بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

با محدودکردنِ استفاده از سرویس‌های حواس‌پرت‌کن به دوره‌های زمانیِ ازپیش‌تعریف‌شده، اوقات باقی‌مانده می‌تواند به فعالیت‌های اساسی‌تر اختصاص داده شود. بدون دسترسیِ دائم به صفحه‌نمایش، بهترین گزینهٔ باقی‌مانده برای پرکردنِ این زمان‌ها، فعالیت‌های باکیفیت‌تر خواهد بود.

زمانی را که برای تفریح‌های کم‌کیفیت صرف خواهید کرد، از پیش برنامه‌ریزی کنید. یعنی دوره‌های زمانیِ خاص را در نظر بگیرید و در آن هر چقدر می‌خواهید وقت صرفِ گشتن در وب، چک‌کردنِ شبکه‌های اجتماعی و تماشای آنلاینِ برنامه‌های مختلف کنید. وقتی به این زمان‌ها می‌رسید، همه‌چیز مجاز است.

«آدم‌ها نیاز دارند ابزار توی دست‌شان بگیرند و چیزی بسازند؛ ما به این کار نیاز داریم تا احساس کنیم کامل شده‌ایم. مدت‌ها پیش یاد گرفتیم با استفاده‌کردن از دست‌هامان فکر کنیم، نه برعکس.»

هریس احساس عدم راحتی می‌کرد؛ نه برای این‌که به یک وسیلهٔ دیجیتالیِ خاص نیاز داشت؛ بلکه چون وقتی دسترسیِ عمومی‌اش به دنیای صفحه‌های نمایشِ متصل به اینترنت قطع شده بود، نمی‌دانست با خودش چه کند.

گفت‌وگوی رودررو یواش‌یواش پیش می‌ره. به ما صبرکردن رو یاد می‌ده. ما به تُن صدا و ریزه‌کاری‌های کوچیکِ اون گفت‌وگو دقت می‌کنیم. اما وقتی با دستگاه‌های دیجیتال ارتباط برقرار کنیم، چیزی‌که یاد می‌گیریم یه‌سری عاداتِ کاملاً متفاوته.

ترکل توجه خود را به محل کار معطوف کرده و کارکنان جوانی را پیدا می‌کند که به ایمیل پناه می‌برند و سعی می‌کنند از ایمیل به جای گفت‌وگوهای رودررو استفاده کنند، چون فکرِ یک گفت‌وگوی بدون ساختارِ ازپیش‌تعیین‌شده آن‌ها را وحشت‌زده می‌کند، همین‌طور تنش‌های غیرضروریِ محیط اداری که بی‌جهت بزرگ می‌شوند، چون ارتباط‌ها از گفت‌وگوی عادی با ریزه‌کاری‌های خاص‌اش به‌سمت یک اتصال گیج‌کننده پیش می‌روند.

مطالعاتی که نتایج مثبتی در پی داشتند، بر "رفتارهای خاص" کاربران در شبکه‌های اجتماعی تمرکز کرده بودند. درحالی‌که تحقیق‌های با نتایج منفی بر "استفادهٔ کلی" از این خدمات تمرکز کرده‌اند.

مطالعاتی که نتایج مثبتی در پی داشتند، بر "رفتارهای خاص" کاربران در شبکه‌های اجتماعی تمرکز کرده بودند. درحالی‌که تحقیق‌های با نتایج منفی بر "استفادهٔ کلی" از این خدمات تمرکز کرده‌اند.

شاید مقابلهٔ قابل‌پیش‌بینیِ سیستم‌های عصبیِ قدیمی با نوآوری‌های مدرن باعث ایجاد مشکلاتی شده است؛ همان‌طور که اختراع غذاهای به‌شدت فرآوری‌شده در اواسط قرن بیستم به بحران سلامت جهانی منجر شد. عوارض جانبی و ناخواستهٔ ابزارهای ارتباطیِ دیجیتال که نوعی فست‌فود اجتماعی هستند، کم‌کم نشان می‌دهد که موضوع به همان اندازه نگران‌کننده است.

میل به فکرکردن در مورد مسائل اجتماعی واکنشی غیرارادی‌ست.

هیچ چیز اشتباهی در حفظ اتصال وجود ندارد، اما اگر با دوزهای منظم خلوت، تعادل را به زندگی‌تان برنگردانید، فوایدِ آن کاهش خواهند یافت.

جوان‌های متولدشده بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۱۲ یعنی گروهی که تونگی آن‌ها را iGen نامیده، تفاوت‌های قابل‌توجهی در مقایسه با نسل هزاره ـ نسل پیش از خودشان ـ نشان دادند. به نظر می‌رسد یکی از بزرگ‌ترین و نگران‌کننده‌ترین تغییرات در سلامت روانیِ iGen ها، اضطراب باشد. تونگی می‌نویسد: «نرخ افسردگی و خودکشی نوجوان‌ها به‌سرعت در حال افزایش بوده و از قرارِ معلوم به نظر می‌رسد دلیلش افزایش زیاد اختلالاتِ اضطراب است. اغراق‌آمیز نیست اگر iGen ها را در آستانهٔ بدترین بحران سلامت روان در دهه‌های اخیر بدانیم.»

واضح به نظر می‌رسید که برقراریِ مداومِ ارتباط، به‌نوعی روی ترکیباتِ شیمیاییِ مغزِ دانشجوها تأثیر گذاشته بود. دو سال بعد، حدس این مدیر اجرایی توسط پروفسور جین تونگی ـ استاد روان‌شناسی دانشگاه ایالت سن‌دیگو ـ که یکی از برجسته‌ترین متخصصان در زمینهٔ تفاوت‌های میان‌نسلی در جوانان امریکایی‌ست، تأیید شد.

دلتنگی برای خانواده، اختلالاتِ غذاخوردن، کمی افسردگی، و گاهی OCD . بعد یکهو همه‌چیز تغییر کرد. انگار یک‌شبه تعداد دانشجوهایی که دنبال مشاورهٔ سلامت روانی بودند، به‌شدت بیش‌تر شد... و ترکیب استاندارد مسائل نوجوان‌ها ـ حالا بیش‌تر از هرچه ـ شامل آن چیزی بود که قبل‌تر موضوعِ تقریباً نادری به حساب می‌آمد: اضطراب.

ثورو و استور نگرانِ کم‌شدنِ اوقات خلوت بودند. حالا ما باید نگرانِ این باشیم که شاید مردم به‌کلی این نوع از "حضور" را فراموش کنند. بخشی از آن‌چه بحث‌های مربوط به کاهش لحظات خلوت در عصر گوشی‌های هوشمند را پیچیده می‌کند، این است که نادیده‌گرفتنِ شدتِ تأثیرِ این پدیده آسان است.

نادیده‌گرفتنِ این حقیقت بسیار دشوار است که کل فهرست زندگیِ قابل‌توجه استور، و دیگر مثال‌های تاریخی، فقط روی مردان تمرکز دارد. همان‌طور که ویرجینیا وولف در بیانیهٔ فمینیستیِ خود در سال ۱۹۲۹، در کتابش به نام "اتاقی از آنِ خود" عنوان کرد که این عدم تعادل نباید تعجب‌برانگیز باشد. وولف هم مثل استور معتقد است که خلوت یک پیش‌نیاز برای تفکرِ خلاقانه و بدیع است اما او اضافه می‌کند که زنان به‌طور سیستماتیک از اتاق و فضای شخصی به معنای واقعی و به معنای مجازیِ کلمه محروم شده‌اند؛ درحالی‌که این موضوع بستری برای پیشرفت آن‌هاست.

نتیجه‌گیریِ استور این است که نباید فکر کنیم تعاملِ صمیمانه تنها راهِ ناگزیر جهتِ تعالیِ انسان است. خلوت هم می‌تواند به همان اندازه برای شادی و بهره‌وری مهم باشد.

حالتی‌ست که ذهن شما را از گرفتنِ داده‌های ورودی از ذهنِ دیگران آزاد و رها می‌کند.

دوره‌های ضروری و متناوبِ آرامش را به ذهن‌تان هدیه دهید؛ چیزی‌که برای ساختنِ یک زندگیِ شگفت‌انگیز به آن نیاز دارید.

برای این‌که یک فناوریِ اختیاری را در انتهای دورهٔ پاکسازیِ دیجیتال به زندگی‌تان بازگردانید، این فناوری باید: ۱. در خدمت چیزی باشد که برای شما عمیقاً ارزشمند است. (ارائهٔ بعضی از مزایا کافی نیست) ۲. بهترین راهِ استفاده از فناوری برای رسیدن به این ارزش باشد. (اگر این بهترین نیست، آن‌را با چیزِ بهتری جایگزین کنید) ۳. نقش آن در زندگیِ شما با روش عملیاتیِ استانداردی محدود شده باشد که مشخص می‌کند چه زمانی و چگونه از آن استفاده می‌کنید.