بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

از خودتان بپرسید: آیا این فناوری به‌طور مستقیم از چیزی‌که من عمیقاً برای آن ارزش قائل‌ام پشتیبانی می‌کند؟ این تنها شرطی‌ست که شما باید برای ورودِ این ابزارها به زندگی‌تان در نظر بگیرید. این واقعیت که شاید یک فناوری ارزش کمی ارائه می‌کند قابل‌قبول نیست؛ یک مینیمالیست از فناوری در راستای چیزهایی که در زندگی‌اش بیش‌ترین اهمیت را دارند استفاده می‌کند و با رضایت همهٔ چیزهای کم‌اهمیتِ دیگر را رها می‌کند.

باید در پایانِ این دوره، انواع فعالیت‌هایی را که باعث ایجاد رضایت واقعی‌تان می‌شوند، پیدا کرده باشید. آن‌هایی که کمک‌تان می‌کنند تا با اطمینان‌خاطر زندگیِ بهتری بسازید؛ زندگی‌ای که فناوری در آن فقط نقش پشتیبانی برای مقاصدِ پرمعنا و مفید را داشته باشد.

فناوری اختیاری‌ست، مگر این‌که حذف موقت آن به‌طور قابل‌توجهی فعالیت‌های روزانهٔ زندگیِ حرفه‌ای یا شخصیِ شما را مختل کند یا به آن آسیب بزند.

۱. یک دورهٔ سی‌روزه را در نظر بگیرید و در استفاده از فناوری‌هایی که در زندگی‌تان ضروری نبوده و اختیاری هستند، تعطیلیِ موقتی ایجاد کنید. ۲. طی این وقفهٔ سی‌روزه، فعالیت‌ها و رفتارهایی را که در شما حس رضایت ایجاد می‌کنند و برای‌تان معنا و مفهوم دارند، بررسی و کشف کنید. ۳. در پایانِ این دوره، فناوری‌های اختیاری را به زندگی‌تان برگردانید و از یک فهرست خالی شروع کنید. برای هر فناوری‌ای که مجدداً وارد زندگی‌تان می‌کنید، ارزشی را که به زندگیِ شما وارد می‌کند تعیین کرده و مشخص کنید که چطور می‌توان به شکلی از آن استفاده کرد که مقدارِ این ارزش را به حداکثر برساند.

من یک تغییر سریع پیشنهاد می‌کنم؛ چیزی‌که در یک بازهٔ زمانیِ کوتاه اتفاق می‌افتد و آن‌قدر راحت است که پایدار باشد. من اسم فرآیندِ سریعِ خاصی را که در ذهن دارم "پاکسازیِ دیجیتال" می‌گذارم.

تغییر تدریجی و یک‌به‌یکِ عادت‌های دیجیتال کارساز نیست؛ جاذبهٔ مهندسی‌شدهٔ اقتصادِ مبتنی بر توجه کاربر در ترکیب با عدم راحتیِ ناشی از کنارگذاشتنِ راحت‌طلبی آن‌قدر سرعتِ شما را کاهش می‌دهد تا بالاخره تا خط شروع عقب‌نشینی کنید.

آن‌ها برعکس بعضی از فرقه‌های مذهبی که سعی در به‌دام‌انداختنِ اعضا با تهدیدها و محرومیت از ارتباط با جهانِ خارج دارند، همچنان مراسمی به اسم رامسپرینگا اجرا می‌کنند. طی این دورهٔ آیینی که در سن شانزده‌سالگی آغاز می‌شود، به جوان‌ها اجازه داده می‌شود تا خانه را ترک کرده و جهانِ بیرونی را بدون محدودیت‌های جامعهٔ خود تجربه کنند. بعد از آن خودشان تصمیم می‌گیرند که چه چیزی می‌خواهند و چه چیزی نمی‌خواهند. این‌که آیا می‌خواهند در کلیسای آمیش‌ها غسل تعمید داده شوند یا نه. براساس محاسباتِ یک جامعه‌شناس، درصد جوان‌های آمیش که بعد از رامسپرینگا تصمیم گرفته‌اند در قبیلهٔ آمیش بمانند، بین هشتاد تا نود درصد است.

وقتی افراد رفتارها یا ابزارهای خاصی را می‌بینند، بیش‌تر بر فایدهٔ آن تمرکز می‌کنند.

ثورو می‌گوید درست است که پیاده‌به‌شهررفتن از سوارِ‌گاری‌شدن زمان بیش‌تری می‌بَرَد اما این زمان هرگز از ساعت‌های طولانی‌ای که صرف کار برای خرید آن گاری می‌شود، بیش‌تر نخواهد بود.

«هزینهٔ هر چیز، میزانِ زمانی‌ست که من اسمش را "عمر" می‌گذارم؛ چیزی‌که باید آن‌را فوراً یا در طولانی‌مدت با چیزی‌که می‌خواهید معاوضه کنید.»

مینیمالیست‌های دیجیتال نگرانِ ازدست‌دادنِ چیزهای کوچک و کم‌اهمیت نیستند، بلکه بیش‌ترین نگرانی‌شان ازدست‌دادنِ چیزهای بزرگی‌ست که همین حالا هم مطمئن هستند عاملِ روبه‌راه‌شدنِ هر زندگی‌ای‌ست.

فلسفهٔ استفاده از فناوری این است که با آن زمان‌تان در فضای مجازی را روی تعداد کمی فعالیتِ به‌دقت‌انتخاب‌شده و محدود متمرکز کنید

لیا پرلمن ـ مدیرتولید تیمی که دکمهٔ لایک را برای فیس‌بوک طراحی کرد ـ حالا به‌عنوان یک صاحبِ کسب‌وکارِ مستقل، آن‌چنان از بلوایی که این امکان ایجاد می‌کند در عذاب است که برای خودش مدیر فضای مجازی استخدام کرده تا حساب کاربریِ فیس‌بوک‌اش را مدیریت کند و به‌این‌ترتیب خودش را در معرض خطرات شبکهٔ اجتماعی‌ای که از "میل به کسب تأیید انسان" سوءاستفاده می‌کند، قرار ندهد.

اعلانِ فیس‌بوک اوایل آبی بود تا با بقیهٔ طراحیِ فیس‌بوک هماهنگ باشد. اما هیچ‌کس از آن استفاده نمی‌کرد تا این‌که رنگ آن‌را به قرمز (رنگ هشدار) تغییر دادند. استفاده از آن به‌طرز چشمگیری افزایش پیدا کرد.

پاداش‌های غیرمنتظره خیلی جذاب‌ترند تا تشویق‌های برنامه‌ریزی‌شده‌ای که در زمان‌های مشخص به افراد ارائه می‌شوند. چیزی در غیرقابل‌پیش‌بینی‌بودن هست که باعث ترشح دوپامینِ بیش‌تر در مغز می‌شود؛ یک پیام‌دهندهٔ عصبیِ تأثیرگذار و کلیدی برای تنظیم غرایز در ما.

«اعتیاد شرایطی‌ست که در آن فرد به استفادهٔ مکرر از یک ماده اقدام می‌کند، یا رفتاری را تکرار می‌کند و پاداشی که از آن می‌گیرد، انگیزه‌ای قوی برای تکرار مداوم آن رفتار ـ بدون توجه به عواقب مضرش ـ ایجاد خواهد کرد.»

لابد شنیدین که می‌گن "فناوری به‌خویِ‌خود بد نیست و خنثی‌ست. این ماییم که از اون استفادهٔ نادرست می‌کنیم" ولی این موضوع حقیقت نداره...» کوپر می‌پرد وسط حرفش و می‌پرسد: «فناوری خنثی نیست؟» «خنثی نیست، تازه برعکس طوری سازماندهی شده که با امکانات مختلفی که در اختیار شما قرار می‌ده، بیش‌ترین میزان وقت‌تون رو به خودش اختصاص بده و این همون چیزیه که ثروت رو به جیب سازنده‌هاش سرازیر می‌کنه.»

باید تلاش کنیم از شکل‌های مفید و لازم فناوری استفاده کرده و بخش‌های غیرضروری و مخرب آن‌را از زندگی‌مان حذف کنیم.

«بمبارانِ بی‌پایانِ اخبار و شایعات و عکس از ما دیوانگانی معتاد به دریافت اطلاعات ساخته. این اتفاق مرا نابود کرد و ممکن است با شما هم چنین کند.»

«سرمایه‌دارهای بانفوذِ سازندهٔ ابزارهای ارتباط‌جمعی دیگه نباید تظاهر کنن خدایانِ خنگ و بی‌آزارِ فناوری هستن که واسه ساختنِ دنیای بهتر تلاش می‌کنن. باید اعتراف کنن که درست مثل تنباکوکارهای تی‌شرت‌پوشی‌ان که دارن یه محصول اعتیادآور رو به بچه‌ها می‌فروشن. اگه بخوایم با خودمون صادق باشیم، باید بگم چک‌کردن تعداد "لایک"ها شده شکلِ امروزیِ سیگارکشیدن.»