهان است. شنیدن حرف‌های این دسته افراد به اندازهٔ شعارهای افراطیون خشونت‌طلب مذهبی مرا آزار می‌دهد.

از لغت انزوا برای بیان درد تنها بودن و از لغت خلوتْ برای بیان شکوه تنها بودن استفاده می‌شود.

کامو در رمان بیگانه نوشت: «اگر در جست‌وجوی معنای زندگی باشید هرگز زندگی نخواهید کرد.» همین موضوع را از زاویهٔ دید متفاوتی بیان می‌کرد. معنی زندگی، چیزی نیست که بتوانیم جست‌وجو و کشفش کنیم چیزی است که شخصاً بایستی خلقش کنیم.

گمانم بیشترِ منظورش این بوده آن بیرون خیلی‌خیلی بزرگ است و هر یک از ما خیلی‌خیلی کوچک. زندگی ما بسیار کوتاه و زمان بی‌آغاز و بی‌پایان است پس شاید زندگی فردی ما آن‌قدرها هم که دوست داریم و فکر می‌کنیم مهم نباشد.