بریده‌هایی از کتاب مینیمالیسم دیجیتال

محرومیت از خلوت: حالتی‌ست که در آن تقریباً هیچ زمانی با افکارتان تنها، و هیچ زمانی از افکارِ دیگران رها نیستید.

«همهٔ مشکلات بشریت، از ناتوانیِ انسان در آرام‌نشستنِ‌به‌تنهایی در یک اتاق سرچشمه می‌گیرد

«گفت‌وگو درک و فهم را قوی می‌کند اما خلوتْ مکتبِ نبوغ است.

این تغییرات خیلی سریع درون زندگی‌هامان خزیدند و ما فرصت نکردیم از خودمان بپرسیم از جانِ این‌همه پیشرفت و نوآوریِ یک دههٔ اخیر چه می‌خواهیم.

اگه بخوایم با خودمون صادق باشیم، باید بگم چک‌کردن تعداد "لایک"ها شده شکلِ امروزیِ سیگارکشیدن.»

مردم به‌دلیل تنبلی و بی‌هدف‌بودن‌شان نیست که تسلیم صفحه‌نمایش گوشی‌هاشان می‌شوند، بلکه بیلیون‌ها دلار سرمایه‌گذاری شده تا آدم‌ها به دام فضای مجازی بیفتند و هیچ راه گریزی از آن نداشته باشند.

: «بمبارانِ بی‌پایانِ اخبار و شایعات و عکس از ما دیوانگانی معتاد به دریافت اطلاعات ساخته. این اتفاق مرا نابود کرد و ممکن است با شما هم چنین کند.»

بلز پاسکال در اواخر قرن هفدهم چنین نوشت: «همهٔ مشکلات بشریت، از ناتوانیِ انسان در آرام‌نشستنِ‌به‌تنهایی در یک اتاق سرچشمه می‌گیرد.»

مار آخرسر نتیجه‌گیری می‌کند که: «فیلیپ موریس فقط ریه‌هاتون رو می‌خواست. اپ استور اما روح‌تون رو می‌خواد!»

این فناوری‌ها تلاش کرده‌اند نقش خودشان را در زندگیِ ما گسترش دهند و فضایی بیش از آن‌چه در ابتدا از آن‌ها خواسته بودیم اشغال کنند. و به‌طور فزاینده‌ای به ما دیکته می‌کنند چگونه رفتار و احساس کنیم و به‌نوعی ما را به استفادهٔ بیش‌ازحد از این ابزارها وادار می‌کنند. این موضوع گاهی به قیمت بازماندن از سایر فعالیت‌های مفید و موردعلاقه‌مان تمام می‌شود. درواقع آن‌چه ما را خسته و کلافه کرده، احساسِ ازدست‌دادنِ کنترل بر فعالیت‌های روزانه‌مان است. حسی که خودش را به شیوه‌های مختلفی در طول روز نشان می‌دهد؛

مردم به‌دلیل تنبلی و بی‌هدف‌بودن‌شان نیست که تسلیم صفحه‌نمایش گوشی‌هاشان می‌شوند، بلکه بیلیون‌ها دلار سرمایه‌گذاری شده تا آدم‌ها به دام فضای مجازی بیفتند و هیچ راه گریزی از آن نداشته باشند.

طبق تجربه‌های من تمام کسانی‌که به دام فضای مجازی افتاده‌اند، لزوماً احمق یا کم‌اراده نیستند. برعکسْ خیلی‌هاشان افراد حرفه‌ایِ موفق، دانشجوهایی پرتلاش، والدینی دلسوز و افراد منظم و پرتلاشی هستند که برای رسیدن به اهداف‌شان سخت تلاش کرده‌اند. بااین‌حال برنامه‌ها و وب‌سایت‌هایی که از پسِ گوشیِ همراه و تبلت به آن‌ها چشمک می‌زنند ـ با همهٔ وسوسه‌هایی که آدم‌ها به‌طور روزانه با آن‌ها مواجه می‌شوند و در مقابل‌شان مقاومت می‌کنند ـ موفق شده‌اند مثل سلول‌های سرطانی همه جای زندگی‌مان پخش شوند و رشد کنند و از نقش اولیه‌شان پا فراتر بگذارند.

آن‌ها با آیفون و شبکه‌های اجتماعی بزرگ شده‌اند و دوران قبل از دسترسیِ دائمی به اینترنت را به یاد نمی‌آورند. آن‌ها بهای این خصیصه را با آسیبِ سلامتِ روانیِ خود می‌پردازند.

وقتی از خلوت اجتناب می‌کنید، چیزهای مثبتی را که برای‌تان به همراه دارد، از دست می‌دهید: تواناییِ شفاف‌سازیِ مشکلات، تحتِ‌کنترل‌گرفتن احساسات شخصی، ایجاد شجاعت اخلاقی و تقویت روابط. درنتیجه اگر دچار محرومیت از خلوتِ طولانی‌مدت شوید، کیفیت زندگی‌تان پایین می‌آید.

«نمی‌دانید با انجام کارهای کوچک می‌توانید چه زندگیِ رضایت‌بخش و خشنودکننده‌ای داشته باشید!»

هیچ‌وقت "لایک" نکنید... و در این صورت، از نظردهی زیر پست‌های شبکه‌های اجتماعی هم دست بردارید. نه "خیلی بانمکه!"، نه "خیلی باحاله!"... بی‌خیال بابا!

کارخانه‌های بزرگ دخانیات، سیگار را طوری ساخته‌اند که اعتیادآور باشد. مار آخرسر نتیجه‌گیری می‌کند که: «فیلیپ موریس فقط ریه‌هاتون رو می‌خواست. اپ استور اما روح‌تون رو می‌خواد!»

«فقط افکاری که با پیاده‌روی به دست می‌آیند، ارزش دارند.»

رسانهٔ اجتماعی باعث می‌شود شما هم حسِ درارتباط‌بودن پیدا کنید و هم تنها باشید، هم شاد باشید و هم غمگین.

"خلوت" برای اولین‌بار در تاریخ بشر، در حال نابودشدن است.